[این حدیث، برای بحث آمادگی داشتن، حدیث قشنگی است]:
عَنْ عِكْرِمَةَ قَالَ:
سَمِعْتُ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ الْعَبَّاسِ يَقُولُ لِابْنِهِ عَلِيِّ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ
لِيَكُنْ كَنْزُكَ الَّذِي تَدَّخِرُهُ الْعِلْمَ
كُنْ بِهِ أَشَدَّ اغْتِبَاطاً مِنْكَ بِكَثْرَةِ الذَّهَبِ الْأَحْمَرِ
فَإِنِّي مُودِعُكَ كَلَاماً إِنْ أَنْتَ وَعَيْتَهُ اجْتَمَعَ لَكَ بِهِ خَيْرُ أَمْرِ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ
لَا تَكُنْ مِمَّنْ يَرْجُو الْآخِرَةَ بِغَيْرِ عَمَلٍ
وَ يُؤَخِّرُ التَّوْبَةَ لِطُولِ الْأَمَلِ
وَ يَقُولُ فِي الدُّنْيَا قَوْلَ الزَّاهِدِينَ
وَ يَعْمَلُ فِيهَا عَمَلَ الرَّاغِبِينَ
إِنْ أُعْطِيَ مِنْهَا لَمْ يَشْبَعْ وَ إِنْ مُنِعَ مِنْهَا لَمْ يَقْنَعْ
يَعْجِزُ عَنْ شُكْرِ مَا أُوتِيَ وَ يَبْغِي الزِّيَادَةَ فِيمَا بَقِيَ وَ يَأْمُرُ بِمَا لَا يَأْتِي
يُحِبُّ الصَّالِحِينَ وَ لَا يَعْمَلُ عَمَلَهُمْ
وَ يُبْغِضُ الْفُجَّارَ وَ هُوَ أَحَدُهُمْ‏
وَ يَقُولُ لِمَ أَعْمَلُ فَأَتَعَنَّى أَ لَا أَجْلِسُ فَأَتَمَنَّى
ميگويد كار نكرده‏‌ام خسته ميشوم، بنشينم و اميدوار باشم
فَهُوَ يَتَمَنَّى الْمَغْفِرَةَ وَ قَدْ دَأَبَ فِي الْمَعْصِيَةِ
او اميد مغفرت دارد با اينكه عادت به معصيت كرده
قَدْ عُمِّرَ مَا يَتَذَكَّرُ فِيهِ مَنْ تَذَكَّرَ
آنقدر عمر كرده كه بايد در اين مدت متوجه شود،
يَقُولُ فِيمَا ذَهَبَ لَوْ كُنْتُ عَمِلْتُ وَ نَصِبْتُ كَانَ ذُخْراً لِي
راجع بگذشته ميگويد اگر كار كرده بودم و رنج برده بودم حالا برايم ذخيره‏‌اى بود
وَ يَعْصِي رَبَّهُ تَعَالَى فِيمَا بَقِيَ غَيْرَ مُكْتَرِثٍ
و در آينده نيز بمعصيت خدا مى‏پردازد بدون باك و انديشه.
