[عبرت از آثار اسلاف! چه ممدوح و چه مذموم!]:
وقتی چشمت به آثار اسلاف و پیشینیان می افته «آثَارِ كِسْرَى» …
علی ع فرمودند این آیه را بخوان و بفهم که اینقدر آدمها آمدند و رفتندو نفهمیدند که با نور خود چه ها که نکردند! اصل معصیت عدم اقرار به فضل معالم ربانی است لذا حاصل این معصیت اتلاف دین و دنیاست «حاصل المعاصی التلف»
« … آثَارِ كِسْرَى وَ هُوَ يَتَمَثَّلُ بِقَوْلِ ابْنِ يَعْفُرَ التَّمِيمِيِ‏
جَرَتِ الرِّيَاحُ عَلَى مَكَانِ دِيَارِهِمْ
فَكَأَنَّمَا كَانُوا عَلَى مِيعَادٍ
فَقَالَ عَلِيٌّ ع
أَ فَلَا قُلْتَ كَمْ تَرَكُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَ عُيُونٍ وَ زُرُوعٍ وَ مَقامٍ كَرِيمٍ وَ نَعْمَةٍ كانُوا فِيها فاكِهِينَ كَذلِكَ وَ أَوْرَثْناها قَوْماً آخَرِينَ فَما بَكَتْ عَلَيْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما كانُوا مُنْظَرِينَ
إِنَّ هَؤُلَاءِ كَانُوا وَارِثِينَ فَأَصْبَحُوا مَوْرُوثِينَ إِنَّ هَؤُلَاءِ لَمْ يَشْكُرُوا النِّعْمَةَ فَسُلِبُوا دُنْيَاهُمْ بِالْمَعْصِيَةِ إِيَّاكَ وَ كُفْرَ النِّعَمِ لَا تَحُلَّ بِكُمُ النِّقَمُ »
[سلف صالح – خلف صالح]:
مبادا برای فرار از اقرار به فضل خلف صالح، متمسک به سلف صالح شوند و با این شبهه تو را گول بزنند!
این شعر در کتاب تاج العروس آمده:
«بَادُوا فلم تَكُ أَولاهُمْ كآخِرِهِمْ‏         و هَلْ يُثَمَّرُ أَفلاحٌ‏ بأَفْلاحِ»
أَي قَلَّمَا يُعْقِبُ السَّلفُ‏ الصالحُ‏ إِلّا الخَلَفَ الصّالِحَ.
***
در واقع استناد به اسلاف برای کدامیک از این 73 فرقه از امت رسول خدا ص جایز است؟
اصلا چه کسی قدرت تشخیص و تمایز این افراد را در هر زمان دارد؟
وقتی از 73 فرقه 13 فرقه ادعای دوستی آل محمد ع را دارند چگونه می توان به اشتباه نیفتاد؟!
اسلاف صالح متبعین صاحبان نور زمان خود بودند و ما هم باید خلف صالح باشیم با اتباع خود از صاحب نور حی و حاضر زمان خود یعنی مهدی آل محمد ع، و اینجوری در جمع اسلاف صالح عاقبت به خیر خواهیم شد، ان شاء الله تعالی.
اینجا باید به «مقدمه زیبای کتاب کمال الدین» مراجعه نمود تا مفاهیم واژه‌های خلف – خلیفه – خلف عدل و این قبیل واژه‌های زیبا تفهیم شود و دست عده‌ای که مثلا دنبال سلف صالح هستند، رو شود، که می‌بایست از خلف عدل صالح تبعیت مینمودند!
[اتِّبَاعُهُ … وَلَايَةُ الْمَاضِينَ: سلفیها!]:
قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ كَيْفَ يَقْدِرُ عَلَى الدُّنُوِّ مِنَ الْحَوْضِ وَ لَمْ يَقْدِرْ عَلَيْهِ‏ غَيْرُهُ؟
فَقَالَ وَرِعَ عَنْ أَشْيَاءَ قَبِيحَةٍ وَ كَفَّ عَنْ شَتْمِنَا أَهْلَ الْبَيْتِ إِذَا ذُكِرْنَا وَ تَرَكَ أَشْيَاءَ اجْتَرَى عَلَيْهَا غَيْرُهُ وَ لَيْسَ ذَلِكَ لِحُبِّنَا وَ لَا لِهَوًى مِنْهُ لَنَا وَ لَكِنَّ ذَلِكَ لِشِدَّةِ اجْتِهَادِهِ فِي عِبَادَتِهِ وَ تَدَيُّنِهِ وَ لِمَا قَدْ شَغَلَ نَفْسَهُ بِهِ عَنْ ذِكْرِ النَّاسِ فَأَمَّا قَلْبُهُ فَمُنَافِقٌ وَ دِينُهُ النَّصْبُ وَ اتِّبَاعُهُ أَهْلَ النَّصْبِ وَ وَلَايَةُ الْمَاضِينَ وَ تَقَدُّمُهُ [تَقْدِيمُهُ‏] لَهُمَا عَلَى كُلِّ أَحَدٍ.
