رفرف:
«مُتَّكِئينَ عَلى‏ رَفْرَفٍ‏ خُضْرٍ وَ عَبْقَرِيٍّ حِسانٍ»:
وقتی که نور، بالهای مهربانی خودشو برای در آغوش کشیدن تو باز میکنه!
بالش نورانی! رفرف خضر!

«رَفَ‏ الطّائرُ فرخَهُ‏‏: إذا نشر جناحيه متفقّدا له،
وقتى است كه پرنده با مهربانى براى جوجه‏‌هايش بال مى‏‌گسترد.»
«رَفِيفُ‏ الشجر: انتشار أغصانه»
«رَفَ‏ الشي‏ءُ: إذا برق» + «قبض و بسط»
«الرَّفْرَفَةُ: هي تحريك الطائر جناحيه» «الظليم يرفرف بجناحيه ثمّ يعدو»
«رَفْرَفَ‏ الديكُ حَوْلَ الدجَاجَةِ»
+ «عکف: عکفت الطیر حول القتیل»
مثل پروانه بدورش می‌گرده!
+ «وکأ»: اهل نور یقین به قبض و بسط قلبی خود عارف و آگاه بوده و بر آن استناد می‌کند.
+ «جفت – زوج»
+ «صَفَ‏ الطائِرُ جناحيه فى السماء: بسطها و لم يحركها»
+ «فرش – تفرّش الطائر»

انگاری اون باد و نسیم روحبخش به شاخه‌های درخت قلبت می‌وزه، و چه حس خوبی داری!
انگاری مادر با شوق فراوان بسوی فرزندش می‌شتابد و او را در آغوش می‌گیرد!
مادر، از روی عشق و علاقه به فرزند، وقتی اونو در معرض خطر می‌بینه، چجوری خودشو به آب و آتیش می‌زنه؟!
رقص زیبای پرنده با بالهای باز و زیبایش برای جفت خود!
شترمرغ داره آروم راه میره، یهو چشمش به یه چیزی می‌افته، میخواد بدوه، اولش بالهاشو بشدت بهم می‌زنه و به حرکت در میاره و بعد می‌دود تا به مقصود برسد!
عکفت الطیر حول القتیل، چون در آن لاشه عامل حیات خودشو می‌بینه، برای همینه اینقدر بدورش می‌چرخه!
پروانه به شوق وصال نور شمع به گردش می‌چرخد و می سوزد! این روی‌زردی را خود خواسته است!
قلب اهل یقین نیز در دل شرایط که منتظر چشمک زدن نور معالم ربانی است، به محض اینکه اشاره‌ای می‌بیند، از خوشحالی بال در می‌آورد و به شوق قرب به او، به پرواز در می‌آید و می‌داند با این جفت علمی خود به نور حکمت آل محمد ع دست خواهد یافت، ان شاء الله تعالی.

از این حال خوش که قلبت منور به نور علم و حکمت آل محمد ع، به سبب یادآوری معالم ربانی شده، انگاری میخوای مثل پرنده که میخواد بدوه، از شوق بالهاتو به هم بزنی و پرواز کنی!
این حال خوش، همون فرایند نور الولایة است که از واژۀ رفرف استنباط می‌شود.
«رفيف الشجرة: درست مثل شاخه‌های درخت بید مجنون، وقتی باد می‌وزه، تکون میخوره و چه حال خوش و زیبایی داره «لأنّه يتحرّك عند هبوب الريح»، اهل یقین وقتی قلبش منور به نورش میشه «البسط»، انگاری بوی بهشت «الرياض» به مشامش می‌رسه «مُتَّكِئينَ عَلى‏ رَفْرَفٍ‏ خُضْرٍ وَ عَبْقَرِيٍّ حِسانٍ: رَفْرَفٍ‏؛  الرياض، و يقال هي البسط».

برداشت مولف التحقیق:
«ما كان خارجا عن الحدّ الأصلىّ لشي‏ء متّصلا به و يستفاد منه»
انگاری اگه به قبض و بسط قلبی ربطش میداد باید اینو می گفت:
وقتی قلب اهل یقین به نور نگاه یاد معالم ربانی و مافوقش روشن و منور میشه، چنان خوشحالی زائد الوصفی بهش دست میده که اصلا قابل بیان نیست و هر کس خودش باید اینو تجربه کنه و این نور نگاه آل محمد ع به درون قلب، مفهومش یه جور اتصال مفید «لشي‏ء متّصلا به و يستفاد منه» برای قلب اهل یقین است.
انگاری قلب، تاب تحمل این خوشحالی و شعف و نور و عرف را ندارد و تو گویی میخواهد از خوشحالی قالب تهی نماید.
مثلا یه لامپ دوازده ولت رو وصل کنی به برق معمولی شهر، یهو یه نور شدیدی میده و … این یه مثاله!
قصه موسی ع در کوه طور همینه!
گفت خدایا خودتو نشونم بده!
وقتی نگاه نورانی علی ع به کوه موجب انفجار آن شد موسی ع از حال رفت و غش کرد و مرد و دوباره زنده شد!
عنایات علمی آل محمد ع به قلب اهل یقین در دل شرایط، یه همچین وصفی داره!
و این توضیح زیبا از مولف کتاب التحقیق پس از اینکه این واژه را توضیح می‌دهد:
و من مصاديق الرفرف:
الأنوار المتنازلة الروحانيّة للأسماء و الصفات الالهيّة، فانّ لكلّ من الأسماء روحانيّة مخصوصة و نورانيّة متحقّقة مشرقة من نور الوجود الحقّ، و العبد برؤية نور من هذه الأنوار الجلاليّة و الجماليّة و الارتباط به و التنوّر و الاستنارة به يستند و يتكّى عليه في مسيره و حياته‏ المعنويّة، و يكون تمام التذاذه الروحاني متّكئا عليه.
یعنی یادآوری و معنا کردن نامهای زیبای مترادف نور الولایة در قلب، این انوار معنوی رو باعث میشه که خود شخص اهل یقین بوی نور آرامش قلبشو می‌بینه و می‌شنوه!
+ «ذکر الله»