من برای خودم کافی هستم! اگر …

امام صادق علیه السلام:
يَقُولُ اللَّهُ سُبْحَانَهُ‏
لِيَحْذَرْ عَبْدِيَ الَّذِي يَسْتَبْطِئُ‏ رِزْقِي أَنْ أَغْضِبَ فَأَفْتَحَ عَلَيْهِ بَاباً مِنَ الدُّنْيَا.
وَ فِيمَا أَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَى دَاوُدَ
مَنِ انْقَطَعَ إِلَيَّ كَفَيْتُهُ
وَ مَنْ سَأَلَنِي أَعْطَيْتُهُ
وَ مَنْ دَعَانِي أَجَبْتُهُ
وَ إِنَّمَا أُؤَخِّرُ دَعْوَتَهُ‏ وَ هِيَ مُعَلَّقَةٌ وَ قَدِ اسْتَجَبْتُهَا لَهُ حَتَّى يَتِمَّ قَضَائِي
فَإِذَا تَمَّ قَضَائِي أَنْفَذْتُ‏ مَا سَأَلَ
قُلْ لِلْمَظْلُومِ‏
إِنَّمَا أُؤَخِّرُ دَعْوَتَكَ وَ قَدِ اسْتَجَبْتُهَا لَكَ عَلَى مَنْ ظَلَمَكَ حَتَّى يَتِمَّ قَضَائِي لَكَ عَلَى مَنْ ظَلَمَكَ
لِضُرُوبٍ كَثِيرَةٍ غَابَتْ عَنْكَ وَ أَنَا أَحْكَمُ الْحَاكِمِينَ.
إِمَّا أَنْ تَكُونَ‏ قَدْ ظَلَمْتَ رَجُلًا فَدَعَا عَلَيْكَ فَتَكُونَ هَذِهِ بِهَذِهِ لَا لَكَ وَ لَا عَلَيْكَ
وَ إِمَّا أَنْ تَكُونَ‏ لَكَ دَرَجَةٌ فِي الْجَنَّةِ لَا تَبْلُغُهَا عِنْدِي إِلَّا بِظُلْمِهِ لَكَ
لِأَنِّي أَخْتَبِرُ عِبَادِي فِي أَمْوَالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ
وَ رُبَّمَا أَمْرَضْتُ‏ الْعَبْدَ فَقَلَّتْ صَلَاتُهُ وَ خِدْمَتُهُ وَ لَصَوْتُهُ إِذَا دَعَانِي فِي كُرْبَتِهِ‏ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ صَلَاةِ الْمُصَلِّينَ
وَ لَرُبَّمَا صَلَّى الْعَبْدُ فَأَضْرِبُ بِهَا وَجْهَهُ وَ أَحْجُبُ عَنِّي صَوْتَهُ
أَ تَدْرِي مَنْ ذَلِكَ يَا دَاوُدُ
ذَلِكَ الَّذِي يُكْثِرُ الِالْتِفَاتَ إِلَى حُرَمِ‏  الْمُؤْمِنِينَ بِعَيْنِ الْفِسْقِ
وَ ذَلِكَ الَّذِي حَدَّثَتْهُ نَفْسُهُ لَوْ وَلِيَ أَمْراً لَضَرَبَ فِيهِ الْأَعْنَاقَ ظُلْماً.
يَا دَاوُدُ
نُحْ عَلَى خَطِيئَتِكَ كَالْمَرْأَةِ الثَّكْلَى عَلَى وَلَدِهَا
لَوْ رَأَيْتَ الَّذِينَ‏ يَأْكُلُونَ النَّاسَ بِأَلْسِنَتِهِمْ وَ قَدْ بَسَطْتُهَا بَسْطَ الْأَدِيمِ وَ ضَرَبْتُ نَوَاحِيَ أَلْسِنَتِهِمْ‏ بِمَقَامِعَ مِنْ نَارٍ ثُمَّ سَلَّطْتُ عَلَيْهِمْ مُوَبِّخاً لَهُمْ‏ يَقُولُ يَا أَهْلَ النَّارِ هَذَا فُلَانٌ السَّلِيطُ فَاعْرِفُوهُ
كَمْ رَكْعَةٍ طَوِيلَةٍ فِيهَا بُكَاءٌ بِخَشْيَةٍ قَدْ صَلَّاهَا صَاحِبُهَا لَا تُسَاوِي عِنْدِي فَتِيلًا حِينَ [حَيْثُ‏] نَظَرْتُ فِي قَلْبِهِ فَوَجَدْتُهُ إِنْ سَلَّمَ مِنَ الصَّلَاةِ وَ بَرَزَتْ لَهُ امْرَأَةٌ وَ عَرَضَتْ عَلَيْهِ نَفْسَهَا أَجَابَهَا وَ إِنْ عَامَلَهُ مُؤْمِنٌ خَاتَلَهُ‏ [خَانَهُ‏].