+ «آیات؛ خلف عدل یا سلف صالح ؟!»
[خلف عدل جایگزین سلف صالح]:
[اطاعت از خلف عدل یا سلف صالح؟! «أُولِي الْأَمْرِ» کدامست؟!]:
در پاسخ به سلفی‌ها این قسمت از حدیث بسیار زیباست:
«وَ لَوْ لَا مَا يُحِبُّ اللَّهُ مِنْ تَمَامِ النِّعْمَةِ مِنَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ لَمَا رَأَيْتُمْ لِي خَطّاً وَ لَا سَمِعْتُمْ مِنِّي حَرْفاً مِنْ بَعْدِ مُضِيِّ الْمَاضِي ع»
در واقع وقتی دوران امامی به پایان می رسد و دوران امام جدیدی آغاز می شود، اینکه شخصی این توفیق را داشته باشد تا بدون وقفه همچنان از این منبع نور آرامش الهی بهره‌مند گردد مشمول رحمت و محبت عالم بالا قرار گرفته و اینگونه با آشنایی با معالم ربانی زمان خود نعمت برایش تمام و کمال می گردد و دیگر نیازی نیست به شبهه بیفتد و اشتباه سلفی‌ها را در پیروی از اسلاف صالح در پیش بگیرد، چرا که خلف عدل جایگزین سلف صالح گردیده است.
در واقع بزرگترین آیت در هر زمان صاحب نور است که جانشین سلف صالح می‌شود «مِنْ بَعْدِ مَنْ سَلَفَ …» و کلام او و جزوات علمی او که مقتبس از آل محمد ع است برای ما حکم خط و حرف آل محمد ع را دارد «مِنِّي خَطّاً وَ حَرْفاً»، «وَ أَيُّ آيَةٍ أَعْظَمُ مِنْ حُجَّةِ اللَّهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ أَمِينِهِ فِي بِلَادِهِ وَ شَهِيدِهِ عَلَى عِبَادِهِ مِنْ بَعْدِ مَنْ سَلَفَ مِنْ آبَائِهِ الْأَوَّلِينَ النَّبِيِّينَ وَ آبَائِهِ الْآخِرِينَ الْوَصِيِّينَ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ السَّلَامُ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ»
اطاعت از سلف صالح طاعة اولوا الامر نیست بلکه اطاعت از خلف عدل در هر زمان طاعة اولوامری است که بمنزله اطاعت از سلف صالح (یعنی ائمة علیهم السلام قبل از حضرت مهدی علیه السلام) و اطاعت از خداست « فَقَدْ أَمَرَكُمُ اللَّهُ بِطَاعَتِهِ وَ طَاعَةِ رَسُولِهِ وَ طَاعَةِ أُولِي الْأَمْرِ »
تکذیب خلف عدل ، معادل تکذیب سلف صالح و آیات و رسل و خداست، و تکذیب خلف عدل و تایید سلف صالح، بزرگترین دروغ در عالم، برای فرار از عبودیت و ادعای ربوبیت است!
«الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِنا = الَّذِينَ كَذَّبُوا فِي أَوْصِيَائِهِمْ».
در واقع این یاد خلف عدل است که بمنزله یاد سلف صالح می باشد:
«فِي قَوْلِهِ‏ ذِكْراً رَسُولًا النَّبِيُّ ذِكْرٌ مِنَ اللَّهِ وَ عَلِيٌّ ذِكْرٌ مِنْ مُحَمَّدٍ كَمَا قَالَ‏ وَ إِنَّهُ لَذِكْرٌ لَكَ وَ لِقَوْمِكَ‏»
لذا قلب با یاد معالم ربانی به نور آرامش می رسد چون یاد معالم ربانی صاحبان نور، یاد آل محمد ع و یاد آل محمد ع یاد خداست، لذا «ذکر الله» برای ما عملا در دل شرایط یعنی یاد آوری معالم و کردار صاحبان نور که نحوه صحیح زندگی بر مبنای الگوی آل محمد ع را آموخته است.
