و ما أعبؤ به أي لا أهيئ به أمرا.

«قُلْ» يا محمد «ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي»
أي ما يصنع بكم ربي
و قيل ما يبالي بكم ربي
و ما لا يعبأ به فوجوده و عدمه سواء

اینجا روی سخن با اهل حسادت کوفه است:
ای حسود!
بود و نبودت برای خدا چه فرقی میکنه؟! اصلا مهم نیست!
ای پیام رسان! به اهل حسادت بگو: پیش خودتون چی فکر میکنین؟!
اصلا بود و نبود شما برای خدا چه اهمیتی داره؟!
اگه حادثه رو اثر عیب خودت ندونی،
اگه تقدیراتتو باور نداشته باشی،
این خودت هستی که ضرر میکنی،
هیچ نفع و ضرری از عملکرد تو در قبال آیات، عاید خدا نمیشه!
حکمت خدا اینجوری اقتضاء میکنه که برای عده‌ای، صاحب نوری قرار بده «لقط – یلتقطه بعض السیّاره»، تا اونا را با عهد فراموش شدۀ عالم ذر خودشون آشنا کنه و به یادشون بیاره که به خدا چی قول دادن، خدا این دعوت رو، چه بخوای چه نخوای، برات انجام میده! چون شما زبانا مدعی حب آل محمد ع شدین «لَوْ لا دُعاؤُكُمْ»، لذا یکی رو مامور میکنه که وظیفه‌تونو بهتون گوشزد کنه!
حالا تو هر گلی بزنی به سر خودت میزنی، فرقی به حال عالم بالا نمیکنه!
یک وقت پیش خودت فکر نکنی که چه شخصیتی هستی که جزء «مدعوین» قرار گرفتی، این لطف و عنایت از بالاست که مشمول حالت ما شده، وگرنه ما با این اوضاع خرابمون، مستحق این محبت که با صاحبان نور آشنا بشیم، نبودیم!
کی دعوت کرده؟
کیا دعوت شدن؟
به چی دعوت شدن؟
خدای مهربان، ماهای ناقابل رو، قابل دونسته و آدم فرض کرده و به این سفره پر نعمت نور ولایت، دعوت کرده! نکنه حماقت کنیم و دعوتشو رد کنیم یا نمک بخوریم و نمکدون بشکنیم! این رسم جوانمردی نیست که مادر لقمه محبت در دهان کودک گذارد و کودک دستش را گاز بگیرد یا غذا را تف کند و بیرون بریزد و استفاده نکند!
ماجرای دعوت ما چیه؟! جریان از چه قراره؟!
[دعا = رابطه با نور ولایت]
+ «دعوت – دعا»
خدا چجوری رابطه‌شو با ما حفظ میکنه و قطع نمی‌کنه؟
نور ولایت محمد و آل محمد ع، همان رابطه و پیوند ما با خداست!
خدای مهربان، این مخلوق نورانی را برای ارتباط قلبی ما با خودش، برگزیده است!
صاحبان نور، علوم خود را از آل محمد ع اخذ می‌نمایند و ما از این چشمه زلال نورانی علوم آنها می‌نوشیم، ان شاء الله تعالی!
پس ما دعوت‌شدگان به میهمانی و ضیافت علمی آل محمد ع هستیم.
میزبان: آل محمد ع!
میهمان: ما!
ای میهمان، مواظب باش بی‌ادبی نکنی و نسبت به میزبان، ادای احترام نمایی!
«قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ»
انگاری خدای مهربان، از روی لطف و کرمش، دلش خواسته دست ما رو بگیره، حالا اگه ما حماقت کنیم و دستمونو توی دست صاحبان نورش نذاریم یا رهایش کنیم، این ما هستیم که ضرر می‌کنیم، و فرقی به حال عالم بالا نداره!
خُب حالا که فهمیدیم بغیر حساب مشمول لطف و عنایت خدای مهربان شده‌ایم، و به هر دلیلی نامعلوم، توفیق فهم علوم آل محمد ع نصیبمان شده،
پس مکر نکنیم و تا فرصت داریم، به این فرایند اصلاح و تربیت قلب حسودکان تن داده و خودمان را از چاه حسادت نفس، نجات بدهیم، ان شاء الله تعالی!

«لَوْ لا دُعاؤُكُمْ» أي لو لا دعاؤه إياكم إلى الدين و الإسلام عن ابن عباس
فيكون المصدر مضافا إلى المفعول
و المعنى قل للمشركين ما يفعل بكم ربي أي أي نفع له فيكم و أي ضرر يعود إليه من عدمكم و أي قدر لكم عند الله حتى يدعوكم إلى الإيمان لكن الواجب في الحكمة دعاؤكم إلى الدين و إرسال الرسول و قد فعل.
و قيل معناه لو لا عبادتكم له و إيمانكم به و توحيدكم إياه.
فيكون الدعاء بمعنى‏ العبادة و في هذا دلالة على أن من لا يعبد الله و لا يطيعه فلا وزن له عند الله
و قيل معناه ما يعبأ بعذابكم ربي لو لا دعاء بعضكم بعضا إلى الشرك و الشر
و دليله‏ ما يَفْعَلُ اللَّهُ بِعَذابِكُمْ‏ الآية
و قيل معناه لو لا دعاؤكم له إذا مسكم ضر أو أصابكم سوء رغبة له و خضوعا له
و روى العياشي بإسناده عن يزيد بن معاوية العجلي قال‏
قلت لأبي جعفر (ع) كثرة القراءة أفضل أم كثرة الدعاء أفضل؟
قال كثرة الدعاء أفضل و قرأ هذه الآية
قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُمْ‏:
بگو: اگر بخاطر دعوت شما به اسلام نبود، خداوند توجهى و عنايتى به شما نداشت.
بديهى است كه چيزى كه مورد توجه و عنايت نباشد، وجود و عدمش يكسان است.
مقصود اين است كه به مشركين گفته شود كه نيكى و بدى ايشان سود و زيانى براى خداوند ندارد تا خدا بخاطر سود و زيان خود ايشان را دعوت بدين كند.
بلكه اين مقتضاى حكمت است كه خداوند بندگان خود را بوسيله پيامبران دعوت به دين كند.
ممكن است منظور اين باشد كه اگر دعا و عبادت شما نبود، خداوند به شما عنايت و توجهى نداشت. يعنى كسى كه عبادت نكند، پيش خدا قدر و منزلتى ندارد.
يزيد بن معاويه عجلى از امام باقر (ع) مى‏‌پرسد:
قرائت افضل است يا دعاى بسيار؟
مى‌‏فرمايد: دعاى بسيار بهتر است و همين آيه را مى‏‌خواند.