[برر – بسط]:
«قبض و بسط»
«بسط و قدر رزق»: «اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ … وَ يَقْدِرُ»
« يَبْسُطُ وَ يَقْدِرُ»
+ «قدر»
راضی به این تقدیرات شدن، میشه راضی به نور ولایت بودن و حسادت ننمودن.
«بسط رزق» میشه همین داستان نیکوکاری!
اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ وَ فَرِحُوا بِالْحَياةِ الدُّنْيا وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا فِي الْآخِرَةِ إِلاَّ مَتاعٌ (26)
إِنَّ رَبَّكَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّهُ كانَ بِعِبادِهِ خَبيراً بَصيراً (30)
وَ أَصْبَحَ الَّذينَ تَمَنَّوْا مَكانَهُ بِالْأَمْسِ يَقُولُونَ وَيْكَأَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ يَقْدِرُ لَوْ لا أَنْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنا لَخَسَفَ بِنا وَيْكَأَنَّهُ لا يُفْلِحُ الْكافِرُونَ (82)
اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ يَقْدِرُ لَهُ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليمٌ (62)
أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّ في‏ ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (37)
قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ (36)
قُلْ إِنَّ رَبِّي يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ يَقْدِرُ لَهُ وَ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ شَيْ‏ءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ وَ هُوَ خَيْرُ الرَّازِقينَ‏ (39)
أَ وَ لَمْ يَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّ في‏ ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ (52)
لَهُ مَقاليدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ يَبْسُطُ الرِّزْقَ‏ لِمَنْ يَشاءُ وَ يَقْدِرُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليمٌ (12)
وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ‏ لِعِبادِهِ لَبَغَوْا فِي الْأَرْضِ وَ لكِنْ يُنَزِّلُ بِقَدَرٍ ما يَشاءُ إِنَّهُ بِعِبادِهِ خَبيرٌ بَصيرٌ (27)
«بَرْبَرَ الْمَعَزُ» + «ارث»
«الْبَرْبَرَةُ: كثرة الكلام ، و ذلك حكاية صوته،
پرگويى در كلام و سخن است كه از آهنگ بربر كردن گرفته شده است.»
«صدای بربر کردن بز»
+ «رمی جمرات»: نیکوکاری زمانی حاصل می شود که زیاد حسدتو و شیطان وسوسه کننده حسدتو سنگ بزنی و از خودت دور کنی و خیلی باید این کارو تکرار کنی مثل بز که مدام صدا در میاره!
این نیکوکاری از یک بز به بز دیگر سرایت میکنه! یهو میبینی همه بزها دارن بربر میکن!
«بَرْبَرَ الْمَعَزُ: بز صدا كرد.»
«البِرُّ: الْخَيْرُ و الفَضْلُ»
+ «مزیت و فضیلت»
«أبَرَّت‏ الأرضُ: إذا كثر بُرُّها»
در توضیح [البَرُّ خِلافُ البَحْرِ و الْبَرِّيَّةُ نِسْبَةٌ إليه هى الصَّحرَاءُ] نیز مفهوم کثرت و زیادی است مثلا کویر لوت رو که نگاه میکنی تا چشم کار میکنه صحرا و بیابان و زمین می بینی! یعنی خیلی زیاد.
کتاب لغت مفردات مینویسه بَرّ و بحر یعنی خشکی و دریا و این بَرّ یعنی خشکی مفهوم گستردگی دارد یعنی زمین گسترده.
«أَبَرَّ: در زمين به سير و سياحت پرداخت.»
+ «لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ:
نيكوكارى آن نيست كه روى خود را به سوى مشرق و [يا] مغرب بگردانيد.»
اینجا قرآن هم اشاره به معنای لغوی واژه بِرّ نموده یعنی سیر و سیاحت به شرق و غرب عالم.
اگه راست میگی و نیکوکار هستی با عمل به نور ولایت، این اندیشه رو به شرق و غرب عالم گسترش بده نه اینکه ظاهرا پاسپورت و ویزای شینگن تهیه کنی و همه جا بری!
«برّ – بیت»:
وَ لَيْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ ظُهُورِها وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقى‏ وَ أْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوابِها:
یعنی نیکوکاری جز با عمل به نور ولایت ممکن نخواهد بود و عبارت «تَأْتُوا الْبُيُوتَ مِنْ ظُهُورِها» یعنی حسادت، یعنی کسی که بدون نور ولایت بخواهد به آرامش برسد، یعنی بدون حالت رضایت قلبی به تقدیرات نمیشه نیکو بود و نیکو شد و نیکوکاری نمود و حسادت یعنی بخواهی وارد خانه‌ای شوی آنهم نه از درب این خانه.
