شکارچیان پرتوان علوم نورانی! وَ كَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصيدِ!

[سگهای شکاری «تعلیم یافته» – سگهای غیر شکاری «تعلیم نیافته»] :
« الكلاب المعلمة » : معلمة و غیر معلمة .
شکارچیان پرتوان علوم نورانی! وَ كَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصيدِ!
شکارچیان نور!
چنگ زدن به علوم نورانی آل محمد ع در دل نار آیات!
« وَ كَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصيدِ »
كَلِبَ‏ عَلَى الْأَمرِ : در آن امر حرص ورزيد.
كَلِبَ فِى كَذَا : به چيزى طمع كرد، غذاى بسيار خورد ولى سير نشد.
الكَلْبُ‏ : سيرٌ أحمرُ يُجعَل بين طرَفَي الأديم إذا خُرِز
الْكَلْبَةُ: سير يدخل تحت السّير الذي تشدّ به المزادة فيخرز به، و ذلك لتصوّره بصورة الكلب في الاصطياد به،
كَلْبَة: دوال و قلابى كه توشه دان را محكم بر آن قرار ميدهند گوئى تصور صورت سگى است كه شكارى را به دهان گرفته.
كَلَبَ‏ المزادةَ : توشه دان را سوراخ كرد و از آن دوالى در گذراند،
كَلَبْتُ‏ الأديم: خرزته،
كَلَبْتُ‏ الاديمَ: چرم را دوختم،
[انگاری اول دو تیکه چرم رو از دو طرف با گیره فلزی فیکس میکنن تا بشه دوختش]
الْكَلْبَتَانِ‏: آلة مع الحدّادين سمّيا بذلك تشبيها بكلبين في اصطيادهما، و ثنّي اللّفظ لكونهما اثنين،
كَلْبَتَانْ‏: انبر و آلتى در دست آهنگران كه آهنهاى تافته و داغ را با آن از كوره بيرون مى‌‏آورند كه بخاطر تشبيه به سگى كه شكار را مى‌‏گيرد اينطور ناميده شده، تثنيه بودن آنهم براى اينست كه انبر و آن آلت دو لبه دارد.
الْكَلُّوبُ‏: شي‏ء يمسك به،
كَلُّوب‏: انبر و مهميز كه چيزى با آن گرفته ميشود.
كَلَالِيبُ‏ البازي: مخالبه. اشتقّ من الكلب لإمساكه ما يعلق عليه إمساك الكلب.
كَلَالِيب‏ البازى: چنگال‏هاى باز شكارى كه از واژه كلب براى اينكه سگ هم چيزى را مى‏‌گيرد و به دهانش آويخته ميشود مشتق شده است‏.
الكَلْب‏: پاره آهن كج به شكل چنگك كه مسافر در طرف پالان ستور قرار مى‌‏دهد و بر آن توشه مى‏‌آويزد،
(حیواناتی که چنگال دارند!)
با چنگ و دندان باید بیفتی به جون نار آیت و نورشو بگیری و اینجوری باید علاقمند باشی نه از روی شکم‌سیری به «آیاتی و رسلی» نگاه کنی انگاری چیز مهمی نیست ! اینجوری اگه بی تفاوت باشی و برات مهم نباشه ، در حق معالم ربانی و آیات، استخفاف کردی و کم گذاشتی و اکرمی مثواه را جامه ی عمل نپوشوندی.
مفهوم « تَعلُّق الشَّي‏ء بالشَّي‏ء في شِدَّة و شِدَّة جَذْب » مثل گاز گرفتن، چنگ زدن و بشدت گرفتن چیزی!
الكَلْب‏: حديدةٌ عَقْفاء يُعَلَّق عليها المسافرُ الزّادَ من الرَّحل. و الكُلَّاب‏ معروف، و هو الكَلُّوب‏
الكَلُّوبُ‏ و الكُلَّابُ‏ : خَشَبَةٌ فِي رَأْسِهَا عُقَّافَةٌ مِنهَا أَو مِن حَدِيدٍ
الكُلَّاب‏- ج‏ كَلَالِيب‏: قلّاب، قلّاب آهنى كه اسب سوار پاى خود را در آن قرار مى‌‏دهد، چوبى كه با آن پشت درب را مى‌‏بندند، ميله كج و آهنى كه با آن آتش را تكان مى‌‏دهند و جابه‌‏جا مى‌‏كنند.
الكَلَّاب‏- ج‏ كَلَالِيب‏: سگبان، آموزش‌دهنده سگهاى شكارى،
قلابى سركج كه بر آن گوشت و غيره آويزند، آهنى كه در يك طرف هودج قرار مى‌‏گيرد.
كَلَبٍ مِنَ الدَّهْرِ!
مفهوم زیبای این واژه را کتاب مقاییس اللغة آورده :
« تعلّق الشي‏ء بالشي‏ء في شدّة و شدّة جذب »
در واقع در قصه اصحاب کهف استفاده از واژه «کلب» در این آیه « وَ كَلْبُهُمْ‏ باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصِيدِ » اشاره به تعلق شدید قلبی اهل یقین نسبت به معالم ربانی صاحبان نور خود، یعنی نسبت به آل محمد ع مورد نظر است.
+ «ان الله لا یستحیی ان یضرب مثلا»
واژۀ کلب اشاره به سرسختی صاحبان نور در گرفتن و رساندن علم به اهلش دارد
« و کلبهم باسط ذراعیه بالوصید »
اهل شک نیز به شدت به اندیشه مولد گناه لیدرهای سوء علاقمند و حریص هستند.
