+ «بقیة الله»
«الصُّبَّةُ و الصُّبَابَةُ: بَقِيَّةُ الْمَاءِ فِى الْإِنَاءِ»:
بقیة الله یا ته‌مانده علم آل محمد ع برای ما، میشه «آیاتی و رسلی»! میشه نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنها که عطش علمی ما فقط با همین علوم و تقدیرات و آیات برطرف می‌شود و اصلاح و تربیت ما جز به سبب این آیات، ممکن نخواهد بود.
+ «عشق»: عاشق شد.
«صبّ الرجل إذا عشق» عاشق دلباخته!
«صَبَا إلیه: مالت نفسه نحوه محبّة له»
«الصُّبَابَةُ: لوعة العشق و حرارته»
«الصَّبَابَة: الشَّوق، و رِقَّتُه، و حرارته، و رِقّة الهوَى»
مغلوب هوای نفسش شد: «رجل صبّ: إذا غلبه الهوى».
دلشو باخت! داروندارشو بپاش ریخت!
دور اون جمع شدند: «انصبّ الناس على الماء: اجتمعوا عليه»
«أَصَبَ‏ القومُ: آن قوم به زمين گود سرازير شدند.»
«تَصَبَّبَ‏ العَرَقَ من جَبِينِهِ: عرق از پيشانى وى ريخت و سرازير شد.»
عرب میگه: چه روز گرمیه! از آسمون داره آتیش میباره:
«تصبّب الحرّ: اشتدّ، كأنّه شي‏ء صبّ على الأرض صبّا»
چرا برای نزول عذاب به سر منکرین آل محمد ع از این واژه استفاده شده؟
چون اونا خودشون قلبا اینو خواستن، «صبّ»، یعنی قلبا عاشق گوساله بودند نه موسی ع و هارون ع، «و اشربوا فی قلوبهم العجل بکفرهم»، قلبا هوای نفسشون بر عقلشون غالب بود و دلباخته لیدر سوئی بنام سامری بودند و داروندار خودشونو به پای او ریخته بودند و دور این گوساله‌ جمع شده بودند.
و اینا همه از واژه «صبّ» استنباط میشه که چرا باید عذاب، اینجوری به سرشون بریزه.
جرمشان این بود که اشتباه مرگبار مرتکب شدند،
یعنی پشت به نور موسی ع و هارون ع کردند و رو به تمناهایی نمودند،
که سامری در ملک و شیطان در ملکوت قلبشان، آن تمناها رو برایشان تایید کردند!
هوای نفس ناآرام سامری بر عقل نداشته‌اش، غلبه نمود، لذا زد به سرش و دیوانه و احمق شد و کاری کرد که دیوانه‌ها نمی‌کنند! چکار کرد؟ دستشو از توی دست صاحب نورش در آورد!
عرب به این حماقتی که این مرد (نامرد) انجام میده میگه «صبّ الرجل» یعنی یهو ناقص العقل شد و تصمیم ناجوری گرفت «صبّ الرجل و الشي‏ء: إذا محق» در صورتیکه اگه دستشو از توی دست نورش در نمی‌آورد، غلبه نور عقل بر هوای نفس، برای او آرامش و برکت می‌آورد نه ناآرامی:
«وَ الْبَرَكَةُ وَ ضِدَّهَا الْمَحْقَ».