الصحيفة السجادية ؛ ص40

(4) وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِي الصَّلَاةِ عَلَى أَتْبَاعِ الرُّسُلِ وَ مُصَدِّقِيهِمْ:
دعاى چهارم از دعاهاى امام عليه السلام است در درود بر پيروان پيغمبران و ايمان آورندگان بايشان:

 (1) اللَّهُمَّ وَ أَتْبَاعُ الرُّسُلِ وَ مُصَدِّقُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْأَرْضِ بِالْغَيْبِ عِنْدَ مُعَارَضَةِ الْمُعَانِدِينَ لَهُمْ بِالتَّكْذِيبِ وَ الِاشْتِيَاقِ إِلَى الْمُرْسَلِينَ بِحَقَائِقِ الْإِيمَانِ‏
 [1 بار خدايا و پيروان پيغمبران و ايمان آورندگان بايشان (و اتباع الرّسل مبتداء است و خبر آن فاذكرهم منك است كه در جمله دوّم ذكر ميشود) از اهل زمين كه از روى غيب و پنهانى (در دل) ايمان آوردند (نه به زبان تنها مانند منافقين و مردم دو رو، و اينكه اهل زمين را اختصاص داده در صورتيكه اهل آسمان نيز ايمان آورده‏‌اند براى آنست كه پيش از اين در باره آنها دعاء فرموده است) در آن هنگام كه دشمنان به تكذيب و دروغ پنداشتن ايشان و معارضه نموده رو برو شدند، و آن هنگام كه (ايمان آورندگان) بسبب حقائق ايمان به پيغمبران علاقه‌‏مند بودند-]

 (2) فِي كُلِّ دَهْرٍ وَ زَمَانٍ أَرْسَلْتَ فِيهِ رَسُولًا وَ أَقَمْتَ لِأَهْلِهِ دَلِيلًا مِنْ لَدُنْ آدَمَ إِلَى مُحَمَّدٍ- صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ- مِنْ أَئِمَّةِ الْهُدَى، وَ قَادَةِ أَهْلِ التُّقَى، عَلَى جَمِيعِهِمُ السَّلَامُ، فَاذْكُرْهُمْ مِنْكَ بِمَغْفِرَةٍ وَ رِضْوَانٍ.
 [2 در هر روزگار و زمانيكه در آن پيغمبرى فرستادى‏ و براى اهل آن دليل و راهنمائى گماشتى از زمان آدم تا محمّد صلّى اللّه عليه و آله از پيشوايان هدايت و رستگارى و جلوداران اهل تقوى و پرهيزكارى كه بر همه آنها سلام و درود باد، آنان را از خود به آمرزش و خوشنودى ياد فرما (تخصيص ده)-]

 (3) اللَّهُمَّ وَ أَصْحَابُ مُحَمَّدٍ خَاصَّةً الَّذِينَ أَحْسَنُوا الصَّحَابَةَ وَ الَّذِينَ أَبْلَوُا الْبَلَاءَ الْحَسَنَ فِي نَصْرِهِ، وَ كَانَفُوهُ، وَ أَسْرَعُوا إِلَى وِفَادَتِهِ، وَ سَابَقُوا إِلَى دَعْوَتِهِ، وَ اسْتَجَابُوا لَهُ حَيْثُ أَسْمَعَهُمْ حُجَّةَ رِسَالاتِهِ.
[3 بار خدايا و بخصوص اصحاب و ياران محمّد (صلّى اللّه عليه و آله) آنانكه همراه بودن (با آن حضرت) را نيكو به پايان بردند، و آنانكه براى يارى او در جنگ شجاعت و دلاورى برجسته‏‌اى آشكار ساختند، و او را يارى كردند، و بايمان آوردن باو شتافتند، و به (پذيرفتن) دعوتش (از ديگران) پيشى گرفتند، و دعوت او را آن هنگام كه برهان رسالتها (پيغامها)ى خود را بگوششان رساند پذيرفتند-]

