ترجمه نکن، با زبان اصلی فکر کن!
با زبان نور و تاریکی، پی به واقعیت می‌بری! با این زبان فکر کن!

سراغ سرچشمه‌ی نور برو «توی خودت، در ملکوت قلبت»!
اصل و ریشه حرف و کلمه رو پیدا کن [با قلبت] و با اون ارتباط برقرار کن و با اون صحبت کن و بشنو و بفهم و فکر کن! این میشه فهم فرایند نور! نور همان کلام رحمان است که قلب سلیم آن را می‌فهمد و هر چه میخواهد بداند با این روش بدست می آورد.
در مثال زیبای عینک هولوگرافیک انگاری وقتی چشم قلبت به نور فرشته نگهبانت می‌افته و تقویت میشه «Augmented Reality» ، هر چیزی که قراره به تو مطلبی رو بفهمونه، یک اشاره‌ای از برچسب هولوگرام اون در ملکوت قلبت بصورت «بله – نه» یا «خاموش – روشن» یا «تایید – ردّ» یا «رضا – سخط» یا «قبض – بسط»، بهت نشون داده میشه و تو چیزی از این اشاره میفهمی که همان کلام عالَم عِلوی برای تو نسبت به این سوژه است که عکس العمل مورد پسند خدا رو برای تو تبیین میکنه و تو از نقطه‌نظرات خدای خودت مطّلع میشی و از طرفی حسادت درون قلبت رو بصورت اختلاف نظری که با این نظر خدا داره، متوجه میشی و می‌فهمی چقدر با خدا اختلاف نظر داری ، اینجا شیطان هم که بوی حسد قلب تو به مشامش خورده، فورا حضور به هم می‌رساند و از روی وسوسه‌هایش می فهمی جریاناتی داره شکل میگیره که اگه اختیارا جلوشو نگیری ، به سمت آتش خواهی رفت و اینجا حضور شیطان برای وسوسه قلب حسود تو – اگه زرنگ باشی – میتونه سرمایه ساز باشه ! بقول خودمون: عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد! خلاصه از تاریکی قلبی که صدای شیطان، درونش داره جولان میده، می‌فهمی مسیر رو داری اشتباه میری، لذا طبق این آیه زیبا « إِنَّ الَّذينَ اتَّقَوْا إِذا مَسَّهُمْ‏ طائِفٌ‏ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ  » اهل نور – که عیب حسادت رو هم درون قلبشون دارند – وقتی با قلبشون از روی تاریکی حضور شیطان و وسوسه‌های جورواجورش متوجه داستان میشن، فورا به یاد فرشته نگهبان خودشون و مطالب نورانی علمی او می‌افتند و این پشت کردن به تاریکی و شیطان و گوش نکردن به وسوسه‌های او ، معناش اینه اون روی سکه برات ظاهر میشه یعنی حضور نور آرامش، که خودت بخوبی حسّش میکنی و این تغییر حال درونی که به تغییر رفتارهای زندگی منجر می شود، همان خواسته خدا از ماست، یعنی دست برداشتن از گناه و اشتباه با کمک هدایت نور فرشته نگهبان.
این واقعه هر روز هزاران بار می‌تونه اتفاق بیفته و قلب سلیم اهل نور در هر لحظه با کمک این نور، از شر تاریکی حسادت درون خودش که شیطان هم به اون دامن میزنه ، خودشو رها میکنه و اینجوری مسیر شقاوت رو با مسیر سعادت، اختیارا عوض میکنه و خوشا به حال این سعادتمند نورانی!
این تصمیم گیری سریع در قبال مشکلات زندگی جز با شنیدن کلام نورانی فرشته نگهبان، یعنی جز با درک زبان نور و تاریکی دنیای قلب خودت، اصلا امکان پذیر نخواهد بود.
آموزش زبان انگلیسی به روش ترجمه انگلیسی به فارسی غلط است. با زبان انگلیسی باید فکر کرد تا مثل یک انگلیسی‌زبان بتونی این زبان رو صحبت کنی و بفهمی.
