Warning signs are essential for drivers to know and understand.
A Soft Shoulder sign is meant to warn drivers about the difference between these two surfaces and alert everyone that driving on the shoulder is likely hazardous and unstable.
«نکب» در معنای ممدوح، یکی از هزار واژه مترادف «نور»،
و در معنای مذموم، یکی از هزار واژه مترادف «حسد» است.
در فرهنگ لغات عربی مینویسند:
«المنكب: مجتمع ما بين العضد و الكتف، و هما منكبان، لأنّهما في الجانبين»
«نَكَبَ عَنْ الطَّرِيقِ: از راه حق منحرفاند.»
«نَكَبَ عن كذا، أي: مَالَ، منحرف شد.»
«المَنْكِب: جاى بلند و مرتفع، طرف و گوشه هر چيزى.»
«مَنْكِبُ القومِ: رَأْسُ العُرَفَاءِ،
رهبر و رئيس مردم كه از همان دوش و شانه استعاره شده است.»
+ «کهل»
+ «وجه»: «فلان وجه القوم: عينهم و رأسهم»
+ هِد فامیل «رَأْسُ العُرَفَاءِ» + «قبله»
«مَنْكِبُ و مناکب الارض: یعنی صاحبان نور!»
نور، قلمدوشت میکنه!
«فَامْشُوا فِي مَناكِبِها»
«المومن ینظر بنور الله»
«الا بذکر الله تطمئن القلوب»
+ «بسم الله – اسم الله غیر الله»
+ «کفل – کفیلة»
«المنكب: عون العريف، مشبَّه بمنكب الإنسان،
كأنّه يقوّى أمر العريف، كما يتقوَّى بمنكبه الإنسان»
عریف، بزرگ قوم است.
«النَّكْبَاءُ: رِيحٌ نَاكِبَةٌ عَنِ المَهَبِّ، بادى كه از جهت خود بر ميگردد.»
امام باقر عليه السلام:
مَا مِنْ نَكْبَةٍ تُصِيبُ الْعَبْدَ إِلَّا بِذَنْبٍ وَ مَا يَعْفُو اللَّهُ عَنْهُ أَكْثَر!
هيچ گرفتارىيى به بنده نمىرسد مگر به سبب گناه.
و آنچه خدا از آن ميگذرد بيشتر است.
وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثيرٍ.
وَ إِنَّكَ لَتَدْعُوهُمْ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ.
وَ إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّراطِ لَناكِبُونَ.
+ «امنیت نورانی!»: «حرما آمنا»
+ «یاقوت سرخ» محدودۀ این حرم را مشخص میکند!
+ انحراف از معیار استاندارد «standard deviation»
+ «تاریکی انحراف قلب!»
قبل از اینکه هنگام رانندگی، بیتوجهی راننده، باعث ایجاد یک فاجعه بشه،
قلب سلیم با تاریکی و قبض خودش به راننده هشدار داده!
این مثال زیبا برای واژهی «نکب»، به درک اهمیت فرایند نور الولایة، در زمانی که مرتکب اشتباه میشویم، به ما کمک میکند.
وَ إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّراطِ لَناكِبُونَ
حسود، پشت به نور و رو به تمنا!
حسود از راه نورانی تغییر مسیر میدهد!
+ «لحد – حسودِ مُلحِد!»
[سورة المؤمنون (۲۳): الآيات ۷۲ الى ۸۰]
أَمْ تَسْأَلُهُمْ خَرْجاً فَخَراجُ رَبِّكَ خَيْرٌ وَ هُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ (۷۲)
يا از ايشان مزدى مطالبه مىكنى؟
و مزد پروردگارت بهتر است، و اوست كه بهترين روزىدهندگان است.
وَ إِنَّكَ لَتَدْعُوهُمْ إِلى صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ (۷۳)
و در حقيقت، اين تويى كه جداً آنها را به راه راست مىخوانى.
وَ إِنَّ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ عَنِ الصِّراطِ لَناكِبُونَ (۷۴)
و به راستى كسانى كه به آخرت ايمان ندارند، از راه [درست] سخت منحرفند.
وَ لَوْ رَحِمْناهُمْ وَ كَشَفْنا ما بِهِمْ مِنْ ضُرٍّ لَلَجُّوا فِي طُغْيانِهِمْ يَعْمَهُونَ (۷۵)
و اگر ايشان را ببخشاييم، و آنچه از صدمه بر آنان [وارد آمده] است برطرف كنيم،
در طغيان خود كوردلانه اصرار مىورزند.
وَ لَقَدْ أَخَذْناهُمْ بِالْعَذابِ فَمَا اسْتَكانُوا لِرَبِّهِمْ وَ ما يَتَضَرَّعُونَ (۷۶)
و به راستى ايشان را به عذاب گرفتار كرديم
و[لى] نسبت به پروردگارشان فروتنى نكردند و به زارى درنيامدند.
حَتَّى إِذا فَتَحْنا عَلَيْهِمْ باباً ذا عَذابٍ شَدِيدٍ إِذا هُمْ فِيهِ مُبْلِسُونَ (۷۷)
تا وقتى كه درى از عذاب دردناك بر آنان گشوديم، بناگاه ايشان در آن [حال] نوميد شدند.
وَ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ الْأَفْئِدَةَ قَلِيلاً ما تَشْكُرُونَ (۷۸)
و اوست آن كس كه براى شما گوش و چشم و دل پديد آورد. چه اندك سپاسگزاريد.
وَ هُوَ الَّذِي ذَرَأَكُمْ فِي الْأَرْضِ وَ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ (۷۹)
و اوست آن كس كه شما را در زمين پديد آورد، و به سوى اوست كه گردآورده خواهيد شد.