+ مقالۀ «فرهنگ آل محمد ع – ثقف»
+ «ذکرالله»
[اختلاف حاصل جدل در آیت]:
در همه امتها می بینیم که بعد از سلف صالح چه اختلافات بزرگی شکل می گیرد و خصومتها به اوج خود می رسد و با ولی خدا  به مجادله و مخاصمه بر می خیزند و در مقالۀ توهم دینداری مفصل گفته شد که در این کشمکش خیال می کنند که خود بر حق‌اند و صاحبان نور برباطل!
در کتاب ارزشمند تفسیر قمی چه اشارات زیبایی به این آیات شده است:
«قَوْلُهُ‏ ما يُجادِلُ فِي آياتِ اللَّهِ‏ هُمُ الْأَئِمَّةُ ع قَوْلُهُ‏ وَ الْأَحْزابُ مِنْ بَعْدِهِمْ‏ هُمْ أَصْحَابُ الْأَنْبِيَاءِ الَّذِينَ تَحَزَّبُوا وَ هَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ‏ يَعْنِي يَقْتُلُوهُ‏ وَ جادَلُوا بِالْباطِلِ‏ أَيْ خَاصَمُوا لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَ‏ أَيْ يُبْطِلُوهُ وَ يَدْفَعُوهُ‏» و این داستان تکراری هزاربارۀ تاریخ است.
«وَ هَمَّتْ كُلُّ أُمَّةٍ بِرَسُولِهِمْ لِيَأْخُذُوهُ‏ يَعْنِي يَقْتُلُوهُ‏»
«سنریهم آیاتنا فی الآفاق و فی انفسهم حتی یتبین لهم انه الحق»
+ «سَيُرِيكُمْ آياتِهِ فَتَعْرِفُونَها قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةُ ع»
+ «و در قصه معراج: لِنُرِيَهُ مِنْ آياتِنا»
+ «و در سوره غافر: وَ يُرِيكُمْ آياتِهِ‏»،
قطعا اگر به نور یقین نداشته باشی، آیات تو را از پای در خواهند آورد.
صاحب نور فقط یک مبلغ است و بس! مطلبی صحیح را به گوش اهلش می‌رساند و دوران تبلیغش که منقضی شد، می‌رود حالا این تو هستی که با آیات تنها می‌مانی! اگر مجهز به «نور یاد معالم ربانی» بوده باشی که زهی سعادت، اما اگر شک قلبی‌ات نسبت به نورت موجب شده باشد تا تمام علوم نورانی را به هدر داده باشی، دیگر علمی برایت باقی نمی‌ماند تا اسباب آرامش قلب ناآرامت گردد.
[آیات محکم – آیات متشابه]:
جز تبعیت از نور، هر اقدام دیگری اشتباه محض است!
«عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع‏
فِي قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَ‏
هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَيْكَ الْكِتابَ مِنْهُ آياتٌ مُحْكَماتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتابِ‏ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةُ
وَ أُخَرُ مُتَشابِهاتٌ‏ قَالَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ‏
فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ‏ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَ ابْتِغاءَ تَأْوِيلِهِ
وَ ما يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلَّا اللَّهُ وَ الرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ‏ وَ هُمْ‏ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْأَئِمَّةُ ع‏»
[مسرف – مشرک]:
چه بگیم مسرف و مشرک نسبت به آیات و چه بگیم مسرف و مشرک نسبت به نور، فرقی نمیکنه چون «آیاتی و رسلی» – «کتاب الله و عترتی» مثل دو ریل موازی راه آهن (مثال دو انگشت مبارک سبابه امام صادق ع کنار یکدیگر) هستند و فهم قرآن باید با این معلم صورت بگیرد ان شاء الله تعالی.