إِنْ سَقِمَ نَدِمَ عَلَى الْعَمَلِ‏
وَ إِنْ صَحَّ أَمِنَ وَ اغْتَرَّ وَ أَخَّرَ الْعَمَلَ
مُعْجَباً بِنَفْسِهِ مَا عُوفِيَ وَ قَانِطاً إِذَا ابْتُلِيَ
إِنْ رَغِبَ أَشِرَ وَ إِنْ بُسِطَ لَهُ هَلَكَ
تَغْلِبُهُ نَفْسُهُ عَلَى مَا يَظُنُّ
وَ لَا يَغْلِبُهَا عَلَى مَا يَسْتَيْقِنُ
لَا يَثِقُ مِنَ الرِّزْقِ بِمَا قَدْ ضُمِنَ لَهُ
وَ لَا يَقْنَعُ بِمَا قُسِمَ لَهُ
لَمْ يَرْغَبْ قَبْلَ أَنْ يَنْصَبَ
وَ لَا يَنْصَبُ فِيمَا يَرْغَبُ
إِنِ اسْتَغْنَى بَطِرَ وَ إِنِ افْتَقَرَ قَنَطَ
فَهُوَ يَبْتَغِي الزِّيَادَةَ وَ إِنْ لَمْ يَشْكُرْ
وَ يُضَيِّعُ مِنْ نَفْسِهِ مَا هُوَ أَكْبَرُ
طالب افزايش نعمت است بدون شكر
و از دست ميدهد چيزهائى را كه اهميتش بيشتر است
يَكْرَهُ الْمَوْتَ لِإِسَاءَتِهِ
وَ لَا يَدَعُ الْإِسَاءَةَ فِي حَيَاتِهِ
إِنْ عَرَضَتْ شَهْوَتُهُ وَاقَعَ الْخَطِيئَةَ ثُمَّ تَمَنَّى التَّوْبَةَ
وَ إِنْ عَرَضَ لَهُ عَمَلُ الْآخِرَةِ دَافَعَ
يَبْلُغُ فِي الرَّغْبَةِ حِينَ يَسْأَلُ وَ يُقَصِّرُ فِي الْعَمَلِ حِينَ يَعْمَلُ
فَهُوَ بِالطَّوْلِ مُدِلٌّ
وَ فِي الْعَمَلِ مُقِلٌّ
يُبَادِرُ فِي الدُّنْيَا
يُعْبَأُ بِمَرَضٍ
فَإِذَا أَفَاقَ وَاقَعَ الْخَطَايَا وَ لَمْ يُعْرِضْ
يَخْشَى الْمَوْتَ وَ لَا يَخَافُ الْفَوْتَ
يَخَافُ عَلَى غَيْرِهِ بِأَقَلَّ مِنْ ذَنْبِهِ
وَ يَرْجُو لِنَفْسِهِ بِدُونِ عَمَلِهِ
وَ هُوَ عَلَى النَّاسِ طَاعِنٌ وَ لِنَفْسِهِ مُدَاهِنٌ‏
يَرْجُو الْأَمَانَةَ مَا رَضِيَ وَ يَرَى الْخِيَانَةَ إِنْ سَخِطَ
إِنْ عُوفِيَ ظَنَّ أَنَّهُ قَدْ تَابَ
وَ إِنِ ابْتُلِيَ طَمِعَ فِي الْعَافِيَةِ وَ عَادَ-
لَا يَبِيتُ قَائِماً وَ لَا يُصْبِحُ صَائِماً
يُصْبِحُ وَ هَمُّهُ الْغِذَاءُ
وَ يُمْسِي وَ نِيَّتُهُ الْعَشَاءُ وَ هُوَ مُفْطِرٌ
يَتَعَوَّذُ بِاللَّهِ مِنْ فَوْقِهِ وَ لَا يَنْجُو بِالْعَوْذِ مِنْهُ مَنْ هُوَ دُونَهُ
يَهْلِكُ فِي بُغْضِهِ إِذَا أَبْغَضَ
وَ لَا يُقَصِّرُ فِي حُبِّهِ إِذَا أَحَبَّ
يَغْضَبُ فِي الْيَسِيرِ وَ يَعْصِي عَلَى الْكَثِيرِ
فَهُوَ يُطَاعُ وَ يَعْصِي اللَّهَ‏
وَ اللَّهُ الْمُسْتَعانُ‏.
عكرمه گفت از عبد الله بن عباس شنيدم كه به فرزند خود على بن عبد الله ميگفت:
بايد گنج ذخيره تو علم‏ باشد،
بايد به جستجوى او بيشتر از طلاى قرمز باشى.
من به تو سفارش ميكنم كه اگر به آن عمل كنى خير دنيا و آخرت را بدست مى‌‏آورى.
نباش از كسانى كه اميد آخرت دارند بدون عمل
و توبه را تاخير مياندازند بواسطه آرزوى دراز.
