الصحيفة السجادية ؛ ص194
(9) وَ تَلَقَّيْتَ مَنْ عَصَاكَ بِالْحِلْمِ،
وَ أَمْهَلْتَ مَنْ قَصَدَ لِنَفْسِهِ بِالظُّلْمِ،
تَسْتَنْظِرُهُمْ بِأَنَاتِكَ إِلَى الْإِنَابَةِ،
وَ تَتْرُكُ مُعَاجَلَتَهُمْ إِلَى التَّوْبَةِ لِكَيْلَا يَهْلِكَ عَلَيْكَ هَالِكُهُمْ،
وَ لَا يَشْقَى بِنِعْمَتِكَ شَقِيُّهُمْ إِلَّا عَنْ طُولِ الْإِعْذَارِ إِلَيْهِ،
وَ بَعْدَ تَرَادُفِ الْحُجَّةِ عَلَيْهِ،
كَرَماً مِنْ عَفْوِكَ يَا كَرِيمُ،
وَ عَائِدَةً مِنْ عَطْفِكَ يَا حَلِيمُ.
و كسيكه معصيت و نافرمانى تو كرده با او بحلم و بردبارى (شتاب نكردن در كيفر او) رفتار نموده‌‏اى،
و كسى را كه (بر اثر گناهانى كه مرتكب شده) بخود قصد ستم نموده مهلت داده‏‌اى،
تو ايشان را به مداراى خود مهلت ميدهى تا هنگام رجوع و بازگشتن،
و در مؤاخذه و كيفر ايشان شتاب نميكنى تا هنگام توبه
براى اينكه هلاك شونده ايشان بر خلاف رضاى تو هلاك نشود،
و بدبختشان بوسيله نعمت تو بدبخت نگردد (مستوجب عذاب نشود) مگر پس از بسيارى عذر داشتن و پس از پى در پى حجّت و برهان بر او
(چنانكه در قرآن كريم «س 4 ى 165» فرموده:
رُسُلًا مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَ كانَ اللَّهُ عَزِيزاً حَكِيماً
يعنى پيغمبران را فرستاديم كه «نيكان را» مژده دهند و «بدكاران را» بترسانند تا پس از فرستادن پيغمبران مردم را بر خدا حجّت و برهانى نباشد «باينكه كسى ما را براه حقّ دعوت نكرد و ما هم نميدانستيم» و خدا تواناى درستكار است.)
و اين اتمام حجّت از روى كرم و بخششى است از عفو و گذشت تو اى بخشنده بزرگوار،
و سودى است از مهربانى تو اى بردبار (كسيكه در كيفر شتاب نميكنى).