«وَ كَذلِكَ نَجْزِي مَنْ أَسْرَفَ وَ لَمْ يُؤْمِنْ بِآياتِ رَبِّهِ وَ لَعَذابُ الْآخِرَةِ أَشَدُّ وَ أَبْقى‏ كَذَلِكَ نَجْزِي مَنْ أَشْرَكَ بِوَلَايَةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع»
[ چه سوال زیبایی: «مَنِ الْوَلِيُّ يَا نَبِيَّ اللَّهِ؟»]:
«مَنِ الْوَلِيُّ يَا نَبِيَّ اللَّهِ؟
قَالَ وَلِيُّكُمْ فِي هَذَا الزَّمَانِ عَلِيٌّ وَ مِنْ بَعْدِهِ وَصِيُّهُ وَ لِكُلِّ زَمَانٍ عَالِمٌ يَحْتَجُّ اللَّهُ بِهِ.»
رسول خدا ص جواب این سوال رو که نکیر و منکر در قبر از ما می پرسند رو اینجوری داده اند که ولی خدا در هر زمان، امام ع است و با معالم ماخوذ از ایشان حجت برای اطرافیانش تمام می‌شود.
« عَنْ زِرِّ بْنِ حُبَيْشٍ‏ قَالَ سَمِعْتُ عَلِيّاً ع يَقُولُ‏
إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا أُدْخِلَ حُفْرَتَهُ أَتَاهُ مَلَكَانِ اسْمُهُمَا مُنْكَرٌ وَ نَكِيرٌ
فَأَوَّلُ مَنْ يَسْأَلَانِهِ عَنْ رَبِّهِ ثُمَّ عَنْ نَبِيِّهِ ثُمَّ عَنْ وَلِيِّهِ
فَإِنْ أَجَابَ نَجَا وَ إِنْ عَجَزَ عَذَّبَاهُ
فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ
مَا لِمَنْ عَرَفَ رَبَّهُ وَ نَبِيَّهُ وَ لَمْ يَعْرِفْ وَلِيَّهُ ؟
فَقَالَ مُذَبْذَبٌ‏ لَا إِلَى هَؤُلَاءِ وَ لَا إِلَى هَؤُلَاءِ وَ مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِيلًا ذَلِكَ لَا سَبِيلَ لَهُ
وَ قَدْ قِيلَ لِلنَّبِيِّ ص مَنِ الْوَلِيُّ يَا نَبِيَّ اللَّهِ ؟
قَالَ وَلِيُّكُمْ فِي هَذَا الزَّمَانِ عَلِيٌّ وَ مِنْ بَعْدِهِ وَصِيُّهُ وَ لِكُلِّ زَمَانٍ عَالِمٌ يَحْتَجُّ اللَّهُ بِهِ لِئَلَّا يَكُونَ كَمَا قَالَ الضُّلَّالُ قَبْلَهُمْ حِينَ فَارَقَتْهُمْ أَنْبِيَاؤُهُمْ‏ رَبَّنا لَوْ لا أَرْسَلْتَ إِلَيْنا رَسُولًا فَنَتَّبِعَ آياتِكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَذِلَّ وَ نَخْزى‏ تَمَامُ ضَلَالَتِهِمْ جَهَالَتُهُمْ بِالْآيَاتِ وَ هُمُ الْأَوْصِيَاءُ فَأَجَابَهُمُ اللَّهُ‏ قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ أَصْحابُ الصِّراطِ السَّوِيِّ وَ مَنِ اهْتَدى‏ وَ إِنَّمَا كَانَ تَرَبُّصُهُمْ أَنْ قَالُوا نَحْنُ فِي سَعَةٍ عَنْ مَعْرِفَةِ الْأَوْصِيَاءِ حَتَّى نَعْرِفَ إِمَاماً فَعَيَّرَهُمُ اللَّهُ بِذَلِكَ وَ الْأَوْصِيَاءُ هُمْ أَصْحَابُ الصِّرَاطِ وُقُوفٌ عَلَيْهِ لَا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ عَرَفَهُمْ وَ عَرَفُوهُ وَ لَا يَدْخُلُ النَّارَ إِلَّا مَنْ أَنْكَرَهُمْ وَ أَنْكَرُوهُ لِأَنَّهُمْ عُرَفَاءُ اللَّهِ عَرَّفَهُمْ عَلَيْهِمْ عِنْدَ أَخْذِ الْمَوَاثِيقِ عَلَيْهِمْ وَ وَصَفَهُمْ فِي كِتَابِهِ فَقَالَ جَلَّ وَ عَزَّ وَ عَلَى الْأَعْرافِ رِجالٌ يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيماهُمْ‏ هُمُ الشُّهَدَاءُ عَلَى أَوْلِيَائِهِمْ وَ النَّبِيُّ الشَّهِيدُ عَلَيْهِمْ أَخَذَ لَهُمْ مَوَاثِيقَ الْعِبَادِ بِالطَّاعَةِ وَ أَخَذَ النَّبِيُّ ص عَلَيْهِمُ الْمَوَاثِيقَ بِالطَّاعَةِ فَجَرَتْ نُبُوَّتُهُ عَلَيْهِمْ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ‏ فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَ جِئْنا بِكَ عَلى‏ هؤُلاءِ شَهِيداً يَوْمَئِذٍ يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ عَصَوُا الرَّسُولَ لَوْ تُسَوَّى بِهِمُ الْأَرْضُ وَ لا يَكْتُمُونَ اللَّهَ حَدِيثاً.»
