نور، کانون گرما و بستر آرامش در زندگی روزمره ماست! تَتَجافى‏ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ!

ضجع‏:
«ضجعت الشمس للغروب»
أَضْجَعَ‏ جُوالِقَهُ!
« مضجع » نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست که اهل یقین در دل شرایط و فرصتهایی که آیات برایشان ایجاد می کنند با عمل به این معالم ربانی و گرایش به این منبع نورانی علمی آل محمد ع ، تولید اعمال صالح نورانی می کنند و این فرزندان آرامش ، برای عاملین اهل یقین و مَن حولهم ، کانون گرما و آرامش در زندگی روزمره می شوند.
+ «کفن»
نور، کانون گرما و بستر آرامش در زندگی روزمره ماست! تَتَجافى‏ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ!
بستر – تخت خواب – کاناپه – مبل راحتی
خسته از کار روزانه چشمت به یک بستر آرام میفته ! چه حالی میده ؟!
+ مقاله‌های زیبا و مهم و زنجیره‌ای با مفهوم «گرایش»
« ضجع : الاستفراغ عن العمل بتسكين البدن على الأرض »
+ «فلما استیاسوا منه خلصوا نجیا»
الاستفراغ عن العمل بتسكين البدن على الأرض،
و يقابلها القيام للعمل أو القعود للعمل في الجملة،
و من مصاديقها التهيّؤ و الاستراحة للنوم.
و الاستراحة قهرا لضعف.
و الاستراحة و الاستفراغ لتقصير أو قصور.
أَضْجَعَ‏ جُوالِقَهُ : توبره‏‌ها يا خورجين‏هاى خود را كه پر بودند خالى كرد و بيرون ريخت.
سفره دلتو نزد صاحب نورت خالی کن و بریز بیرون و خودتو راحت کن و به آرامش بِرِس !
+ « فلما استیاسوا منه »
مفهوم 1+1 از واژۀ ضجع استنباط میشه:
«مُضَاجَعَةً [ضجع‏] هُ: با او هم بستر شد.»
پس در این واژه مفهوم رسیدن به «آرامش با گرایش به معالم ربانی و آیات» وجود دارد و این کار با ارتباط با زوج و قرین اعتقادی خودت و در اصل با مافوق علمی خودت که معالم ربانی صاحبان نور باشه حاصل میشه و کلام تاثیرگذار آنها در دل شرایط تو رو راحت میکنه و دیگه قلب ناآرام، تنها نیست و یاد معالم ربانی قرین اونه «معرفة الامام بالنورانیة» و حالا احساس آرامش میکنه به شرط اینکه با یقین به معالم ربانی صاحبان نور و بدون ذره‌ای شک (بی کلک) با او جفت اعتقادی و علمی بشی «نطفه گذاری علمی با صاحبان نور و رحم تفویضی و رایگان اهل نور یقین»!
به این همبستر شدن تاویلی اعتقادی و علمی میگن «مُضَاجَعَةً».
+ «نطفه‌گذاری علمی + زمین حاصلخیز»
چون حاصلش اینه که با یاد معالم ربانی و کسب علم از صاحبان نور، سیئات قلبی تو می ریزی بیرون و به نور آرامش میرسی.
«مُضَاجَعَةً [ضجع‏] هُ: با او هم بستر شد.»
«ضَاجَعَهُ‏ الْهَمُّ: افسردگى و اندوه ملازم او باشد.»
در اینجا میگیم: «ضَاجَعَهُ العلم»:
یعنی به معالم ربانی متمایل شد «گرایش علمی» و نور هم او را در آغوش کشید و حالا او به آرامش رسیده است. مضاجعه بر وزن مفاعله، یک فرایند دو طرفه است.
مذاکره علمی قلب با یاد معالم ربانی و مطالعه، همه به روشن شدن و طلوع نور علوم ربانی در قلب ما می انجامد ان شاء الله تعالی.
وقتی تمایلت به معالم ربانی باشه، دیگه به درد شیطان نمیخوری! لذا از نظر شیطان خالی و تهی و بدرد نخور هستی و این در واژه ضجع است «الضَّاجِع‏ مِنَ الدَّواب: آنچه از ستوران كه در آن خيرى نباشد.» و مفهوم مهم واژه ضجع همان چیزی است که در واژه «زیارت» وجود دارد یعنی تمایل:
«الضِّجْعِ‏: خواستن، گرايش، ميل»
«ضِجْعُهُ‏ اليَّ: گرايش او بسوى من است، منو میخواد! دلِش اینجاست!»