وَ هُوَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ وَ لَهُ اخْتِلافُ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ أَ فَلا تَعْقِلُونَ (۸۰)
و اوست آن كس كه زنده مىكند و مىميراند، و اختلاف شب و روز از اوست. مگر نمىانديشيد؟
فَامْشُوا فِي مَناكِبِها
پس در فراخناى آن رهسپار شويد!
قلب حسود وحشی، فقط با کمک نور ولایت رام میشه!
یعنی فقط با فهم قبض و بسط نور قلبت میتونی این قلب ناآرام حسود رو مهارش کنی و خداوند مهربان این امکانات رو برای ما مهیا کرده لذا ما باید اختیارا با کمک این ابزار مدام حسودمونو مهار کنیم و عبارت «فامشوا فی مناکبها» اشاره به این داره که با فهم قبض و بسط میشه دو شونه این جاده (افراط و تفریط) رو فهمید و از این محدوده خارج نشد «فَامْشُوا فِي مَناكِبِها» و این میشه خوردن از روزی نورانی ولایت «وَ كُلُوا مِنْ رِزْقِهِ».
[سورة الملك (۶۷): الآيات ۱۲ الى ۲۱]
إِنَّ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ (۱۲)
كسانى كه در نهان از پروردگارشان مىترسند، آنان را آمرزش و پاداشى بزرگ خواهد بود.
وَ أَسِرُّوا قَوْلَكُمْ أَوِ اجْهَرُوا بِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ (۱۳)
و [اگر] سخن خود را پنهان داريد، يا آشكارش نماييد، در حقيقت وى به راز دلها آگاه است.
أَ لا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَ هُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ (۱۴)
آيا كسى كه آفريده است نمىداند؟ با اينكه او خود باريكبين آگاه است.
هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ ذَلُولاً فَامْشُوا فِي مَناكِبِها وَ كُلُوا مِنْ رِزْقِهِ وَ إِلَيْهِ النُّشُورُ (۱۵)
اوست كسى كه زمين را براى شما رام گردانيد،
پس در فراخناى آن رهسپار شويد
و از روزى [خدا] بخوريد و رستاخيز به سوىِ اوست.
أَ أَمِنْتُمْ مَنْ فِي السَّماءِ أَنْ يَخْسِفَ بِكُمُ الْأَرْضَ فَإِذا هِيَ تَمُورُ (۱۶)
آيا از آن كس كه در آسمان است ايمن شدهايد كه شما را در زمين فروبرد، پس بناگاه [زمين] به تپيدن اُفتد؟
أَمْ أَمِنْتُمْ مَنْ فِي السَّماءِ أَنْ يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حاصِباً فَسَتَعْلَمُونَ كَيْفَ نَذِيرِ (۱۷)
يا از آن كس كه در آسمان است ايمن شدهايد كه بر [سر] شما تندبادى از سنگريزه فروفرستد؟ پس به زودى خواهيد دانست كه بيمدادن من چگونه است!
وَ لَقَدْ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَكَيْفَ كانَ نَكِيرِ (۱۸)
و پيش از آنان [نيز] كسانى به تكذيب پرداختند پس عذاب من چگونه بود؟
أَ وَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ فَوْقَهُمْ صافَّاتٍ وَ يَقْبِضْنَ ما يُمْسِكُهُنَّ إِلاَّ الرَّحْمنُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ بَصِيرٌ (۱۹)
آيا در بالاى سرشان به پرندگان ننگريستهاند [كه گاه] بال مىگسترند و [گاه] بال مىزنند؟ جز خداى رحمان [كسى] آنها را نگاه نمىدارد، او به هر چيزى بيناست.
أَمَّنْ هذَا الَّذِي هُوَ جُنْدٌ لَكُمْ يَنْصُرُكُمْ مِنْ دُونِ الرَّحْمنِ إِنِ الْكافِرُونَ إِلاَّ فِي غُرُورٍ (۲۰)
يا آن كسى كه خود براى شما [چون] سپاهى است كه ياريتان مىكند، جز خداى رحمان كيست؟ كافران جز گرفتار فريب نيستند.
أَمَّنْ هذَا الَّذِي يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَلْ لَجُّوا فِي عُتُوٍّ وَ نُفُورٍ (۲۱)
يا كيست آن كه به شما روزى دهد اگر [خدا] روزى خود را [از شما] بازدارد؟ [نه]! بلكه در سركشى و نفرت پافشارى كردند.
امام علی علیه السلام:
إِنَّ لِلنَّكَبَاتِ غَايَاتٍ لَا بُدَّ أَنْ تَنْتَهِيَ إِلَيْهَا
فَإِذَا حُكِمَ عَلَى أَحَدِكُمْ بِهَا فَلْيُطَأْطِئْ لَهَا وَ يَصْبِرْ حَتَّى تَجُوزَ
فَإِنَّ إِعْمَالَ الْحِيلَةِ فِيهَا عِنْدَ إِقْبَالِهَا زَائِدٌ فِي مَكْرُوهِهَا.
به تحقيق براى هر بدبختى و بلائى دورهاى است موقّت كه بايد سپرى شود،
پس چنانچه يكى از شما دچار آن شد سر تسليم فرود آرد و پايدارى پيشه سازد تا دوره آن بگذرد.
زيرا هنگام بروز حادثه هر گونه چارهجوئى [عجولانه] براى فرار از آن بر شدّت آن بيافزايد.
مَن لم يَعرِف الحَقَّ مِن القرآنِ لم يَتَنَكَّبِ الفِتَنَ. – أي لا مخلص له منها.