میخواهیم بگوییم: تا فرایند نور و تاریکی رو با قلبت نفهمی، اصلا نمیتونی خوب و درست زندگی کنی و اصلا نمی فهمی زندگی یعنی چی. این نور همان «هدیه مقدس» الهی برای بندگان شاکر اوست!
هزار واژه میخوان «نور» رو به ما یاد بدهند.
وقتی داری این زبان نور رو با قلبت متوجه میشی انگاری خود واقعیتو پیدا کردی، این مهارت بسیار با ارزشی است که هیچ جایگزینی نداره و هر کسی باید خودش شخصا با قلبش به این زبان نور برسه و اونو یاد بگیره و بفهمه و با این زبان زندگی کنه و فکر کنه و یاد بگیره و یاد بده و حرف بزنه و …
بیایید زبان تفکر خودمونو بر اساس زبان نور و تاریکی قلب، تنظیم کنیم، اینجوری نیازی به هیچ مترجمی نخواهیم داشت.
«مَنْ تَفَكَّرَ فِي آلَاءِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ وُفِّق» : خودِ خدا سوژه‌ای فکرکردنی نیست! به نشانه‌های نورانی قلبت توجه کن! این میشه «تَفَكَّرَ فِي آلَاءِ اللَّهِ»، اینجوری نتیجه خوبی میگیری و اونم هدایت واقعی به سبب نور مخلوقی «خَلْقِ اللَّهِ» است که خدای مهربان برای آگاهی ما از روش صحیح زندگی به بندگان خود عنایت می فرماید.
امام باقر علیه السلام:
«تَكَلَّمُوا فِي خَلْقِ اللَّهِ، وَ لَا تَتَكَلَّمُوا فِي اللَّهِ؛ فَإِنَّ الْكَلَامَ فِي اللَّهِ لَا يَزْدَادُ صَاحِبَهُ إِلَّا تَحَيُّراً»
درباره خلق خدا سخن گوييد و نه درباره خدا، كه سخن گفتن درباره خدا، جز بر حيرت صاحب سخن نمى‏‌افزايد.
«إِيَّاكُمْ وَ التَّفَكُّرَ فِي اللَّهِ، وَ لكِنْ إِذَا أَرَدْتُمْ‏ أَنْ تَنْظُرُوا إِلى‏ عَظَمَتِهِ، فَانْظُرُوا إِلى‏ عَظِيمِ‏ خَلْقِهِ.»
مبادا در خدا بينديشيد! چون خواستيد به عظمت او بنگريد، به عظمت مخلوقاتش بنگريد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و سلم:
«وَ أَنَّ إِلى‏ رَبِّكَ الْمُنْتَهى‏» لا فِكرَةَ فِي الرَّبِّ.
«و پايان راه، پروردگار توست»: انديشه‏‌اى در پروردگار نباشد.

امام حسن عليه السلام:
إنَّ هذَا القُرآنَ فيهِ مَصابيحُ النّورِ وشِفاءُ الصّدورِ،
به راستى كه در اين قرآن، چراغ‏هاى روشنايى و شفاى سينه‏‌هاست.
فَليَجلُ جالٍ بَصَرَهُ، وَليُلحِمِ‏ الصِّفَةَ فِكرَهُ،
پس جلا دهنده، بايد كه به نور آن، [ديده دل خويش را] جلا دهد و انديشه‌‏اش را در اوصاف آن، به درنگ وا دارد؛
فَإِنَ‏ التَّفَكُّرَ حَياةُ قَلبِ‏ البَصيرِ،
چرا كه انديشيدن [در قرآن‏]، مايه حيات دلِ شخص بينش‌‏وَر است،
كَما يَمشِي المُستَنيرُ فِي الظُّلُماتِ بِالنّورِ.
همچنان كه آدمى در تاريكى‏ها، با كمك نور، راه خود را مى‏‌پيمايد.