از طریق درگاه فرشته نگهبان خود وارد بهشت شوید! ادْخُلُوا الْبابَ سُجَّداً! ادْخُلُوها بِسَلامٍ آمِنِينَ!

[رضا و سخط – مداخله – قبض و بسط]:
مداخله خدا در کار بنده چگونه است؟!
…
امام صادق علیه السلام:
«نَعَمْ … أَنَّ الرِّضَا وَ السَّخَطَ دِخَالٌ يَدْخُلُ عَلَيْهِ»
«بله. رضا و سخط، نوعی دِخال (دخول، مداخله) است که بر بنده وارد می‌شود
فَيَنْقُلُهُ مِنْ حَالٍ إِلَى حَالٍ
و او را از حالی به حال دیگر منتقل می‌کند،
وَ ذَلِكَ صِفَةُ الْمَخْلُوقِينَ الْعَاجِزِينَ الْمُحْتَاجِينَ
و این از صفات مخلوقات ناتوان و نیازمند است.»
بنده با تغییر حالت قلبی خود «صِفَةُ الْمَخْلُوقِينَ» از بسط به قبض و بالعکس «فَيَنْقُلُهُ مِنْ حَالٍ إِلَى حَالٍ» متوجه رضا و سخط ولیّ و سرپرست خود می‌شود!
…
امام صادق علیه السلام:
… قَالَ السَّائِلُ
سائل پرسید:
فَلَهُ رِضًى وَ سَخَطٌ
پس آیا او خشنودی و خشم دارد؟
یعنی «آیا برای خداوند، رضا (خشنودی) و سخط (ناخشنودی) هست؟»
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع
ابوعبدالله (ع) فرمودند:
نَعَمْ وَ لَيْسَ ذَلِكَ عَلَى‏ مَا يُوجَدُ فِي الْمَخْلُوقِينَ
بله، اما نه مانند آنچه در مخلوقات یافت می‌شود.
وَ ذَلِكَ أَنَّ الرِّضَا وَ السَّخَطَ دِخَالٌ يَدْخُلُ عَلَيْهِ
فَيَنْقُلُهُ مِنْ حَالٍ إِلَى حَالٍ
وَ ذَلِكَ صِفَةُ الْمَخْلُوقِينَ الْعَاجِزِينَ الْمُحْتَاجِينَ
زیرا خشنودی و خشم در مخلوقات، حالتی است که به آنها عارض می‌شود
و آنها را از حالی به حال دیگر منتقل می‌کند،
و این از صفات مخلوقات ناتوان و نیازمند است.
وَ هُوَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ لَا حَاجَةَ بِهِ إِلَى شَيْ‏ءٍ مِمَّا خَلَقَ وَ خَلْقُهُ جَمِيعاً مُحْتَاجُونَ إِلَيْهِ
در حالی که او تبارک و تعالی، عزیز و رحیم است و به هیچ یک از آنچه آفریده، نیازی ندارد، و تمام خلقش به او نیازمندند.
وَ إِنَّمَا خَلَقَ الْأَشْيَاءَ مِنْ غَيْرِ حَاجَةٍ وَ لَا سَبَبٍ اخْتِرَاعاً وَ ابْتِدَاعاً
او اشیا را بدون هیچ نیاز و سببی، و از روی ابداع و اختراع آفریده است.
…
«النَّاسُ مَنْقُوصُونَ مَدْخُولُونَ
إِلَّا مَنْ عَصَمَ اللَّهُ سُبْحَانَهُ
يَكَادُ أَفْضَلُهُمْ رَأْياً أَنْ يَرُدَّهُ عَنْ فَضْلِ رَأْيِهِ الرِّضَا وَ السَّخَطُ»
«مردم، ناقص و مدخول‌اند، مگر آن‌که خداوند سبحان او را حفظ کند.
نزدیک است که برترین آن‌ها در رأی و اندیشه، به سبب رضا یا سخط، از بهترین نظر خود بازگردد.»
…
توضیح معنایی
رضا و سخط = مداخله قلبی خداوند!
این حدیث زیبا و مهم، می‌گوید که رضای خدا و سخط خدا در زندگی یک بنده، فقط با تغییر حالت قلب او به او فهمانده می‌شود.
این تغییر حالت همان قبض (تنگی و سنگینی قلب) و بسط (گشایش و نورانیت قلب) است.
پس خداوند «مستقیماً» در امور قلبی بنده مداخله می‌کند، اما نه با لغو اختیار او، بلکه با تغییر لطیف نور یا ظلمت در قلبش.
«دِخال» در اینجا = ورود نور یا ظلمت
وقتی نور رضای الهی در قلب بنده نازل می‌شود، بنده احساس آرامش، شادابی، و اشتیاق به طاعت می‌کند (بسط).
وقتی ظلمت سخط الهی وارد می‌شود، بنده احساس سنگینی، بی‌میلی به طاعت، و تنگی قلب دارد (قبض)، و با این آلارم تاریکی و حالِ دلِ بد، متوجه اشتباه خود می‌شود.
این قبض و بسط «زبان آنلاین» رابطه عبد و رب است.
…
این تغییر حالت، صفت مخلوق است. (اصطلاح تغییر حال)
خداوند حالش تغییر نمی‌کند، ولی ما به عنوان مخلوق، در معرض این تغییرات قلبی هستیم.
در حقیقت، این تغییر حالات قلبی ابزاری است که خدا با آن، پیام خود را به ما می‌رساند.
…
مردم مدخول‌اند!
یعنی قلبشان همواره در معرض ورود عواملی است که حالشان را تغییر می‌دهد.
(عیب قلبی بنام حسد و دو کلام درون قلب: کلام فرشته و کلام شیطان)
حتی برترین افراد، اگر خدا نگهشان ندارد، ممکن است فقط به‌خاطر یک حبّ دلخواه، از بهترین تصمیم‌شان برگردند.
این یعنی اگر مداخله الهی با نور ولایت نباشد، ما در تصمیم‌گیری پایدار نمی‌مانیم.
پیوند این حدیث با مفهوم نور ولایت و معلم ربانی:
قبض و بسط در این حدیث همان مداخله حکیمانه ولیّ خدا در قلب اهل یقین است.
وقتی نور معلم ربانی (که مظهر علوم نورانی ولایت آل محمد ع است) به قلب وارد می‌شود → بسط و آرامش.
وقتی به‌خاطر غفلت یا گناه، این نور قطع می‌شود → قبض و تنگی قلب.
بنده با دقت به همین تغییرات، می‌تواند بفهمد که آیا اکنون در مسیر رضای ولیّ خداست یا در معرض سخط او.
…
این حدیث در واقع می‌گوید:
خداوند با ما حرف می‌زند، اما نه با صدا و الفاظ، بلکه با تغییرات نور و ظلمت در قلبمان.
این تغییرات همان مداخله اوست و اگر چشم قلبمان به نور ولایت باز باشد، از همین تغییر حالت‌ها، «رضا» و «سخط» او را می‌فهمیم.