عَنْ وَهْبِ بْنِ مُنَبِّهٍ قَالَ:
وَجَدْتُ فِي بَعْضِ كُتُبِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ
وهب بن منبه مى‌گويد:
در يكى از كتابهاى آسمانى چنين خواندم كه
أَنَّ يُوسُفَ ع مَرَّ فِي مَوْكِبِهِ عَلَى امْرَأَةِ الْعَزِيزِ وَ هِيَ جَالِسَةٌ عَلَى مَزْبَلَةٍ
حضرت يوسف عليه السّلام با مركب شاهانه‌اش از كنار زن عزيز مصر (زليخا) عبور مى‌كرد،
در حالى‌كه او كنار زباله‌ها نشسته بود.
فَقَالَتِ
با ديدن يوسف عليه السّلام گفت:
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي جَعَلَ الْمُلُوكَ بِمَعْصِيَتِهِمْ عَبِيداً
وَ جَعَلَ الْعَبِيدَ بِطَاعَتِهِمْ مُلُوكاً
أَصَابَتْنَا فَاقَةٌ فَتَصَدَّقْ عَلَيْنَا
حمد مخصوص خدايى است كه حاكمان را به نافرمانى از خداوند، خوار سازد
و بندگان مطيع خود را به عزت رساند.
پس صدقه‌اى به ما بده كه تنگ‌دست شديم.
فَقَالَ يُوسُفُ ع
غُمُوطُ النِّعَمِ سُقْمُ دَوَامِهَا
يوسف عليه السّلام گفت:
ناسپاسى، نعمت خداوند را از بين مى‌برد،
فَرَاجِعِي مَا يُمَحِّصُ عَنْكِ دَنَسَ الْخَطِيئَةِ
فَإِنَّ مَحَلَّ الِاسْتِجَابَةِ قُدْسُ الْقُلُوبِ وَ طَهَارَةُ الْأَعْمَالِ
حال توبه كن تا آلودگى گناه شسته شود.
چون پاكيزگى دل‌ها و رفتارها سبب استجابت دعا مى‌شوند.
فَقَالَتْ
مَا اشْتَمَلْتُ بَعْدُ عَلَى هَيْئَةِ التَّأَثُّمِ
وَ إِنِّي لَأَسْتَحْيِي أَنْ يَرَى اللَّهُ لِي مَوْقِفَ اسْتِعْطَافٍ
وَ لَمَّا تُهَرِيقُ الْعَيْنُ عَبْرَتَهَا وَ يُؤَدِّي الْجَسَدُ نَدَامَتَهُ
زن عزيز گفت:
ديگر جامه گناهكاران بر تنم نيست
و از خداوند شرم دارم كه مرا با مهربانى نوازش دهد،
درحالى‌كه اشكى نريخته و بدنم مجازات پشيمانى را تحمل نكرده است.
فَقَالَ لَهَا يُوسُفُ
فَجِدِّي فَالسَّبِيلُ هَدَفُ الْإِمْكَانِ قَبْلَ مُزَاحَمَةِ الْعُدَّةِ وَ نَفَادِ الْمُدَّةِ
يوسف گفت:
تا در توبه باز است كوشش كن، پيش از اين كه فرصت از دست برود و عمر آدمى به سر آيد.
فَقَالَتْ
هُوَ عَقِيدَتِي وَ سَيَبْلُغُكَ إِنْ بَقِيتَ بَعْدِي
فَأَمَرَ لَهَا بِقِنْطَارٍ مِنْ ذَهَبٍ
زن عزيز گفت:
عقيده من هم همين است و اگر پس از من زنده بمانى، از آن آگاه خواهى شد.
آنگاه يوسف فرمود مقدار زيادى از طلا به او دهند.
فَقَالَتِ
الْقُوتُ بَتَّةٌ مَا كُنْتُ لِأَرْجِعَ إِلَى الْخَفْضِ وَ أَنَا مَأْسُورَةٌ فِي السَّخَطِ
زن عزيز گفت:
من به همان خوراك بسنده مى‌كنم
و براى اين‌كه دچار خشم خدا نشوم، هرگز به خوش‌گذرانى بازنخواهم گشت.
فَقَالَ بَعْضُ وُلْدِ يُوسُفَ لِيُوسُفَ
يَا أَبَتِ
مَنْ هَذِهِ الَّتِي قَدْ تَفَتَّتَ لَهَا كَبِدِي وَ رَقَّ لَهَا قَلْبِي
يكى از فرزندان يوسف گفت:
پدر! اين زن كيست كه دلم برايش سوخت و قلبم جريحه‌دار شد؟
قَالَ
هَذِهِ دَابَّةُ التَّرَحِ فِي حِبَالِ الِانْتِقَامِ
يوسف فرمود:
او آدم خوش‌گذرانى بود كه گرفتار خشم الهى شد.
فَتَزَوَّجَهَا يُوسُفُ ع فَوَجَدَهَا بِكْراً
فَقَالَ أَنَّى وَ قَدْ كَانَ لَكِ بَعْلٌ
فَقَالَتْ كَانَ مَحْصُوراً بِفَقْدِ الْحَرَكَةِ وَ صَرْدِ الْمَجَارِي.
بعد از آن يوسف او را به عقد خود درآورد و شگفت‌زده او را باكره ديد.
يوسف فرمود: چطور ممكن است‌؟ مگر ساليانى دراز شوهرت بر بالين تو نبود؟
زن عزيز گفت: همسرم دچار ناتوانى جنسى و ناآرامى اعصاب بود.