امام صادق علیه السلام:
اَلْكَلاَمُ إِظْهَارُ مَا فِي قَلْبِ اَلْمَرْءِ مِنَ اَلصَّفَاءِ وَ اَلْكَدَرِ وَ اَلْعِلْمِ وَ اَلْجَهْلِ
قَالَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ
اَلْمَرْءُ مَخْبُوءٌ تَحْتَ لِسَانِهِ
فَزِنْ كَلاَمَكَ وَ اِعْرِضْهُ عَلَى اَلْعَقْلِ وَ اَلْمَعْرِفَةِ
فَإِنْ كَانَ لِلَّهِ وَ فِي اَللَّهِ فَتَكَلَّمْ بِهِ
وَ إِنْ كَانَ غَيْرَ ذَلِكَ فَالسُّكُوتُ خَيْرٌ مِنْهُ
وَ لَيْسَ عَلَى اَلْجَوَارِحِ أَخَفُّ مَئُونَةً وَ أَفْضَلُ مَنْزِلَةً وَ أَعْظَمُ قَدْراً عِنْدَ اَللَّهِ مِنَ اَلْكَلاَمِ فِي رِضَاءِ اَللَّهِ وَ لِوَجْهِهِ وَ نَشْرِ آلاَئِهِ وَ نَعْمَائِهِ فِي عِبَادِهِ
أَ لاَ تَرَى أَنَّ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ يَجْعَلْ فِيمَا بَيْنَهُ وَ بَيْنَ رُسُلِهِ مَعْنًى يَكْشِفُ مَا أَسَرَّ إِلَيْهِمْ مِنْ مَكْنُونَاتِ عِلْمِهِ وَ مَخْزُونَاتِ وَحْيِهِ غَيْرَ اَلْكَلاَمِ
وَ كَذَلِكَ بَيْنَ اَلرُّسُلِ وَ اَلْأُمَمِ ثَبَتَ بِهَذَا أَنَّهُ أَفْضَلُ اَلْوَسَائِلِ وَ اَلْكُلَفِ وَ اَلْعِبَادَةِ
كلام ظاهر ساختن آن چيزيست كه در قلب باشد، از صفاء و كدورت و دانائى و نادانى.
و امير المؤمنين (ع) فرموده است:
هر مردى پوشيده شده است در زير زبان خود.
پس سخن خود را پيش از گفتن بيازماى و آن را با ميزان خرد و دانش بسنج.
پس اگر براى خدا و در راه خداى‌ متعال است سخن بگوى،
و اگر نه از سخن خوددارى كرده و ساكت باش،
و بدان كه سكوت به خير و فائده تو است.
و در ميان عبادات و طاعاتى كه از اعضاء و جوارح انسان سر مى‌زند، عبادتى كه چون سخن گفتن از جهت مايه سبكتر و از لحاظ منزلت سنگينتر و از نظر ارزش نزد خداوند متعال بيشتر و بالاتر باشد، پيدا نمى‌شود،
البته آن كلامى كه در آن خشنودى و رضاى پروردگار بوده و براى او گفته شود، و يا به عنوان ذكر رحمت و نشر نعمتهاى او، و بيان صفات عظمت و جمال او باشد.
آيا نمى‌بينى كه خداوند متعال در ميان خود و رسولانش براى كشف اسرار و بيان حقائق و اظهار علوم مخزون خود، چيزى را غير از كلام قرار نداده است،
و وحى و تفهيم مطالب به وسيله كلام صورت گرفته است،
و همچنين است وسيله تفهيم و تفاهم در ميان انبياء و مردم كه غير از كلام نيست.
پس ثابت مى‌شود كه: كلام بهترين وسيله فهم معارف و رسيدن به حقائق و علوم است، و از اين لحاظ آن را لطيفترين عبادات محسوب مى‌كنيم.

وَ كَذَلِكَ لاَ مَعْصِيَةَ أَثْقَلُ عَلَى اَلْعَبْدِ وَ أَسْرَعُ عُقُوبَةً عِنْدَ اَللَّهِ وَ أَشَدُّهَا مَلاَمَةً وَ أَعْجَلُهَا سَآمَةً عِنْدَ اَلْخَلْقِ مِنْهُ
وَ اَللِّسَانُ تَرْجُمَانُ اَلضَّمِيرِ وَ صَاحِبُ خَيْرِ اَلْقَلْبِ
وَ بِهِ يَنْكَشِفُ مَا فِي سِرِّ اَلْبَاطِنِ
وَ عَلَيْهِ يُحَاسَبُ اَلْخَلْقُ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ
و از طرفى هيچ گناهى فسادانگيزتر و زيان‌بارتر براى بنده كه كيفرش بسيار سريع و زودرس باشد و توبيخ و ملامت‌آورتر در نزد مردم(كه اين نتيجه تلخ خيلى زود مشاهده مى‌شود)باشد.
هيچ چيزى مانند زبان نيست
و زبان مترجم و بيان‌گر درون و گزارش‌گر دل است 
و بوسيله زبان سِرّ نهفته درون كشف مى‌شود
و بر مبناى عمل زبان در قيامت حسابرسى مردم انجام مى‌شود.
وَ اَلْكَلاَمُ خَمْرٌ تُسْكِرُ اَلْقُلُوبَ وَ اَلْعُقُولَ مَا كَانَ مِنْهُ لِغَيْرِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
و زبان شرابى است كه بوسيلۀ سخنانى كه براى غير خدا باشد عقل و انديشه حالت مستى بخود ميگيرد(حرفهاى ياوه و بيهوده بر زبان جارى ميگردد)
وَ لَيْسَ شَيْءٌ أَحَقَّ بِطُولِ اَلسِّجْنِ مِنَ اَللِّسَانِ.
و هيچ چيز مثل زبان سزاوار زندانى شدن و حبس طولانى نيست.