God Revealing Hidden Mysteries!
«فشو» در معنای ممدوح، یکی از هزار واژۀ مترادف «نور الولایة»،
و در معنای مذموم، یکی از هزار واژۀ مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی مینویسند:
«الفَشْوَة: عطردانى كه زنان در آن عطر نهند.»
«أَفْشَى سِرَّهُ لِفُلانٍ: راز خود را بر فلانى آشكار كرد.»
«افشاء سر – سرالله»
+ «رمز»
+ مفهوم «آشکار»
خدای مهربان راز اسم نورانی خود را برای بندگانش فاش میکند! أَفْشُوا اَلسَّلاَمَ!
+ «اسماء الله الحسنی»
به این میگن شقّ القمر!
+ «انشقاق نور مرئی از نور نامرئی! وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ!»
+ «ذبح – ماموریت بزرگ ذبح نور! داستان تکراری کربلا! وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظيمٍ!»
[عطردان عطر را « لو» می دهد «أَفْشَى سِرَّهُ»!]:
+ مقالۀ زیبا و مهم «بِرّ»
«اسم الله» که سرّ الله بود، بین همه پخش شد! فاش شد «فَشَا سرُّهُ»! لو رفت!
عرب به عطردانى كه زنان در آن عطر نهند «الفَشْوَة» میگوید، کانه معالم ربانی صاحبان نور و به تبع آن اسرار علوم آل محمد ع که هنوز برای احدی رمزگشایی نشده، همان عطر و گل خوشبوی آل محمد ع است که هیچ کس از وجودش خبر ندارد و وجودش سر الله است، اما وقتی اراده آل محمد ع تعلق بگیرد که عدهای با این حاملان نور علم آشنا شوند، رمزگشایی علمی صورت میگیرد «أَفْشُوا السَّلَامَ»، و درب این عطردان برداشته میشود «أَخْبِرْ بِهَذَا الْحَدِيثِ غُرَرَ أَصْحَابِكَ» و بوی خوش آن به همه آرامش میدهد «عرف» و اینجوری نام زیبای صاحبان نور فاش میشود.
+ «اسماء الله الحسنی»
+ «سرّ: لَوْنُها تَسُرُّ النَّاظِرِينَ»
با برداشته شدن سر عطردان، بوی خوش عطر را لو میرود!
انگاری میگوید:
آهای این بوی خوش علوم اهل بیت ع است که از عطردان درون قلب صاحبان نور پخش میشود و هر کس میخواهد با این گل خوشبوی محمدی ص، عطرآگین شود، بیاید و با این سرّ الله آشنا شود و در همجواری با او، قلبش بوی خوشی را به خود بگیرد و به آرامش برسد و به آرامش برساند. «الفَشْوَة».
انگاری خود خدا اینجوری خواسته تا این راز فاش بشه!
و در افشای این سر نعمتهای خوبی پدیدار خواهد شد و لذا رسول خدا ص که نامش و علمش سرالله است نیز بدلیل اینکه «بُعِثْتُ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ» نامش فاش شد.
«بُعِثْتُ بِمَكَارِمِ الْأَخْلَاقِ» یعنی در واقع برای افشای سلام مبعوث شدهام!
[مکارم اخلاق – افشای سلام]
[كُنْ … لِلْإِسْلَامِ فَاشِياً]:
+ «سلما لرجل»
ترویج دین خدا به سبب معالم ربانی صاحبان نور ماخوذ از علم آل محمد ع، تحت عنوان واژههای:
«النشر (افشاء السلام )، إفشاء الإسلام»
«يَا بُنَيَّ؛
كُنْ لِكِتَابِ اللَّهِ تَالِياً وَ لِلْإِسْلَامِ فَاشِياً وَ بِالْمَعْرُوفِ آمِراً وَ عَنِ الْمُنْكَرِ نَاهِياً وَ لِمَنْ قَطَعَكَ وَاصِلًا وَ لِمَنْ سَكَتَ عَنْكَ مُبْتَدِئاً وَ لِمَنْ سَأَلَكَ مُعْطِياً»
[مجد – افشای سلام]:
«وَ الْمَجْدُ حَمْلُ الْمَغَارِمِ وَ ابْتِنَاءُ الْمَكَارِمِ»
+ «مجد»
«أَتَمُّ الْجُودِ ابْتِنَاءُ الْمَكَارِمِ وَ احْتِمَالُ الْمَغَارِمِ»
+ «جود و جواد»: «أجادتْ عَجْنهُ» اینکه مثل آدامس کِش بیای، اما کنده نشی!
