قرار نیست صاحب نور، همه رو در کره ارض تحت تسلط خودش در بیاره!
صاحب نور یک ماموریت ویژه داره که میاد و اونو انجام میده و میره!
اصلا دنیا فرصتی برای اطلاع رسانی علمی به اهل نور یقین و اهل شک و حسادت است!
و «آیاتی و رسلی»، همان معیار و میزانی است که شک و یقین افراد نسبت به آنها سنجیده می‌شود.
ماموریت نور، تبیین علمی قلبهاست!
فرایند نور الولایة یک اقدام علمی است و به پشتوانه نور علم آل محمد ع در مقابل دانه‌درشت‌های قبیله شیطان است و عامل بیداری قلوب اهل نور یقین می‌شود و همچنین دست اهل شک و حسد دروغگو که مدعی حب آل محمد ع هستند، اما در اصل مدعی ربوبیت می باشند، را رو می‌کند
«لم یکن … منفکین حتی تاتیهم البینة».
پس نور، برای اینکه برای همه حجت را تمام کند، به کربلا می‌آید «قحم»، لذا ماموریت نور «کربلا» است «سجن یوسف ع». اصلا دنیا یعنی داستان تکراری کربلاست. یعنی قرار نیست و ماموریت این نیست که امام حسین ع تمام اهل کوفه و شام را از دم تیغ بگذراند و فاتح ظاهری ماجرا گردد! او فاتح قصه کربلاست، به اینکه حجت را بر اهل نور یقین و اهل شک حسود، تمام نمود.
صاحبان نور، قلم بدست می‌گیرند و با اقتباس از علوم آل محمد ع، رفع شبهات علمی برای اهل یقین و اهل شک می‌نماید. «ظهر»
… و این داستان تکراری مناظرات علمی است که مامون با حضور امام رضا ع منعقد می‌نمود.
… و چون مامون دید که در عالَم کسی قدرت رویارویی علمی با عالِم آل محمد ع را ندارد، لذا ایشان را مسموم نمود.
اقدامات علمی اهل نور برای اهل حسد گران آمد، بطوریکه اهل حسد چشم دیدن علوم الهی در نزد فرزند رسول خدا ص را نداشتند «بقیت الله»، لذا دأب اهل حسادت همیشه این است که با تهمت و افترا چراغ نورانی هدایت را خاموش نمایند.
نور، عامل بیداری قلوب است [قبض و بسط نور] و اهل نور با این کلام نورانی، دست از گناه برمیدارند و اصلا نیازی به برداشتن شمشیر نیست!
+ «نور وادارت میکنه که نورانی بشی! سیمای نورانی!»
در واقع این روش نجات بخش نور است که برای اهل حسد خوشایند نیست.
لذا حسود حقه‌باز متمسک به بهانه‌ای عوام‌پسند می‌شود تا کار خودش را که همانا از سر راه برداشتن نور است توجیه نماید.
«صدّ سبیل!»
داستان خیلی ظریف و حساس و شنیدنی است.
عده قلیلی «و هم اقل القلیل» عاشقانه پیوست نور می‌شوند و از تاریکی نجات می‌یابند.
مناسک حج، جریان ماموریت صاحبان نور را به تصویر می‌کشد که نور، از وسط کعبه حکم ماموریت خود را دریافت نموده و از حرم و حریم نورانی، با قبول خطراتش، خارج شده و در تاریکی خارج حرم، یعنی عرفات «سجن یوسف ع»، ندای ابراهیمی خود را برای اهل یقین و اهل شکی که خود را به آنجا رسانده‌اند، سر می‌دهد تا عده‌ای که خواست خدای مهربان در مورد آنها اینگونه تعلق گرفته، در مسیر ورود به حرم امن الهی قرار بگیرند و در تمام این مسیر و در هر موقفی، اسم آن موقف، معنای نورشان را به آنان گوشزد میکند.
و قرار نیست کل افراد کره ارض با نور از عرفات تا وسط کعبه را طی مسیر نمایند که سرنوشت هر کدام در این مسیر چیزی است.
اهل شک حسود، حتی اگر تا نزدیکی منا هم بیایند، سقوط کرده (وادی محسر) و به امنیت نمی‌رسند.
داستان و قصه تکراری اسم «روز عرفه»، باید توام با این معنا باشد: روز معرفت قلوب به نورشان!
مشعر و منا و مسجد و مقام و سعی و … همه یعنی ذکر الله یاد نور.
پس «ما كانَ لِنَبِيٍّ أَنْ يَكُونَ لَهُ أَسْرى‏ حَتَّى يُثْخِنَ فِي الْأَرْضِ» یعنی مبادا فکر کنی ماموریت نور اینه که همه رو کَت‌بسته تحویل بده! نه، ماموریت نور، رفتن به کربلا با دید کاملا باز است «الاقتحام». حسین ع  خود به شمشیرها اجازه اثر می‌دهد که «فیا سیوف خذینی». وگرنه هیچ عاملی قدرت از بین بردن ولیّ خدا را ندارد کما اینکه قدرت از بین بردن خود خدا را ندارد. پس انگاری قصه واقعی در این دنیا چیز دیگری است که همگان از آن در غفلت به سر می‌برند.
اصلا چرا قرار نیست نور، کره ارض رو فتح کنه؟!
چون کسی که هدفش دنیاست به فکر فتح دنیاست اما نور، هدفش دنیا نیست بلکه آخرت است «وَ اللَّهُ يُريدُ الْآخِرَةَ» یعنی نور به فکر فتح قلوب اهل یقینی است که به آخرت و آل محمد ع یقین دارند و گرنه دنیا با تمام زینتش برای نور، اصلا هدف نیست، که برای رسیدن به آن برنامه‌ریزی کند.
… و این آیه چقدر زیبا قصه کربلا را و قصه ماموریت نور در هر زمان را تفسیر و بیان می کند که این عهد و پیمان حسین ع از عالم ذر بود «لَوْ لا كِتابٌ مِنَ اللَّهِ سَبَقَ» که حجت خدا برای اهل یقین و اهل شک همه دورانها بعنوان مصداق اتم کار باشد، که هست و خواهد بود.