[« وَ كَلَبٍ مِنَ الدَّهْرِ – روزگار سخت »] :
[… فَكَذَلِكَ حَتَّى يَبْعَثَ اللَّهُ رَجُلًا فِي آخِرِ الزَّمَانِ وَ كَلَبٍ مِنَ الدَّهْرِ وَ جَهْلٍ مِنَ النَّاسِ يُؤَيِّدُهُ اللَّهُ بِمَلَائِكَتِهِ وَ يَعْصِمُ أَنْصَارَهُ وَ يَنْصُرُهُ بِآيَاتِهِ وَ يُظْهِرُهُ عَلَى‏ الْأَرْضِ حَتَّى يَدِينُوا طَوْعاً وَ كَرْهاً يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً وَ نُوراً وَ بُرْهَاناً يَدِينُ لَهُ عَرْضُ الْبِلَادِ وَ طُولُهَا حَتَّى لَا يَبْقَى كَافِرٌ إِلَّا آمَنَ وَ لَا طَالِحٌ إِلَّا صَلَحَ وَ تَصْطَلِحُ فِي مُلْكِهِ السِّبَاعُ وَ تُخْرِجُ الْأَرْضُ نَبْتَهَا وَ تُنْزِلُ السَّمَاءُ بَرَكَتَهَا وَ تَظْهَرُ لَهُ الْكُنُوزُ يَمْلِكُ مَا بَيْنَ الْخَافِقَيْنِ أَرْبَعِينَ عَاماً فَطُوبَى لِمَنْ أَدْرَكَ أَيَّامَهُ وَ سَمِعَ كَلَامَهُ‏.
روزگار بدين منوال خواهد بود تا اينكه خدا مردى را در آخر الزمان كه روزگارى است سخت مبعوث مينمايد و او را بوسيله ملائكه خود تأييد ميكند انصار و ياران وى را نگاهدارى مى‌‏نمايد، او را بوسيله آيات و معجزات خود نصرت ميدهد وى را بر زمين ظاهر و مسلط ميكند تا اينكه مردم خواه ناخواه مطيع و منقاد او شوند، او زمين را بعد از آنكه پر از ظلم و ستم شده باشد پر از عدل و داد و نور و برهان خواهد كرد، عرض و طول شهرها برايش مطيع ميشوند، حتى كافرى نيست مگر اينكه ايمان مياورد و تبه‌كارى نيست مگر اينكه نيكوكار خواهد شد، درندگان در زمان سلطنت او صلح و سازش مينمايند، زمين گياهان خود را ميروياند آسمان بركات خود را فرو ميريزد، گنجها براى او ظاهر خواهند شد، مدت چهل سال مالك شرق و غرب خواهد شد، خوشا بحال كسى كه روزگار او را درك كند و سخن وى را بشنود.]
وَ كَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَيْهِ بِالْوَصيدِ
[: أي بالفناء]
ذَرُونِي حَتَّى أَحْرُسَكُمْ مِنْ عَدُوِّكُمْ
خلق الله الكلب لحراسة آدم و حواء من السباع‏
[« شِيعَتُنَا مَنْ لَا يَهِرُّ هَرِيرَ الْكَلْبِ »] :
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏
يَا مِهْزَمُ
شِيعَتُنَا مَنْ لَا يَعْدُو صَوْتُهُ سَمْعَهُ‏
وَ لَا شَحْنَاؤُهُ بَدَنَهُ‏
وَ لَا يَمْتَدِحُ بِنَا مُعْلِناً وَ لَا يُجَالِسُ لَنَا عَائِباً وَ لَا يُخَاصِمُ لَنَا قَالِياً إِنْ لَقِيَ مُؤْمِناً أَكْرَمَهُ وَ إِنْ لَقِيَ جَاهِلًا هَجَرَهُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَكَيْفَ أَصْنَعُ بِهَؤُلَاءِ الْمُتَشَيِّعَةِ  قَالَ فِيهِمُ التَّمْيِيزُ وَ فِيهِمُ التَّبْدِيلُ وَ فِيهِمُ التَّمْحِيصُ تَأْتِي عَلَيْهِمْ سِنُونَ تُفْنِيهِمْ وَ طَاعُونٌ يَقْتُلُهُمْ وَ اخْتِلَافٌ يُبَدِّدُهُمْ
شِيعَتُنَا مَنْ لَا يَهِرُّ هَرِيرَ الْكَلْبِ وَ لَا يَطْمَعُ طَمَعَ الْغُرَابِ وَ لَا يَسْأَلُ عَدُوَّنَا وَ إِنْ مَاتَ جُوعاً- قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ
فَأَيْنَ أَطْلُبُ هَؤُلَاءِ
قَالَ فِي أَطْرَافِ الْأَرْضِ أُولَئِكَ الْخَفِيضُ عَيْشُهُمْ الْمُنْتَقِلَةُ دِيَارُهُمْ إِنْ شَهِدُوا لَمْ يُعْرَفُوا وَ إِنْ غَابُوا لَمْ يُفْتَقَدُوا وَ مِنَ الْمَوْتِ لَا يَجْزَعُونَ وَ فِي الْقُبُورِ يَتَزَاوَرُونَ وَ إِنْ لَجَأَ إِلَيْهِمْ ذُو حَاجَةٍ مِنْهُمْ رَحِمُوهُ لَنْ تَخْتَلِفَ قُلُوبُهُمْ وَ إِنِ اخْتَلَفَ بِهِمُ الدَّارُ ثُمَّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَنَا الْمَدِينَةُ وَ عَلِيٌّ الْبَابُ وَ كَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ يَدْخُلُ الْمَدِينَةَ لَا مِنْ قِبَلِ الْبَابِ وَ كَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ يُحِبُّنِي وَ يُبْغِضُ عَلِيّاً ص.