[شک به عالم ربانی نداشته باش ، اقرار به فضلش بنما!]:
«وَ الَّذِينَ إِذا ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً فَقَالَ هَذِهِ فِيكُمْ إِذَا ذَكَرْتُمْ فَضْلَنَا لَمْ تَشُكُّوا»
اگه وقتی چشمت به نورت افتاد و گوش به معالمش دادی و قلبا ذره ای شک نسبت به این معلم و علومش به دلت راه ندادی و یقین کردی که چشمه ای از منبع لا یتناهی علم آل محمد ع برای توست و از علومش نوشیدی و اقرار به فضلش نمودی، بدان تو متذکر آیاتی « ذُكِّرُوا بِآياتِ رَبِّهِمْ » و با یاد معالم ربانی فن رسیدن به نور آرامش قلب را آموخته ای! عبارت « لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْها صُمًّا وَ عُمْياناً » خیلی زیباست یعنی کورکورانه این مطالب را به تقلید از این و آن نمی گویی بلکه خودت قلبا به این نور رسیده ای !!!
[انکار معالم ربانی – ظلم به آیات – خسران] 
« فَأُولئِكَ الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ بِما كانُوا بِآياتِنا يَظْلِمُونَ قَالَ بِالْأَئِمَّةِ يَجْحَدُون‏ »
[چه ارزشی برای معالم ربانی «آیات» قائلی؟ نور چند می‌ارزه؟!]:
یوسف ع رو با چند درهم معاوضه می کنی؟ رسول خدا ص رو با چند تا گردو معاوضه می کنی ؟!!!
مفت معالم ربانی رو بدست آوردی! مواظب باش مفت از دستش ندی!
+ «ثمن – ثَمَناً قَليلاً»
« وَ لا تَشْتَرُوا بِآياتِي‏ الْمُنَزَّلَةِ بِنُبُوَّةِ مُحَمَّدٍ ص وَ إِمَامَةِ عَلِيٍّ ع وَ الطَّيِّبِينَ مِنْ عِتْرَتِهِ‏ ثَمَناً قَلِيلًا بِأَنْ تَجْحَدُوا نُبُوَّةَ النَّبِيِّ ص وَ إِمَامَةَ الْإِمَامِ ع‏ تَعْتَاضُوا مِنْهَا عَرَضَ الدُّنْيَا فَإِنَّ ذَلِكَ وَ إِنْ كَثُرَ فَإِلَى نَفَادٍ أَوْ خَسَارٍ وَ بَوَارٍ »
[« فَالَّذِينَ آمَنُوا – الَّذِينَ سَعَوْا »] :
مخاطبین نسبت به معالم ربانی دو دسته میشن:
یک عده قلیل ایمان میارن و با یاد او عمل صالح انجام میدن ، ولی اکثرا اهل شک نسبت به اون هستن و خیلی تلاش میکنن تا نور خدا رو با فوت کردن خاموش کنن اما زهی خیال باطل اونا کوچکتر و عاجزتر ازون هستن که بتونن نور رو از بین ببرن!
« فَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ كَرِيمٌ‏ قَالَ أُولَئِكَ آلُ مُحَمَّدٍ ع‏
وَ الَّذِينَ سَعَوْا فِي قَطْعِ مَوَدَّةِ آلِ مُحَمَّدٍ مُعاجِزِينَ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحِيمِ‏ قَالَ هِيَ الْأَرْبَعَةُ نَفَرٍ يَعْنِي التَّيْمِيَّ وَ الْعَدِيَّ وَ الْأُمَوِيَّيْنِ‏ »
[حسود به معالم ربانی شک داره !!! – ریشه شک حسد است !!!] :
« أَنَّ حُسَّادَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ‏ شَكَوْا فِي مَقَالَةِ النَّبِيِّ ص فِي فَضَائِلِ عَلِيٍّ ع
فَنَزَلَ‏ فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ‏ يَعْنِي فِي عَلِيٍ‏ فَسْئَلِ الَّذِينَ يَقْرَؤُنَ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكَ‏ يَعْنِي أَهْلَ الْكِتَابِ عَمَّا فِي كُتُبِهِمْ مِنْ ذِكْرِ وَصِيِّ مُحَمَّدٍ فَإِنَّكُمْ تَجِدُونَ ذَلِكَ فِي كُتُبِهِمْ مَذْكُوراً
ثُمَّ قَالَ‏
لَقَدْ جاءَكَ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلا تَكُونَنَّ مِنَ المُمْتَرِينَ وَ لا تَكُونَنَّ مِنَ الَّذِينَ كَذَّبُوا بِآياتِ اللَّهِ فَتَكُونَ مِنَ الْخاسِرِينَ‏
يَعْنِي بِالْآيَاتِ هَاهُنَا الْأَوْصِيَاءَ الْمُتَقَدِّمِينَ وَ الْمُتَأَخِّرِينَ.»
اگه وارد باشی ، هزار اسم مترادف نور رو در کتاب خدا، ذکر شده میبینی:
« فَإِنَّكُمْ تَجِدُونَ ذَلِكَ فِي كُتُبِهِمْ مَذْكُوراً »!
***
[معالم ربانی «أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ» نیست!]:
اهل شک با چه جراتی صاحب نور را دروغگو خطاب می کنند؟!
همینکه بگویند این اعتقادات پوسیده پیرزنهای روستایی صد سال پیش است برای عاقل کفایت می کند که بفهمد این گوینده با زبان خود دارد می گوید من از جمله افرادی هستم که نظرم در مورد عالم ربانی این است « أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ » .
« وَ قَوْلُهُ‏ تَعَالَى‏ وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِينَ‏ بِوَصِيِّكَ يَا مُحَمَّدُ قَوْلُهُ تَعَالَى‏ إِذا تُتْلى‏ عَلَيْهِ آياتُنا قالَ أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ‏ قَالَ يَعْنِي تَكْذِيبَهُمْ بِالْقَائِمِ ع إِذْ يَقُولُونَ‏ لَهُ لَسْنَا نَعْرِفُكَ وَ لَسْتَ مِنْ وُلْدِ فَاطِمَةَ ع كَمَا قَالَ الْمُشْرِكُونَ لِمُحَمَّدٍ ص‏ »
[مجالست با منکرین معالم ربانی صاحبان نور – مجالست اهل المعاصی]:
با کسانی که به معالم ربانی نور خود شک دارند و اونو قبول نداشته و سلفی گری (الْوَاقِفَةُ) رو بهانه می‌کنند، نباید نشست و برخاست کنیم «لَا تُجَالِسْهُمْ» + «لَا تُقَاعِدْهُ»، گرچه با آنها هم اعتقاد هم نباشیم «وَ أَنَا مُخَالِفٌ لَهُمْ»، و ضمنا هر کسی میخواد باشه باشه «كَائِناً مَنْ كَانَ‏»!
این دستور اکید مولای ما امام رضا ع است و نص آیه و حدیثش نیز این است:
«عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَاصِمٍ قَالَ سَمِعْتُ الرِّضَا ع يَقُولُ‏
يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَاصِمٍ بَلَغَنِي أَنَّكَ تُجَالِسُ الْوَاقِفَةَ
قُلْتُ نَعَمْ جُعِلْتُ فِدَاكَ أُجَالِسُهُمْ وَ أَنَا مُخَالِفٌ لَهُمْ
قَالَ لَا تُجَالِسْهُمْ
فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ‏
وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ‏ يَعْنِي بِالْآيَاتِ الْأَوْصِيَاءَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِهَا الْوَاقِفَةُ.»
