[حمد – تقابل دو بینش «الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ‏ – الْعَاقِبَةُ لِلْأَغْنِيَاءِ»]:
+ «ثمانیۀ احرف»
کسی که معتقد شد خدا مافوق همه چیزه باید حالا سر حرفش باشه و امتحان پس بده،
قصه این مرد بنی اسرائیلی این حدیث ما هم همینه که خیلی جالب و شنیدنی است:
اعتقاد این مرد این بوده
«يُكْثِرُ أَنْ يَقُولَ‏ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‏ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ»
اعتقادی که ما 24 ساعت داریم میگیم اما در عمل ببینیم مثل این مرد هستیم یا خدای ناکرده نیستیم!
شیطان از این اعتقاد متنفره و مترصد صاحبان این اعتقاده که یه جوری حالشونو بگیره، البته اولش خدا هم اجازه میده شیطان یک کمی جولان بده، چون هم مهلت این کار رو داره و هم امتحانی باشه برای جدا سازی معار از مستقر، چون هر دو زبانا میگن یا الله! خلاصه مرد بنی اسرائیلی با یک گزینۀ شیطان‌صفت، سر اعتقادشون، قصه تقابل دو بینش پیش میاد، و دو بار در امتحان سخت، ظاهرا نعمتاشو از دست میده، اما سر قولش هست و در مرتبه سوم، نه تنها سر هوای نفس شیطانیشو موفق میشه با کمک آل محمد ع و با کسب علم و اعتقاد از صاحبان نور بِبُره، بلکه ایوب‌وار راه برگشت نعمتهای از دست رفته رو عملا به همه نشون میده تا درس عبرتی برای معارین و مستقرین بشه که این بینش که آل محمد ع بر همه چیز تفوق و برتری دارن و عاقبت کار غلبه حق بر باطل و فرج خواهد بود واقعیتی انکار ناپذیر است و هر کس مدعی این بینش شود باید امتحان سختی بدهد «کربلا» و ممکن است دست چپ و راستش را هم ظاهرا بدهد اما سرش که محل این اعتقاد است از دست نخواهد رفت و چون قلب که محل این اعتقاد است بر تن امیر است حتما جان سالم، جسم معیوب را تعمیر و ترمیم خواهد نمود .
پس قصه «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ» برای ما زمانی به بار خواهد نشست که قلبا به برتری علمی و فضیلت معالم ربانی که درس نور ولایت است را اقرار داشته باشیم و عملا این اقرار را در آیات تلاوت شده برای خود (در دل شرایط) با قبول ذلت کوچک نشان دهیم.
چقدر به این معالم ربانی و این اعتقادات یقین داریم؟
و اگر قرار باشد دو دست خود را برای آن فدا نماییم آیا باز هم بر سر این اعتقاد و جان‌فشانی برایش و آرمانهایش که تحقق ولایت آل محمد ع می‌باشد، هستیم یا در خواهیم رفت؟!
مصداق قلم شدن دو دست برای هر کس، یک امتحان کربلاست که خود شخص بهتر می داند.
و این اصلا خواست خداست که «و لنبلونکم بشیء من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و بشر الصابرین … الذین اذا اصابتهم مصیبۀ قالوا انا لله و انا الیه راجعون و الحمد لله رب العالمین و العاقبۀ لاهل التقوی و الیقین به صاحبان نور منا اهل البیت ع» که باب چهارم است!
قطع شدن دو دست برای مرد بنی اسرائیل، یا کفاره معاصی شد که قبلا با استعمال حسد انجام داده بود و یا مربوط به درجات بالای عالم ذر اوست!
و همینگونه است در مورد تلفهای زندگی روزمره ما «حاصل المعاصی التلف» که هر چه با اعتقاد باطل کسب شود، برای مستقرینی که خواهان الحاق به نور آل محمد ع از باب معالم ربانی هستند باید در کوره فتنۀ حوادث، ناخالصی‌های قلب خویش بزدایند و طلای ناب خالص اطاعت از مافوق را پیش‌کش این صاحبان نور الهی نمایند و با تمام وجود پای این مطلب را امضاء نمایند.
آیات عرضه شده در امتحانات برای ما متناسب با حسد ما نسبت به نور تنظیم شده است و فرج ما که همان خلاصی از دام حسد قلبی است با اقرار به فضیلت علمی صاحبان نور در قلب ما بستگی دارد و هر وقت قلبا هیچ ذره‌ای از حسد نسبت به معالم ربانی در قلب ما پیدا نشد، فرج آن زمان است!
و او که حسد، چشم دلش را از همان ابتدای آشناییش با معالم ربانی کور کرده بود و هیچگاه قلبا به این علوم نورانی ملحق نشد، نه به فرج رسید بلکه با اشتباه مرگبارش به درک واصل گردید. البته قطعا مهلت زیادی به اهل حسادت در دل شرایط داده شده بوده که بخواهد و بتواند دست از حسد خود نسبت به معالم ربانی بردارد، اما کو که معار، مستقر شود «فَما كانُوا لِيُؤْمِنُوا بِما كَذَّبُوا مِنْ قَبْلُ‏ في الذر الأول قال لا يؤمنون في الدنيا- بما كذبوا في الذر الأول-».
ایمان به خدا در ایمان و باور به معالم ربانی معلوم می‌شود!