 (4) وَ فَارَقُوا الْأَزْوَاجَ وَ الْأَوْلَادَ فِي إِظْهَارِ كَلِمَتِهِ، وَ قَاتَلُوا الْآبَاءَ وَ الْأَبْنَاءَ فِي تَثْبِيتِ نُبُوَّتِهِ، وَ انْتَصَرُوا بِهِ.
[4 و در راه آشكار ساختن دعوت او (براه حقّ) از زنان و فرزندان دورى نمودند، و در استوار كردن پيغمبرى او با پدران و فرزندان (خودشان) جنگيدند، و بواسطه وجود (با بركت) آن حضرت پيروز گرديدند-]

(5) وَ مَنْ كَانُوا مُنْطَوِينَ عَلَى مَحَبَّتِهِ يَرْجُونَ‏ تِجارَةً لَنْ تَبُورَ فِي مَوَدَّتِهِ.
[5 و آنانكه محبّت و دوستى آن بزرگوار را در دل داشتند، و در دوستيش تجارت و بازرگانى (سعادت و نيكبختى) را آرزو داشتند كه هرگز كسادى در آن راه نمى‌‏يابد-]

(6) وَ الَّذِينَ هَجَرَتْهُمْ الْعَشَائِرُ إِذْ تَعَلَّقُوا بِعُرْوَتِهِ، وَ انْتَفَتْ مِنْهُمُ الْقَرَابَاتُ إِذْ سَكَنُوا فِي ظِلِّ قَرَابَتِهِ.
[6 و آنانكه چون بعروه و دسته آن حضرت خود را آويختند (پيرو دين او گشتند) قبيله‏‌ها (شان) از آنها دورى گزيدند، و چون در سايه خويشى با او جاى گرفتند (فرمانبر او گرديدند) خويشان با آنان خود را بيگانه پنداشتند-]

(7) فَلَا تَنْسَ لَهُمُ اللَّهُمَّ مَا تَرَكُوا لَكَ وَ فِيكَ، وَ أَرْضِهِمْ مِنْ رِضْوَانِكَ، وَ بِمَا حَاشُوا الْخَلْقَ عَلَيْكَ، وَ كَانُوا مَعَ رَسُولِكَ دُعَاةً لَكَ إِلَيْكَ.
[7 پس خدايا آنچه را كه براى تو و در راه تو از دست داده‏‌اند براى ايشان فراموش مكن (جزاء و پاداش بسيار بآنان عطا فرما) و براى آنكه مردم را بر (دين) تو گرد آوردند، و براى (رضاى) تو با پيغمبرت (همراه بوده) دعوت كنندگان بسوى تو بودند و ايشان را از خوشنودى (رحمت) خود خوشنود ساز-]

(8) وَ اشْكُرْهُمْ عَلَى هَجْرِهِمْ فِيكَ دِيَارَ قَوْمِهِمْ، وَ خُرُوجِهِمْ مِنْ سَعَةِ الْمَعَاشِ إِلَى ضِيقِهِ، وَ مَنْ كَثَّرْتَ فِي إِعْزَازِ دِينِكَ مِنْ مَظْلُومِهِمْ.
[8 و ايشان را در برابر آنكه در راه تو از شهرها و خويشاوندان دورى گزيده از زندگى فراخ به تنگى و سختى رو آوردند (تا اينكه دين تو را گوشزد جهانيان نمودند) جزاء و پاداش ده، و (نيز) جزا ده آنها را كه در ارجمند ساختن دين خود مظلوم و ستم رسيده‌‏شانرا فراوان گردانيدى-]

