Have pity on yourself!
Have compassion for yourself!
بدون شرح!
+ «وَ مَنْ جاهَدَ فَإِنَّما يُجاهِدُ لِنَفْسِهِ
و هر كه بكوشد، تنها براى خود مىكوشد!»
خوی نصیحتپذیری!
امام جواد عليه السلام:
الْمُؤْمِنُ يَحْتَاجُ إِلَى
تَوْفِيقٍ مِنَ اَللَّهِ
وَ وَاعِظٍ مِنْ نَفْسِهِ
وَ قَبُولٍ مِمَّنْ يَنْصَحُهُ.
مومن به توفیق خدا
و داشتن پندگویی درونی
و خوی نصیحتپذیری از کسی که او را نصیحت میکند نیاز دارد.
👈 هر کسی که خودش دلش به حال خودش نسوزه «قَبُولٍ مِمَّنْ يَنْصَحُهُ: خوی نصیحتپذیری»، دلسوزی دیگران هیچ کمکی بهش نخواهد کرد. کسی که قدر نور و ظلمت قلبشو «وَاعِظٍ مِنْ نَفْسِهِ» بعنوان ابزار اصلاح و تربیت ندونه، ممکنه بالعصا و العلف تکلیف خودشو بدونه و اگه بالعصا و العلف هم نخواسته باشه به وظیفهاش عمل کنه، ادامه داستانشو فقط خدا میدونه و بس.
وَ مَنْ جاهَدَ فَإِنَّما يُجاهِدُ لِنَفْسِهِ
و هر كه بكوشد، تنها براى خود مىكوشد!
[سورة العنكبوت (۲۹): الآيات ۶ الى ۱۰]
وَ مَنْ جاهَدَ فَإِنَّما يُجاهِدُ لِنَفْسِهِ
إِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ الْعالَمِينَ (۶)
و هر كه بكوشد، تنها براى خود مىكوشد،
زيرا خدا از جهانيان سخت بىنياز است.
وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ
لَنُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ
وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِي كانُوا يَعْمَلُونَ (۷)
و كسانى كه ايمان آورده، و كارهاى شايسته كردهاند،
قطعاً گناهانشان را از آنان مى زداييم،
و بهتر از آنچه مىكردند پاداششان مىدهيم.
وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ حُسْناً
وَ إِنْ جاهَداكَ لِتُشْرِكَ بِي ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلا تُطِعْهُما
إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ
فَأُنَبِّئُكُمْ بِما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ (۸)
و به انسان سفارش كرديم كه به پدر و مادر خود نيكى كند،
و[لى] اگر آنها با تو دركوشند تا چيزى را كه بدان علم ندارى با من شريك گردانى،
از ايشان اطاعت مكن.
سرانجامتان به سوى من است،
و شما را از [حقيقت] آنچه انجام مىداديد باخبر خواهم كرد.
وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ
لَنُدْخِلَنَّهُمْ فِي الصَّالِحِينَ (۹)
و كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كردهاند،
البتّه آنان را در زمره شايستگان درمىآوريم.
وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ
فَإِذا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذابِ اللَّهِ
وَ لَئِنْ جاءَ نَصْرٌ مِنْ رَبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ
أَ وَ لَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِما فِي صُدُورِ الْعالَمِينَ (۱۰)
و از ميان مردم كسانىاند كه مىگويند: «به خدا ايمان آوردهايم»
و چون در [راه] خدا آزار كشند، آزمايش مردم را مانند عذاب خدا قرار مىدهند؛
و اگر از جانب پروردگارت يارى رسد حتماً خواهند گفت: «ما با شما بوديم.»
آيا خدا به آنچه در دلهاى جهانيان است داناتر نيست؟