اگر بینش آل محمد ع را در عالم ذر قلبا پذیرفته باشی، در دنیا این بینش را از دهان صاحبان نور که می‌شنوی، یادت می‌آید و می‌پذیری و تو گویی گم‌شده خود را پیدا نموده‌ای «الْحِكْمَةُ ضَالَّةُ الْمُؤْمِنِ فَحَيْثُمَا وَجَدَ أَحَدُكُمْ ضَالَّتَهُ فَلْيَأْخُذْهَا» و معالم ربانی صاحبان نور همان حکمتی است که نور ولایت را برای ما واضح و روشن و بدون هیچ شائبه‌ای مثل روز روشن می‌نماید.
پس قلب ما با ذکر شریف «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ» یکپارچه مدح عظمت معالم ربانی صاحبان نور از آل محمد ع می‌کند. انگاری ما تازه یادمون اومده که باید از عظمت و بزرگی چه نوری و چه بینشی دائما یاد کنیم و این بینش را بکار ببندیم.
از آل محمد ع توفیق این وظیفه مهم را برای دوست‌داران حقیقی‌اش خواهانیم، ان شاء الله تعالی.
+ «کلمۀ الله هی العلیا» نیز معنای برتری هشت حرف را [اعتقاد لا اله الا الله] بر آنچه خلق شده دارد!
چه حدیث قشنگی است این حدیث مرد بنی اسراییلی!
«كَانَ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ رَجُلٌ يُكْثِرُ أَنْ يَقُولَ‏ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‏ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ‏ فَغَاظَ إِبْلِيسَ ذَلِكَ فَبَعَثَ إِلَيْهِ شَيْطَاناً فَقَالَ قُلِ الْعَاقِبَةُ لِلْأَغْنِيَاءِ فَجَاءَهُ فَقَالَ ذَلِكَ فَتَحَاكَمَا إِلَى أَوَّلِ مَنْ يَطْلُعُ عَلَيْهِمَا عَلَى قَطْعِ يَدِ الَّذِي يَحْكُمُ عَلَيْهِ فَلَقِيَا شَخْصاً فَأَخْبَرَاهُ بِحَالِهِمَا فَقَالَ الْعَاقِبَةُ لِلْأَغْنِيَاءِ فَرَجَعَ وَ هُوَ يَحْمَدُ اللَّهَ وَ يَقُولُ‏ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ‏ فَقَالَ لَهُ تَعُودُ أَيْضاً فَقَالَ نَعَمْ عَلَى يَدِيَ الْأُخْرَى فَخَرَجَا فَطَلَعَ الْآخَرُ فَحَكَمَ عَلَيْهِ أَيْضاً فَقُطِعَتْ يَدُهُ الْأُخْرَى وَ عَادَ أَيْضاً يَحْمَدُ اللَّهَ‏ وَ يَقُولُ‏ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ‏ فَقَالَ لَهُ تُحَاكِمُنِي عَلَى ضَرْبِ الْعُنُقِ فَقَالَ نَعَمْ فَخَرَجَا فَرَأَيَا مِثَالًا فَوَقَفَا عَلَيْهِ فَقَالَ إِنِّي كُنْتُ حَاكَمْتُ هَذَا وَ قَصَّا عَلَيْهِ قِصَّتَهُمَا قَالَ فَمَسَحَ يَدَيْهِ فَعَادَتَا ثُمَّ ضَرَبَ عُنُقَ ذَلِكَ الْخَبِيثِ وَ قَالَ هَكَذَا الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِين‏.»
در بنى اسرائيل مردى بود كه خيلى زياد ميگفت:
حمد و سپاس براى خدا و پايان نيك براى اهل تقوى است.
ابليس از عمل اين شخص بخشم آمد و يكى از عمال خود را بنزد او فرستاد و باو گفت در برابر شعار و گفتار آن شخص بگويد «العاقبة للأغنياء» پايان نيك براى ثروتمندان است و او آمد و چنين كرد   [تقابل دو بینش]
اين دو (عامل ابليس و آن شخص) قرار گذاشتند كه اول كسى را که برخورد ميكنند حاكم و داور نمايند و هر يك محكوم شدند دستش بريده شود. جريان منازعه را به اولين شخصى كه ملاقات كردند گفتند آن‏ شخص بر عليه اين مؤمن قضاوت كرد و گفت العاقبة للأغنياء در نتيجه دست آن مؤمن بريده شد و برگشت، ولى از شعار و گفتار خود دست بر نداشت! شيطان گفت باز هم حرفت را تكرار ميكنى؟ جواب داد آرى حاضرم براى بريدن دست ديگرم.
و حركت كردند و به اولين شخص براى داورى برخورد نمودند اتفاقا اين بار هم بر عليه او قضاوت شد و دست ديگرش هم بريده شد ولى در عين حال باز هم از گفتار حق خود دست برنداشت
شيطان گفت حاضری كه قرار محاكمه ما به گردن‌زدن و كشتن باشد؟ مرد مؤمن گفت آرى آماده‌‏ام
حركت كردند به اولين شخصى كه برخورد كردند پس از شرح جريان اين بار بر عليه آن شيطان و بنفع اين مؤمن قضاوت شده و آن قاضى و داور دستهاى آن مؤمن را وصل كرده و از خدا شفاى او را خواست و دستها سالم و بحالت اوليه برگشت سپس گردن آن پليد را زد و او را كشت، پس از آن اين چنين پايان نيك براى اهل تقوى مى‌‏شود (البته پس از استقامت و تحمل شدائد به پيروزى و نابودى دشمن ميرسد).