وقتی قلبت به یاد معالم ربانی باشه ( = تمایل : ضجع) و قبض و بسط و کلام تاثیر گذار نورتو خوب متوجه باشی و وصل باشی، حالا فقط کافیه اونجور که قلبت میفهمه و در گوش قلبت میگن، عمل کنی: یعنی واگذار کردن امورات به نور «المضجع» یعنی «گرایش»!
یقین داشته باش حاصل کار هر چی باشه، آرامش و راحتی و عمل به نور ولایته!
انگاری وقتی یه نفر خسته میشه چیکار میکنه؟
به پهلو روی زمین دراز میکشه و استراحت میکنه تا خستگیش دربیاد و این راحت‌ترین وضعیت بدن برای رسیدن به استراحت و آرامشه که به این وضعیت میگن «ضجع»، انگاری این واژه هم نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور است که فقط کافیه به یاد معالم ربانی باشی و گوشِت کلام اونو بشنوه و چشمت نور اونو ببینه و متوسل باشی اونوقت قلبت مثل یک گیرنده خوب، قبض و بسط و امر و نهی کلام ولی خدا رو متوجه میشه و می‌فهمه تکلیفش چیه و چیکار باید کرد و چیکار نباید کرد!
این محل و بستر و تکیه گاه آرامش برای اهل یقین، کسی نیست جز صاحبان نور و یادآوری علوم آنها در دل شرایط روزمرۀ زندگی. یعنی «مضجع».
در واقع خودت به رای و نظر خودت که برخواسته از هوای نفس است عمل نمی کنی و اون چیزیکه عقلت و قلبت از نور معالم ربانی متوجه میشه رو عمل میکنی: «رجل ضجوع، أى ضعيف الرأى» پس مصلّی هستی و متّبع، و خودرای و مدعی ربوبیت نیستی و گوش به زنگی ببینی دستور مافوق چیه تا اونو اجرا کنی!
اصلا با اومدن و پهلو گرفتن در بستری بنام معالم ربانی صاحبان نور «مضجع»، داری خودتو برای «نوم» و «موت» آماده میکنی و راه اصحاب کهف رو دنبال میکنی (داستان تکراری اصحاب کهف).
داری به آرامش و خلود جاویدان، خودتو نزدیک میکنی و طالب حیات طیبة هستی.
« فَعِظُوهُنَّ … فِي الْمَضاجِعِ »
+ « وَ اهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضاجِعِ » در آیه:
« وَ اللَّاتِي تَخافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَ اهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضاجِعِ »
اونیکه … نیاز به موعظه و معالم ربانی داره و باید با یاد نورش دل از گناه بکنه، تا نجات پیدا کنه.
در زیارت مولایمان علی ع نیز عبارت:
«السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا مَوْلَاي وَ عَلَى ضَجِيعَيْكَ آدَمَ وَ نُوحٍ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ»
به این معناست که این دو پیامبر بزرگوار نیز به مولای خود علی ع تکیه زده‌اند و با نور ولایت علی ع کار خود را راحت کرده اند.
(این واژه + مفهوم ادعای ربوبیت)
در واقع حق تعیین وظیفه و نور ولایت را مختص آل محمد ع می‌دانند.
 «فَأَنَا … الْمُضَجِّعُ»:
اگر حق تعیین وظیفه را در دل شرایط، به غیر آل محمد ع واگذار نمایی، نه به آل محمد ع، کار نادرستی مرتکب شده ای که مستحق عذاب هستی، مگر اینکه مشمول رحمت ذات اقدس الهی گردی.
در دعای صحیفه سجادیه:
« إِنْ تُعَذِّبْ فَأَنَا الظَّالِمُ الْمُفَرِّطُ الْمُضَيِّعُ الْآثِمُ الْمُقَصِّرُ الْمُضَجِّعُ الْمُغْفِلُ حَظَّ نَفْسِي، وَ إِنْ تَغْفِرْ فَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ.
اگر مرا عذاب کنی، من همان ستمکار، برباد دهنده، تباه‌کننده، گناهکار، کوتاهی کننده، سست‌رأی و ساده‌لوح و کودن نسبت به نصیب و بهرۀ خویشم؛ و اگر مرا بیامرزی، تو مهربان‌تری مهربانانی!»