جناب طریحی در کتاب مجمع البحرین:
البِرُّ: الاتساع في الإحسان و الزيادة، و منه سميت «البَرِّيَّة» لاتساعها، و الجمع‏ البَرَارِيُ‏.
انگاری نیکوکار با کارهای خیرش میگه پول من زیادی کرده و دارم کارهای خیر و اضافی انجام میدم! اهل نور ولایت هم میگه خدا به من نعمتی داده که اصلا نمیشه این همه پول رو شمرد (نامحدود در محدود نمی‌گنجد) لذا ای شمعهای خاموش و ای یتیمان بداخلاق، بیایید به همتون نور و پولِ مهربانی قرض بدهم چون من، نیکو خیلی دارم، یعنی نور ولایت، خیلی دارم و میخوام از این نعمت نیکو، خیلی استفاده کنم و به همه نور و آرامش و مهربانی و زیبایی قرض بدهم و من نیکوکارم و نمیتونم نیکوکار نباشم چون این نعمتی که خدا به من داده رو اصلا نمیشه جلوی گسترششو گرفت و هر چقدر این آب زمزم رو جلوشو بگیری «زمّ» باز از یه جای دیگه گسترش پیدا میکنه!
اهل حسادت بدانند که هرگز نمیتونن جلوی گسترش علوم آل محمد ع رو بگیرند چون ویژگی «برّ» در ذات واژه نور ولایت است و این عامل قرب، به هر کسی نزدیک میشه نور آرامش رو به اون سرایت میدهد الحمد لله رب العالمین، و واژه بِرّ هم از همین مفهوم گستردگی بَرّ گرفته شده یعنی نیکوکاری – که ترجمه فارسی بِرّ است – خاصیت گسترده شدن داره و از یکی به دیگری سرایت میکنه و این همان عبارت «اقرضهم من عرضک» در آن حدیث زیباست.
نور ولایت را باید به شرق و غرب عالم گسترش داد و این نور سپید، پرچم صلح جهانی را در کره زمین به اهتزاز در خواهد آورد ان شاء الله تعالی و فعلا هر کسی برای فرج فردی خود باید تلاش کند «علیکم انفسکم»، و این یعنی سفر انفرادی با نور!
«بَرَّ الرجلُ: أى صَادِقٌ أو تَقِىٌّ: یعنی کسی که همیشه صادقه و صداقتش زیاده و این ویژگی و مزیت رو در کارهای او، زیاد می‌بینی! و دیگران هم از این ویژگی خوششون میاد و میخوان مثل او صادق باشند! نیکوکار باشند!
[در لهجه مشهدی هم داریم: یک بُرّ لباس داره! یعنی یک عالمه زیاد لباس داره.]
در واژه برّ که یکی از هزار واژه مترادف نور ولایت است مفهوم مزیت و فضیلت ناشی از کثرت و فزونی و گستردگی وجود دارد انگاری نیکوکاری خودش یه جور مزیت و فضیلت نیکوکار است نسبت به دیگران که داره خیلی کارهای خوب انجام میده که دیگران رو که این کارارو انجام نمیدن تشویق میکنه اونا هم نیکوکار بشوند [نور ولایت فرایندی مسری است] و این همون واژه مزیت یعنی غذای میهمان است که نسبت به غذای معمولی، یه سری جهات برتری و مزیت در کیفیت و کمیت دارد.
[سورة البقرة (2): آية 177]
لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ الْكِتابِ وَ النَّبِيِّينَ وَ آتَى الْمالَ عَلى‏ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى‏ وَ الْيَتامى‏ وَ الْمَساكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ وَ السَّائِلِينَ وَ فِي الرِّقابِ وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَى الزَّكاةَ وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا وَ الصَّابِرِينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حِينَ الْبَأْسِ أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (177)
نيكوكارى آن نيست كه روى خود را به سوى مشرق و [يا] مغرب بگردانيد، بلكه نيكى آن است كه كسى به خدا و روز بازپسين و فرشتگان و كتاب [آسمانى‏] و پيامبران ايمان آوَرَد، و مال [خود] را با وجودِ دوست داشتنش، به خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و در راه‏‌ماندگان و گدايان و در [راهِ آزاد كردن‏] بندگان بدهد، و نماز را برپاى دارد، و زكات را بدهد، و آنان كه چون عهد بندند، به عهد خود وفادارانند؛ و در سختى و زيان، و به هنگام جنگ شكيبايانند؛ آنانند كسانى كه راست گفته‏‌اند، و آنان همان پرهيزگارانند.