نور، ملاک برتری بر جهانیان! به نورم، غبطه میخورم! أَنِّي فَضَّلْتُكُمْ‏ عَلَى الْعالَمينَ‏! أَغْبِطُ أَهْلَ خُرَاسَانَ بِمَكَانِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ وَ كَوْنِهِ بَيْنَ أَظْهُرِهِمْ!

غَبْطة:
الغَبِيط: أرضٌ مطمئنّة، كأنّها غُبِطَتْ‏ حتى اطمأَنَّت
الغَبْطة: حُسْن الحالِ و دوامُ المَسَرَّة و الخَيْر
غبَطْتُ‏ الشاةَ: إذا جسَسْتها لتنظرَ أسَمينَةٌ هي أمْ مهزولة
أصلُ الحسدِ القَشْرُ
أصلُ‏ الغبطِ الجَسُّ باليد
تجسس و حسّ معالم ربانی با عقل (قلب) است و پیدا کردن تمثال نورانی صاحبان نور، با نور عقل و خوشحالی پس از نور علی نور شدن، چه زیباست، چون پی می‌بری که به کُر وصل شدی!
سيرٌ مُغْبِطٌ: دائمٌ لا يستريحُ (رابطه ناگسستنی)
مفهوم رابطه «إذا ألزمتهُ إيَّاهُ» با صاحب نعمت.
«أغبَطْتُ‏ الرحلْ على ظهر الدَّابةِ إغباطاً إذا ألزمتهُ إيَّاهُ»
خوشحالی از اینکه نور مافوق صاحب نعمت فراوان، برای قلبت ظاهر و آشکار شده است.
و اینکه با وجود داشتن رابطه با اینچنین مافوق قدرتمند و توانمندی، دیگر هیچ جای نگرانی نیست و امید فرج، به قلب شخص الهام می‌شود و با دیدن مافوق غبطه می‌خوریم، یعنی از طرفی با دیدن عظمت مافوق به نعمتهای او معرفت پیدا می کنیم و هم خواهان سلب نعمت از او نیستیم، چرا که خودمان هم در داشتن او به این کمالات ذینفع خواهیم بود. و از طرفی خوشحالیم و می‌دانیم عنقریب با داشتن این چنین آقای نورانی، بالاسر خود، دیگر جای هیچ نگرانی نیست و او ما را همه جوره حمایت می کند. و اقرار به فضل مافوق در غبطه وجود دارد.
چون وقتی دست به پشت گوسفند زد فهمید چه گوشتی بهم زده!
وقتی چشمت به معالم ربانی میافته غبطه میخوری یعنی می فهمی چه دنیایی از علوم آل محمد ع، اقتباس شده و برای ما آشکار و ظاهر و ترجمه و آماده شده، لذا از اینکه می بینیم بزودی با کسب معالم ربانی، همه چیز گیرمون میاد خوشحال میشیم و رابطه با این نور رو استمرار و تداوم می‌دهیم.
و در واقع این همپوشی که در واژه غبطه وجود دارد اشاره به همان رابطه و اتصال و الحاق و «وصی» به مافوق برای رسیدن به حیات طیبه است.
در واقع مقایسه غبطه با حسد، مقایسه مستقر است با معار:
مستقر از دیدن فضائل علمی صاحبان نور خوشحال می شود،
اما معار ناراحت شده و چشم دیدن معالم ربانی صاحبان نور را ندارد.
مستقر خواهان استمرار نور معالم ربانی آل محمد ع در قلبش میباشد،
اما معار خواهان قطع این رابطه است.
مستقر با حفظ رابطه با معالم ربانی از نور علوم بهره‌مند می‌شود،
اما معار خواهان قطع رابطه با نور و عدم بهره‌مندی از آن است.
«غبطه رابطه توام با نور و خوشحالی –  حسد رابطه توام با تاریکی و ناراحتی»
غبطه رابطه توام با عدم آسیب و ضرر به مافوق – حسد رابطه توام با آسیب و ناراحتی برای مافوق
غبطه توام با «شوق» به معالم ربانی است!
وَ الْمَغْبُوطُ مَنْ حَسُنَ يَقِينُهُ
وَ الْمَغْبُوطُ مَنْ سَلِمَ لَهُ دِينُهُ وَ حَسُنَ يَقِينُهُ
معارین از کسی که کار خوبی انجام میده بدشون میاد (حسد)، و چشم دیدن اونو ندارن و این حال، حال بدیه، اما مستقرین که چشمشون به کارهای خوب صاحب نور میافته، حالشون حالت غبطه است نه حسد ! یعنی از اینکه می بینن آل محمد ع به صاحبان نور این همه عنایات علمی داشته اند خوشحال می شن و چشمشون روشن میشه و با حرف شنوی از معالم ربانی چیز خوبی گیرشون میاد لذا این نگاه غبطه مستقرین با آن نگاه حسد معارین زمین تا آسمون فرق میکنه!
معارین یه مدتی ادای خوبها رو درمیارن!
دیدی یه نفر هر روز میره پیاده روی، و یه نفر دیگه هم میخواد این کار رو انجام بده، اما بعد از مدتی وقتی میبینه سختشه و حالشو نداره، دیگه اونو ترک میکنه و حتی بد اون شخص رو هم میگه!
ولی مستقر گرچه حتی نتونه پا به پای دونده، راه بره، اما سعی میکنه تلاششو بکنه ولی هیچوقت از توانایی های اون رنج نمی بره و حسودیشو نمی کنه و لذا عاقبت به خیر خواهد شد.