(9) اللَّهُمَّ وَ أَوْصِلْ إِلَى التَّابِعِينَ لَهُمْ بِإِحْسَانٍ، الَّذِينَ‏ يَقُولُونَ: رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا وَ لِإِخْوانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونا بِالْإِيمانِ‏ خَيْرَ جَزَائِكَ.
[9 بار خدايا بهترين پاداش خود را به تابعين و پيروان ايشان (پيروان صحابه پيغمبر از مهاجرين و انصار) كه نيكو كردارند برسان (اين جمله اشاره است بقول خداى تعالى «س 9 ى 100»: وَ السَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرِينَ وَ الْأَنْصارِ وَ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُمْ بِإِحْسانٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ‏ يعنى و پيشى گيرندگان پيشينيان «در ايمان» از مهاجرين «كه از مكّه بمدينه آمدند» و انصار «اهل مدينه كه به پيغمبر گرويدند» و آنانكه به نيكى «بايمان و طاعت» ايشان را پيروى كردند خدا از آنها خوشنود شد «طاعتشان را پذيرفت» و اينان هم از خدا خوشنود گرديدند «بپاداش خود رسيدند») آنانكه ميگويند: پروردگارا ما و برادران (ايمانى) ما را كه به ايمان بر ما پيشى گرفتند بيامرز-]

(10) الَّذِينَ قَصَدُوا سَمْتَهُمْ، وَ تَحَرَّوْا وِجْهَتَهُمْ، وَ مَضَوْا عَلَى شَاكِلَتِهِمْ.
[10 آن تابعين و پيروانيكه طريقه ايشان (صحابه) را قصد كردند و به آنجا كه آنان رو آوردند رو نمودند، و بر روش آنها رفتار كردند (در عقائد و گفتار و كردار پيرو آنها بودند)-]

(11) لَمْ يَثْنِهِمْ رَيْبٌ فِي بَصِيرَتِهِمْ، وَ لَمْ يَخْتَلِجْهُمْ شَكٌّ فِي قَفْوِ آثَارِهِمْ، وَ الِائْتِمَامِ بِهِدَايَةِ مَنَارِهِمْ.
[11 آنان را در بينائى (عقائد و ايمان) شان شكى بر نگردانيد، و در پيروى آثار و اقتداء بنشانه‏‌هاى هدايت و رستگارى صحابه دو دلى آنها را نگران نساخت-]

(12) مُكَانِفِينَ وَ مُوَازِرِينَ لَهُمْ، يَدِينُونَ بِدِينِهِمْ، وَ يَهْتَدُونَ بِهَدْيِهِمْ، يَتَّفِقُونَ عَلَيْهِمْ، وَ لَا يَتَّهِمُونَهُمْ فِيمَا أَدَّوْا إِلَيْهِمْ.
[12 در حاليكه يارى كننده و كمك دهنده ايشانند (باينكه) دين آنان را پيروانند، و براه آنها ميروند، و با ايشان يگانگى دارند (و در بين شان‏ اختلاف نيست كه يكى در باره صحابه گفتارى بگويد و ديگرى خلاف آن را بيان نمايد) و در آنچه (اخبار و احكامى را) كه صحابه (از پيغمبر شنيده و) بآنها رسانده‌‏اند تهمت بايشان نميزنند (در راستى بيان آنها شكّ نمينمايند)-]

 (13) اللَّهُمَّ وَ صَلِّ عَلَى التَّابِعِينَ مِنْ يَوْمِنَا هَذَا إِلَى يَوْمِ الدِّينِ وَ عَلَى أَزْوَاجِهِمْ وَ عَلَى ذُرِّيَّاتِهِمْ وَ عَلَى مَنْ أَطَاعَكَ مِنْهُمْ.
[13 بار خدايا از امروز ما تا روز قيامت بر تابعين و زنان و فرزندانشان و بر هر كدام از ايشان تو را اطاعت نموده درود فرست (جمله و بر هر كدام از ايشان تو را اطاعت نموده، از قبيل عطف خاصّ است بر عامّ)-]

