رخو:
رِيحٌ‏ رُخَاءٌ!
الرُّخَاءُ: هي الريح الليّنه
«فَسَخَّرْنا لَهُ الرِّيحَ تَجْرِي بِأَمْرِهِ‏ رُخاءً حَيْثُ أَصابَ»
اهل یقین اینجوری خیال کنن که وقتی با یاد معالم ربانی قلبشون در دل آیات منور به نور آرامش حکمت آل محمد ع میشه تو گویی آل محمد ع باد رو مسخر اونها قرار داده تا هر وقت به یاد این باد و نسیم آرامبخش می افتند «یاد معالم ربانی» قلبشون روشن و نورانی و آرام میشه انگاری از ملک سلیمان ع یه چیزی هم به اینها ارثش رسیده !!!
+ «ارّثت النار»
یعنی انگاری همونجور که در ملک ، باد مسخر سلیمان ع بود در ملکوت هم معنای آرامبخش این باد رخاء «یاد معالم ربانی» به داد اهل یقین می رسه و براشون مشکل گشایی می کنه !!!
« رخو – قبض و بسط »
« زيد رَخِيُّ البال أى في نعمة و خصب».
[رخو – قبض و بسط]:
کتاب لغت فقه اللغة؛ ترتيب عَدْوِ الفرس‏:
الخَبَبُ‏. ثم‏ التَّقْرِيبُ‏. ثم‏ الإِمْجَاجُ‏ . ثم‏ الإِحْضار. ثم‏ الإِرْخَاءُ . ثم‏ الإِهْذَابُ‏ . ثم‏ الإِهْمَاجُ‏.
+ «ثُمَّ تَصِيرُ إِلَى رَخَاءٍ»
+ «بَعْدَ الْبَلَاءِ رَخَاءٌ»