[اقتدا به نور معالم ربانی – یادآوری معالم ربانی – حیات طیبة]:
کسی که با یاد معالم ربانی دل از گناه بکنه، هرگز نمیمیره و به حیات طیبة رسیده!
صاحبان نور چون علم و حکمت آل محمد ع رو منتشر میکنند، لذا با یادآوری مطالب علمی آنها، قلب روشن میشود و دل از گناه کنده میشود و به حیات طیبة میرسد، ان شاء الله تعالی.
« قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع
لَمْ يَمُتْ مَنْ تَرَكَ أَفْعَالًا تُقْتَدَى بِهَا مِنَ الْخَيْرِ وَ مَنْ نَشَرَ حِكْمَةً ذُكِرَ بِهَا »
وقتی الگوی کار قلبت، نور باشه، خُب معلومه که با دل کندن از گناه به حیات طیبة میرسی!
+ «قدو»
«فشو»: «فَشَا خبره»
+ «ذیع»
اهل یقین، کارشان افشای سلام در عالم است! «أَفْشُوا السَّلَامَ»
اهل شک، کارشان افشای خبرها و شایعات دروغ غم انگیز و تهمتها در عالم است!
امام صادق عليه السلام:
إِذَا سَلَّمَ أَحَدُكُمْ فَلْيَجْهَرْ بِسَلاَمِهِ لاَ يَقُولُ سَلَّمْتُ فَلَمْ يَرُدُّوا عَلَيَّ وَ لَعَلَّهُ يَكُونُ قَدْ سَلَّمَ وَ لَمْ يُسْمِعْهُمْ
فَإِذَا رَدَّ أَحَدُكُمْ فَلْيَجْهَرْ بِرَدِّهِ وَ لاَ يَقُولُ اَلْمُسَلِّمُ سَلَّمْتُ فَلَمْ يَرُدُّوا عَلَيَّ
ثُمَّ قَالَ كَانَ عَلِيٌّ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ يَقُولُ
لاَ تَغْضَبُوا وَ لاَ تُغْضِبُوا أَفْشُوا اَلسَّلاَمَ وَ أَطِيبُوا اَلْكَلاَمَ وَ صَلُّوا بِاللَّيْلِ وَ اَلنَّاسُ نِيَامٌ تَدْخُلُوا اَلْجَنَّةَ بِسَلاَمٍ
ثُمَّ تَلاَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ عَلَيْهِمْ قَوْلَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ:
«اَلسَّلاٰمُ اَلْمُؤْمِنُ اَلْمُهَيْمِنُ».
هر گاه يكى از شماها سلام كند بايد بلند سلام كند و نگويد: من سلام كردم و جواب مرا ندادند، زيرا شايد سلام كرده و آنها نشنيدهاند، چون يكى از شماها جواب سلام گويد: بايد بلند جواب دهد و مسلمانى نگويد: كه من سلام كردم و بمن جواب ندادند،
سپس فرمود: على عليه السلام هميشه ميفرمود:
خشم نكنيد و كسى را هم بخشم نياوريد، سلام را آشكار گوئيد و گفتارتان را خوش كنيد،
در شب نماز بخوانيد آنگاهى كه مردم در خوابند، تا به سلامتى به بهشت رويد، سپس اين گفتار خداى عز و جل را براى مردم خواند:
«اَلسَّلاٰمُ اَلْمُؤْمِنُ اَلْمُهَيْمِنُ» (سورۀ حشر آيۀ 23)
(يعنى خدائى كه سالم از هر گونه عيب و نقصى است و امان دهنده و نگهبان است،
و منظور امام از استشهاد باين آيه اينست كه سلام يكى از نامهاى خدا است).