در دنيا سخن از زهد ميگويند و عمل را براى جمع‏‌آورى دنيا چون مشتاقان ميكنند
اگر به او بدهند سير نميشود و اگر مانع او شوند قانع نميگردد.
از شكر نعمتى كه به او داده‏‌اند ناتوان است و پيوسته طالب افزايش است.
امر ميكند به كارى كه خود انجام نميدهد.
صالحان را دوست دارد اما از اعمال آنها پيروى نميكند
از تبهكاران بيزار است اما او خود يكى از آنها است.
ميگويد كار نكرده‏‌ام خسته ميشوم بنشينم و اميدوار باشم.
او اميد مغفرت دارد با اينكه عادت به معصيت كرده
آنقدر عمر كرده كه بايد در اين مدت متوجه شود،
راجع به گذشته ميگويد اگر كار كرده بودم و رنج برده بودم حالا برايم ذخيره‌‏اى بود
و در آينده نيز به معصيت خدا مى‏‌پردازد بدون باك و انديشه.
و اگر بيمار شود پشيمان مى‌‏شود از عمل نكردن
اگر صحيح و سالم باشد مطمئن و مغرور است و عمل را بتاخير مياندازد.
در سلامتى به خود مى‌‏بالد وقتى گرفتار شد مأيوس مى‌‏شود
اگر دل ببندد بزهكار است و اگر دست بگشايد نابود مى‌‏شود.
نفس او را مغلوب خيال كرده ولى توجه به مسائل يقين ندارد (مرگ و آخرت).
به مقدارى از روزى كه برايش ضمانت شده مطمئن نيست
و قانع به آنچه نصيب اوست نخواهد بود
تا بپا ندارندش دل نمى‌‏بندد و به پا نميخيزد براى كارهاى خوب
اگر ثروتمند باشد متكبر مى‌‏شود و اگر فقير شود نااميد
طالب افزايش نعمت است بدون شكر
و از دست ميدهد چيزهائى را كه اهميتش بيشتر است.
از مرگ بدش مى‏‌آيد بواسطه بديهاى خود و از گناه دست نميكشد
در زندگى اگر دچار شهوت شود بخطاكارى ميرود بعد آرزوى توبه ميكند.
اما اگر كارى از امور آخرت پيش آيد رها ميكند
در موقع درخواست چنان علاقمند است ولى موقع كار بسيار تنبل،
او اعتماد بطول زندگى خود دارد اما در عمل كوتاهى ميكند
در كارهاى دنيا چست و چالاك است.
خيلى توجه به مريضى دارد اما وقتى خوب شد مشغول گناه مى‏شود
از مرگ ميترسد اما از فوت شدن وقت هراسى ندارد
ميترسد براى ديگران به كمترين گناه خود و اميدوار است براى خود بدون عمل
بر مردم عيبجو است و براى خود ماست مالى ميكند.
تا خشنود است اميد و رستگارى دارد وقتى خشم گرفت رفيقش را به خيانت نسبت ميدهد اگر سلامتى يافت خيال ميكند توبه كرده و اگر گرفتار شد آرزوى سلامتى دارد و برميگردد. هرگز شب‏زنده‏دارى بعبادت نميكند و نه صبح روزه بر مى‏خيزد.
تمام همت خود را بخوردن و غذا مصروف ميكند و شب در فكر شام است با اينكه روزه نداشته.
بخدا پناه ميبرد از بالاتر از خود ولى نجات نمى‌‏يابد به پناه بردن بخدا كسى كه پائين‏تر از اوست
(منظور اينست كه از بالاتر خود ميترسد ولى رحم به پائين‏تر از خود ندارد)
در خشم خود بهلاكت ميرسد و در دوستى خود هيچ كوتاهى ندارد.
بر چيزهاى اندك خشم ميگيرد و گناهان بزرگ ميكند،
ميخواهد به حرفش گوش كنند، خود بمعصيت مشغول است.
خداوند يارى كند ما را.