امام باقر علیه السلام:
أَنَّ جَابِرَ بْنَ عَبْدِ اَللَّهِ اَلْأَنْصَارِيَّ رَضِيَ اَللَّهُ عَنْهُ اُبْتُلِيَ فِي آخِرِهِ بِضَعْفِ اَلْهَرَمِ وَ اَلْعَجْزِ
فَزَارَهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ اَلْبَاقِرُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَسَأَلَهُ عَنْ حَالِهِ
فَقَالَ أَنَا فِي حَالَةٍ أُحِبُّ فِيهَا اَلشَّيْخُوخَةَ عَلَى اَلشَّبَابِ
وَ اَلْمَرَضَ عَلَى اَلصِّحَّةِ
وَ اَلْمَوْتَ عَلَى اَلْحَيَاةِ
فَقَالَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ
أَمَّا أَنَا يَا جَابِرُ
فَإِنْ جَعَلَنِيَ اَللَّهُ شَيْخاً أُحِبُّ اَلشَّيْخُوخَةَ
وَ إِنْ جَعَلَنِي شَابّاً أُحِبُّ اَلشَّيْبُوبَةَ
وَ إِنْ أَمْرَضَنِي أُحِبُّ اَلْمَرَضَ
وَ إِنْ شَفَانِيَ أُحِبُّ اَلشِّفَاءَ وَ اَلصِّحَّةَ
وَ إِنْ أَمَاتَنِي أُحِبُّ اَلْمَوْتَ
وَ إِنْ أَبْقَانِي أُحِبُّ اَلْبَقَاءَ
فَلَمَّا سَمِعَ جَابِرٌ هَذَا اَلْكَلاَمَ مِنْهُ قَبَّلَ وَجْهَهُ وَ قَالَ
صَدَقَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَإِنَّهُ قَالَ
سَتُدْرِكُ لِي وَلَداً اِسْمُهُ اِسْمِي يَبْقُرُ اَلْعِلْمَ بَقْراً كَمَا يَبْقُرُ اَلثَّوْرُ اَلْأَرْضَ
فَلِذَلِكَ سُمِّيَ بَاقِرَ عِلْمِ اَلْأَوَّلِينَ وَ اَلْآخِرِينَ أَيْ شَاقَّهُ.
روايت شده است كه جابر بن عبد اللّٰه انصارى رضى اللّٰه عنه در اواخر عمرش به ضعف پيرى و ناتوانى مبتلا شده بود.
امام باقر عليه السّلام به ديدنش رفت و احوالش را پرسيد،
جابر گفت:
من در حالى هستم كه پيرى را بر جوانى و مرض را بر سلامت و مرگ را بر زندگى ترجيح مى‌دهم.
امام باقر عليه السّلام فرمود اى جابر!
من اين چنين نيستم كه چيزى را بر چيز ديگر ترجيح دهم،
پس اگر خدا مرا پير كند پيرى را دوست دارم
و اگر جوان قرار دهد جوانى را دوست دارم
و اگر مرا مريض كند مرض را دوست دارم
و اگر شفايم دهد شفا و سلامت را دوست مى‌دارم
و اگر بميراند مردن را دوست مى‌دارم
و اگر زنده نگه دارد زندگى را دوست مى‌دارم
خلاصه آن چه را كه خداوند بخواهد تسليم او هستم.
وقتى جابر اين كلام را از امام شنيد برخاست و صورت حضرت را بوسيد و گفت:
حقا كه رسول خدا صلّى اللّٰه عليه و آله راست گفت كه فرمود: اى جابر! تو زنده مى‌مانى و پسرم را كه هم اسم من است مى‌بينى و او علم را مى‌شكافد همان گونه كه گاو زمين را مى‌شكافد و به همين جهت شكافنده علم اولين و آخرين ناميده شده است.»