(14) صَلَاةً تَعْصِمُهُمْ بِهَا مِنْ مَعْصِيَتِكَ، وَ تَفْسَحُ لَهُمْ فِي رِيَاضِ جَنَّتِكَ، وَ تَمْنَعُهُمْ بِهَا مِنْ كَيْدِ الشَّيْطَانِ، وَ تُعِينُهُمْ بِهَا عَلَى مَا اسْتَعَانُوكَ عَلَيْهِ مِنْ بِرٍّ، وَ تَقِيهِمْ طَوَارِقَ اللَّيْلِ وَ النَّهَارِ إِلَّا طَارِقاً يَطْرُقُ بِخَيْرٍ.
[14 چنان درودى كه بسبب آن ايشان را از نافرمانى خويش نگهدارى، و در باغهاى بهشت خود براى آنها فراخى دهى، و آنان را از مكر شيطان باز دارى، و بر هر كار نيكى كه از تو كمك خواستند آنها را يارى فرمائى، و آنان را از پيشامدهاى شب و روز جز پيشامدى كه نيكى در آن باشد حفظ نمائى-]

(15) وَ تَبْعَثُهُمْ بِهَا عَلَى اعْتِقَادِ حُسْنِ الرَّجَاءِ لَكَ، وَ الطَّمَعِ فِيمَا عِنْدَكَ وَ تَرْكِ التُّهَمَةِ فِيمَا تَحْوِيهِ أَيْدِي الْعِبَادِ
[15 و چنان درودى كه بسبب آن ايشان را بر اعتقاد به اميد نيكوى به تو و طمع و از در آنچه نزد تو است (روزى كه براى آنها مقدر ساخته‌‏اى) و بر تهمت نزدن در آنچه (فراوانى نعمت) كه در دسترس بندگان است (نگويند چنين قسمت بر خلاف عدل است) بر انگيزى-]

(16) لِتَرُدَّهُمْ إِلَى الرَّغْبَةِ إِلَيْكَ وَ الرَّهْبَةِ مِنْكَ، وَ تُزَهِّدَهُمْ فِي سَعَةِ الْعَاجِلِ، وَ تُحَبِّبَ إِلَيْهِمُ الْعَمَلَ لِلْآجِلِ، وَ الِاسْتِعْدَادَ لِمَا بَعْدَ الْمَوْتِ
[16 تا آنان را خواهان بسوى (عبادت و بندگى) خود و ترس از (كيفر) خويش (بر اثر تقصير در طاعات) باز گردانى، و در فراخى (زندگى) دنيا بى‌رغبت و پارساشان نمائى (بآن چشم ندوخته باشند كه از بندگى تو باز مانند) و عمل براى آخرت (خدمت بخلق) و آمادگى براى پس از مرگ (توبه از گناه و بندگى) را محبوب آنها گردانى-]

(17) وَ تُهَوِّنَ عَلَيْهِمْ كُلَّ كَرْبٍ يَحِلُّ بِهِمْ يَوْمَ خُرُوجِ الْأَنْفُسِ مِنْ أَبْدَانِهَا
[17 و هر اندوهى را كه روز بيرون شدن جان‌ها از تن‌ها روى ميدهد بر آنها آسان كنى-]

(18) وَ تُعَافِيَهُمْ مِمَّا تَقَعُ بِهِ الْفِتْنَةُ مِنْ مَحْذُورَاتِهَا، وَ كَبَّةِ النَّارِ وَ طُولِ الْخُلُودِ فِيهَا
[18 و از آنچه را كه آزمايشهاى ترسناك (بسيار سخت) بميان ميآورد و از سختى آتش (دوزخ) و هميشه و جاويد ماندن در آن رهائيشان بخشى-]

(19) وَ تُصَيِّرَهُمْ إِلَى أَمْنٍ مِنْ مَقِيلِ الْمُتَّقِينَ.
[19 و (چنان درودى كه بسبب آن) ايشان را بجايگاه آسودگى (بهشت) كه آسايشگاه پرهيزكاران است روانه گردانى.-]