محمّد بن عاصم گفت: حضرت رضا عليه السّلام بمن فرمود:
شنيده‌‏ام تو با واقفى مذهبان مينشينى.
عرض كردم: آرى فدايت شوم، من با آنها نشست و برخاست دارم ولى مخالف عقيده آنهايم.
فرمود: با آنها منشين.
خداوند در اين آيه ميفرمايد:
وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ‏
منظور از آيات در اين آيه جانشينان پيامبر است كه واقفه منكر آنهايند.
+ «مجالست اهل المعاصی»
[بلا استثناء « كَائِناً مَنْ كَانَ‏ » با احدی از اهل معاصی مجالست نکن]:
« وَ قَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِي الْكِتابِ أَنْ إِذا سَمِعْتُمْ آياتِ اللَّهِ يُكْفَرُ بِها وَ يُسْتَهْزَأُ بِها فَلا تَقْعُدُوا مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُوا في‏ حَديثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ إِنَّ اللَّهَ جامِعُ الْمُنافِقينَ وَ الْكافِرينَ في‏ جَهَنَّمَ جَميعاً (140)
… إِنَّمَا عَنَى بِهَذَا أَنْ إِذَا سَمِعْتُمُ الرَّجُلَ يَجْحَدُ الْحَقَّ وَ يُكَذِّبُ بِهِ وَ يَقَعُ فِي الْأَئِمَّةِ فَقُمْ مِنْ عِنْدِهِ وَ لَا تُقَاعِدْهُ كَائِناً مَنْ كَانَ‏» عبارت «كَائِناً مَنْ كَانَ‏» خیلی مهمه، یعنی مجالست با این قبیل اهل معاصی که دارن با برق سه فاز شوخی میکنن اصلا جایز نیست و استثناء هم ندارد و هر کی میخواد باشه باشه فورا پاشو از پیشش برو «فَقُمْ مِنْ عِنْدِهِ».
[سطوت و سخط اهل شک نسبت به اهل یقین]:
حسد! حسد! حسد!
اهل حسادت اصلا چشم دیدن نور رو ندارن !!!
فقط اینکه خدای مهربان نمیذاره، وگرنه اهل شک بدشون نمیاد به اهل یقین و صاحبان نور هم، تو دهنی بزنن « سَطَا الفرس على الرّمكة » !!!
« يَكادُونَ يَسْطُونَ بِالَّذِينَ يَتْلُونَ عَلَيْهِمْ آياتِنا »
وقتیکه اهل حسادت نسبت به رسول خدا ص و آل محمد ع اینجوری هستن، بقیه که جای خود دارند، لذا وقتی قصه اقرار به فضل معالم ربانی پیش بیاد، حسادت اهل شک « غَيْظاً وَ غَضَباً وَ حَسَداً » جوری گل میکنه که میخوان حتی اگه لازم باشه برای قتل رسول خدا ص قصه « لَيْلَةَ الْعَقَبَةِ » را تکرار نمایند! خدا لعنتشان کند.
« عَنْ أَبِيهِ ع‏ فِي قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏
وَ إِذا تُتْلى‏ عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ تَعْرِفُ فِي وُجُوهِ الَّذِينَ كَفَرُوا الْمُنْكَرَ يَكادُونَ يَسْطُونَ بِالَّذِينَ يَتْلُونَ عَلَيْهِمْ آياتِنا الْآيَةَ
[سورة الحج (۲۲): الآيات ۷۱ الى ۷۵]
قَالَ كَانَ الْقَوْمُ إِذَا نَزَلَتْ فِي أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ آيَةٌ فِي كِتَابِ اللَّهِ فِيهَا فَرْضُ طَاعَتِهِ أَوْ فَضِيلَةٌ فِيهِ أَوْ فِي أَهْلِهِ سَخِطُوا ذَلِكَ وَ كَرِهُوا حَتَّى هَمُّوا بِهِ وَ أَرَادُوا بِهِ الْعَظِيمَ وَ أَرَادُوا بِرَسُولِ اللَّهِ ص أَيْضاً لَيْلَةَ الْعَقَبَةِ غَيْظاً وَ غَضَباً وَ حَسَداً حَتَّى نَزَلَتْ هَذِهِ الْآيَةُ »