قسمتی از داستان زیبای بلوهر و یوذاسف:
… قَالَ ابْنُ الْمَلِكِ:
پسر پادشاه گفت:

فَكَيْفَ اتَّفَقَ النَّاسُ عَلَى عَدَاوَتِهِمْ- وَ هُمْ فِيمَا بَيْنَهُمْ مُخْتَلِفُونَ ؟
پس چرا مردم باتفاق با آنها به دشمنى برخاستند با اينكه آنها با هم اختلاف دارند؟

قَالَ بِلَوْهَرُ
بلوهر گفت:

مَثَلُهُمْ فِي ذَلِكَ مَثَلُ كِلَابٍ- اجْتَمَعُوا عَلَى جِيفَةٍ تَنْهَشُهَا وَ يَهَارُّ بَعْضُهَا بَعْضاً- مُخْتَلِفَةَ الْأَلْوَانِ وَ الْأَجْنَاسِ-
مثل مردم در مورد آنها مانند سگها است كه مشغول پاره پاره كردن مردارى هستند
و بر هم پيوسته حمله ميكنند و صداهاى ناهنجار بر روى يك ديگر ميكشند،

فَبَيْنَا هِيَ تُقْبِلُ عَلَى الْجِيفَةِ إِذْ دَنَا رَجُلٌ مِنْهُمْ-
در همين ميان كه شخص روى بآن مردار آورد

فَتَرَكَ بَعْضُهُنَّ بَعْضاً- وَ أَقْبَلْنَ عَلَى الرَّجُلِ فَيَهِرُّنَّ عَلَيْهِ جَمِيعاً مُعَاوِيَاتٍ عَلَيْهِ-
اختلافات خود را كنار ميگذارند و باتفاق حمله به آن شخص می‌كنند!

وَ لَيْسَ لِلرَّجُلِ فِي جِيفَتِهِنَّ حَاجَةٌ وَ لَا أَرَادَ أَنْ يُنَازِعَهُنَّ فِيهَا-
با اينكه آن شخص به مردار ايشان نيازى ندارد و نميخواهد از چنگ آنها بربايد.

وَ لَكِنَّهُنَّ عَرَفْنَ غُرْبَتَهُ مِنْهُنَّ فَاسْتَوْحَشْنَ مِنْهُ- وَ اسْتَأْنَسَ بَعْضُهُنَّ بِبَعْضٍ
همين كه او را غريب و ناآشنا مى‌‏يابند مى‌‏ترسند و از او وحشت دارند و بهم انس مى‌‏يابند،

وَ إِنْ كُنَّ مُخْتَلِفَاتٍ مُتَعَادِيَاتٍ- فِيمَا بَيْنَهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَرِدَ الرَّجُلُ عَلَيْهِنَّ-
گرچه قبل از آمدن آن شخص نسبت به يك ديگر دشمن باشند.

قَالَ بِلَوْهَرُ
بلوهر گفت :

فَمَثَلُ الْجِيفَةِ مَتَاعُ الدُّنْيَا
مثل مردار همان دنيا است.

وَ مَثَلُ صُنُوفِ الْكِلَابِ ضُرُوبُ الرِّجَالِ- الَّذِينَ يَقْتَتِلُونَ عَلَى الدُّنْيَا- وَ يُهْرِقُونَ دِمَاءَهُمْ وَ يُنْفِقُونَ لَهَا أَمْوَالَهُمْ-
سگها همان مردمان مختلف هستند كه بر سر دنيا با هم جنگ دارند و خون هم را ميريزند و اموال خود را در اين راه خرج ميكنند.

وَ مَثَلُ الرَّجُلِ الَّذِي اجْتَمَعَتْ عَلَيْهِ الْكِلَابُ- وَ لَا حَاجَةَ لَهُ فِي جِيَفِهِنَّ كَمَثَلِ صَاحِبِ الدِّينِ 
الَّذِي رَفَضَ الدُّنْيَا وَ خَرَجَ مِنْهَا-
فَلَيْسَ يُنَازِعُ فِيهَا أَهْلَهَا- وَ لَا يَمْنَعُ ذَلِكَ النَّاسَ مِنْ أَنْ يعادونه [يُعَادُوهُ] لِغُرْبَتِهِ عِنْدَهُمْ-
و مثل آن مردى كه روى به مردار آورده مثل همان مرد متدين است
كه دنيا را رها كرده و نزاعى بر سر دنيا ندارد
ولى مردم به دشمنى او مى‏‌پردازند چون او را غريبه و ناآشنا مى‌‏يابند.

فَإِنْ عَجِبْتَ فأعجبت [فَاعْجَبْ] مِنَ النَّاسِ أَنَّهُمْ لَا هِمَّةَ لَهُمْ إِلَّا الدُّنْيَا وَ جَمْعُهَا- وَ التَّكَاثُرُ وَ التَّفَاخُرُ وَ التَّغَالُبُ عَلَيْهَا-
جاى بسى شگفت است از اين مردم كه هيچ حركت و جنبشى ندارند جز براى دنيا و ثروت اندوزى و افتخار و بر يك ديگر برترى يافتن

حَتَّى إِذَا رَأَوْا مَنْ قَدْ تَرَكَهَا فِي أَيْدِيهِمْ- وَ تَخَلَّى عَنْهَا
كَانُوا لَهُ أَشَدَّ قِتَالًا عَلَيْهِ- وَ أَشَدَّ حَنَقاً مِنْهُمْ لِلَّذِي يُشَاحُّهُمْ عَلَيْهَا-
بطورى كه وقتى مصادف شوند با كسى كه دنيا را براى آنها رها كرده،
بيشتر به جنگ با او مى‏‌پردازند و كينه بيشترى با او دارند تا كسى كه بر سر دنيا با آنها به نزاع پردازد.

فَأَيُّ حُجَّةٍ لِلَّهِ يَا ابْنَ الْمَلِكِ أَدْحَضَ مِنْ تَعَاوُنِ الْمُخْتَلِفِينَ- عَلَى مَنْ لَا حُجَّةَ لَهُمْ عَلَيْهِ
چقدر بى‌‏منطق اين كسانى كه با هم اختلاف دارند اتفاق و اتحاد نموده‌‏اند بر زيان كسى كه دليلى عليه او ندارند.