خداى تعالى فرمود:
اگر بنده من آمدن روزى از طرف مرا كند مى‌‏شمارد،
بترسد از اينكه من بر او غضب كنم و درى از دنيا را بر او بگشايم.
و از جمله چيزهايى كه خداى تعالى به داود عليه السلام وحى فرمود اين است كه:
هر كس به من پناه آورد من او را كفايت مى‏ كنم،
و هر كس از من درخواست كند به او مى‏‌بخشم
و هر كس مرا بخواند اجابتش مى‏‌كنم و (تحقق و) اجابت دعاى او را تأخير مى‏‌اندازم،
ولى تحقق اجابت را با آنكه اجابت شده به صورت تعليق در مى‌‏آورم،
زيرا مى‌‏خواهم قضاى من تمام گردد و وقتى قضاى من تمام شود اجابت را انفاذ مى‏‌كنم.
بگو به مظلوم:
من دعاى تو را به تأخير مى‏‌اندازم با آنكه دعاى تو و نفرين تو در حق ظالم را اجابت كردم،
براى اينكه مى‌‏خواهم قضاى من عليه ظالم به جهاتى كه بر تو مخفى است تمام شود و من بهترين قاضيانم.
يا اينكه تو به كسى ظلم كردى و او نفرينت كرده است پس اين نفرين تو در قبال آن نفرين قرار گرفت نه به نفع تو و نه به ضرر تو مورد اجابت قرار نگرفت.
و يا آنكه اين ستم براى تو درجه‏‌اى از بهشت را به ارمغان مى‌‏آورد كه تو بدون ظلم او بر تو به آن درجه نمى‌‏رسيدى،
زيرا من بندگانم را در اموال و جانهايشان امتحان مى‏‌كنم
و چه بسا بنده‌‏اى را بيمار مى‏‌كنم و نماز و خدمتش كم مى‌‏شود و شنيدن دعايش در سختى نزد من بهتر از نماز نمازگزاران است
و گاهى بنده‏‌اى نماز مى‌‏خواند و من نماز را برويش مى‌‏زنم و صدايش را محجوب مى‏‌گردانم.
اى داود! آيا ميدانى اين بنده كيست؟
آن بنده‏‌اى كه با چشم بد به زنان مؤمنين نگاه مى‏‌كند
و او بنده‏‌اى است كه در خاطر او مى‌‏گذرد كه اگر حكومتى را در دست بگيرد مردم بي‌گناه را بكشم.
اى داود بر گناهانت همانند زن فرزند‌مُرده نوحه كن
اى كاش مى‌‏ديدى اشخاصى را كه مردم را با زبانهاشان مى‏‌خورند (غيبت مى‌‏كنند) در حالى كه زبانهاى‌‏شان را همانند پوست پهن نموده‏‌ام و كناره‏‌هاى زبانشان را با آهن گداخته مى‏‌زنم
سپس سرزنشگرى را بر ايشان مسلط كردم كه مى‏‌گويد:
اى اهل آتش اين فلان شخص فحاش بد زبان است او را بشناسيد.
چه ركعات زيادى، نمازگزار به طول و تفصيل و گريه گزارد كه در نزد من پشيزى نمى‏‌ارزد،
زيرا زمانى كه به قلب او نظر مى‏‌كنم مى‌‏بينم كه اگر از نماز فارغ شود و زنى را بيند و آن زن خود را بر او عرضه كند او را اجابت مى‏‌كند و اگر مؤمنى با او معامله كند به او خيانت مى‌‏كند.