[صدى‏ – لهو‏]:
[تَصَدَّى‏ – تَلَهَّى‏]:
[لَهُ تَصَدَّى‏ – عَنْهُ تَلَهَّى‏]:
[فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّى‏ – فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّى‏]:
توجه به اون! … بی‌توجهی به این!
با توجه به ادامه آیه، که نقطه مقابل «صدی»، «لهو» آمده،
معلوم می‌شود که صدی، مترادف نور است که توجه انسان را به خودش جلب می‌نماید.
و در مقابل لهو مترادف حسد است که ایجاد بی‌توجهی نسبت امر الله یعنی فهم قبض و بسط نور میکند، زیرا قلب را مشغول و سرگرم تمناها و دلخواههای خودش مینماید.
+ «لهو و لعب»
حتی اگر صاحبان نور به معارین توجه هم نمایند، که مینمایند و مأموریت آنها همین است، از آنجاییکه معارین، قلبا پشت به نور و رو به تمناهای خود نموده‌اند، این مسئولیت تصدّی امر آنها، گرچه به بهترین نحوی انجام می شود، اما متاسفانه به درد اکثریت آنها نمیخورد و آمار مایوس کننده است و فقط عدۀ بسیار کمی مشمول بداء می‌شوند!
بذر، مرغوب است، اما زمین، حاصلخیز نیست و شوره زار حسادت است!
علامت مستقرین عالم ذر این است که دائما به یاد معالم ربانی صاحبان نور خود هستند و این تمثال نورانی لحظه ای از نظرشان پاک نمی‌شود.
اگر بخواهیم ببینیم که موضع معارین نسبت به صاحبان نور خود چگونه است، به معنای این آیه باید دقت کنیم.
«وَ ما كانَ صَلاتُهُمْ عِنْدَ الْبَيْتِ إِلاَّ مُكاءً وَ تَصْدِيَةً»
در واقع همه موظف اند که از صاحبان نور خود ظاهرا و قلبا تبعیت نمایند «اقامة صلاة»، اما معارین این کار را در حد ظاهر «مُكاءً وَ تَصْدِيَةً» و برای مدتی معین انجام می دهند و عملا در دل شرایط که آیت عرضه می شود و باید با یاد و نام نور خود و روش پسندیده او که متعلق به آل محمد ع است خود را آرام نماید، متاسفانه این کار را نمی‌کنند و لذا باور آنها نسبت به نور خود فقط در حد زبان و ظاهر است «مُكاءً وَ تَصْدِيَةً»! انگاری فقط تظاهر به حبّ آل محمد ع میکنند!
اما به محض اینکه فرصت را مناسب ببینند، برای پِی نمودن ناقه صالح، درنگ نمی‌کنند!
وَ ما كانَ صَلاتُهُمْ عِنْدَ الْبَيْتِ إِلاَّ مُكاءً وَ تَصْدِيَةً.