بعضا می بینیم خودمون یا اطرافیانمون تاریک میشیم و بررسی که میکنیم قصه سر همین تفاوت حالت غبطه یا حسد نسبت به دوستانی است که دارن خوب انجام وظیفه می کنن، و بجای اینکه از حال اونها شوق و نیرو برای عمل به نور ولایت بگیریم، بعضی ها که بیمارن پشت سر اون صحبت می‌کنن و تاریک میشن و ولی خدا قلب رو تاریک میکنه تا به او بفهمونه این حالت او نتیجه اش تاریکیه لذا دست از این حالت معیوب بردار و بجای حسادت اون ، غبطه شو بخور و هر چه می تونی با نور اون قلبتو روشن کن و اون هم اینو دوست داره و نه چیزی از او کم میشه که خوشحال هم میشه که وجود او عده ای رو تشویق به عمل به نور ولایت کرده «مانکن با عرضه» و اگه اینقدر وجودش قوی بشه که اونایی که تشویق کرده به عدد 313 نفر برسن کار تمامه.
لذا مومن همیشه وظیفه داره شرایط برگشت حق آل محمد ع به دست اونها رو فراهم کنه و راه برگشت این حق فقط عمل به نور ولایته و عملا با نورت باید مخاطبین رو بدور خودت جذب کنی و همه رو به اعتقاد آل محمد ع عملا دعوت کنی، تا شرایط فرج برسه وگرنه زندگی در شرایط باطل هیچ ارزشی نداشته و نداره و آل محمد ع با گذشتن از حق خودشون و باج دادن به ولایت باطل شیطان، فضلا زندگی رو به ما عنایت کردن وگرنه جا داره وقتی ببینی مافوقت زیردست اهل باطل شده، ثانیه‌ای زنده نباشی و این صحنه رو نبینی، اما خود این بزرگواران عملا با گذشت از حق خود به نفع ایجاد آرامش، از منصب خود کناره گیری کردند و به ما نیز یاد دادند که عامل به همین روش در زندگی باشیم تا ببینیم خدا چه میخواهد.
درستش این بود که روزی که ولایت از آل محمد ع غصب شد، همه اهل ولایت در طاعت ولی خود اقدام کرده و حق را به ایشان برگردانند، اما از آنجا که یار و یاوری برای این کار پیدا نشد و آن عده قلیل که آمادگی خود را برای این کار اعلام کردند برای انجام این کار مهم از نظر تعداد افراد به حد نصاب نرسیدند و تا قیام مهدی ع هیچگاه نخواهند رسید، لذا برای حفظ جان و مال و ناموس این افراد و همچنین حفظ نطفه‌های مستقر عالم ذر که در اصلاب معارین و مستقرین پراکنده شده اند و وجود آنها و تعدادشان از شرایط درک فرج است، لذا آل محمد ع به احترام این امر (که اصل فرج نهایتا تحقق پیدا کند و با دستپاچگی بطور کامل از بین نرود) کوتاه آمده و باج دادند تا ما زندگی کنیم اما با نور ولایت و عمل به وظیفۀ انتظار واقعی، مثل شکارچی در کمین شکار که دام پهن کند و دون بپاشد و منتظر بماند. + (واژه زیبای درایت).
پس ما الان علاف نیستیم یعنی تکلیف داریم و درست است که تعدادمان به حدی نرسیده که برای گرفتن شکار از کمینگاه خارج شویم اما منتظر هستیم با اعمال نور ولایت آل محمد ع روز بروز به جمع کسانی که شوق به آل محمد ع دارند بیافزاییم تا به آمار حدنصاب قیام مهدی آل محمد ع برسیم و ایشان مأذون به ایجاد فرج برای ما گردند. مومن برایش فرقی نمی کند که چند نفر با آل محمد ع باقی مانده اند، آنها سرشان را پایین انداخته و کار خودشان را می کنند و منتظرند که دوستی به جمعشان اضافه شود و نوید افزایش آمار را بدهد به امید رسیدن به عدد 313 که جهان آرام شود. هیچ وقت ناامید نیستیم از اینکه زمان ما همان زمان اجتماع 313 نفر باشد، بلکه تلاش خود را در انجام وظیفه نمودن و سمبل یک مومن عامل به نور ولایت باشیم که هر کسی با دیدن او شوق به بینش و روش آل محمد ع پیدا نماید، و این امر همواره مد نظر و آرزوی ماست و دلمان می خواهد جوری رفتار کنیم که مورد تایید آل محمد ع باشیم و قطعا عده ای به سوی ما مشتاق خواهند شد «تهوی الیهم» و دور نور را جمعی مشتاق عامل به فرمایشات آل محمد ع خواهند گرفت و پروانه وار دور این کعبۀ دل خواهند چرخید و طوافشان و عکوفشان بر این رجل نورانی به ثمر خواهد نشست و فرج ایجاد خواهد شد ان شاء الله تعالی بدون تردید!
از غبطه و حسد به اینجا رسیدیم و مطلب خیلی شیرین است.
[غبطه محب آل محمد ع!]:
[«أَصْبَحَ مُحِبُّنَا مُغْتَبِطاً بِحُبِّنَا بِرَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ يَنْتَظِرُهَا كُلَّ يَوْمٍ»]:
« لَيْسَ مِنْ عَبْدٍ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ بِالْإِيمَانِ إِلَّا أَصْبَحَ يَجِدُ مَوَدَّتَنَا عَلَى قَلْبِهِ،
وَ لَا أَصْبَحَ عَبْدٌ مِمَّنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِ إِلَّا يَجِدُ بُغْضَنَا عَلَى قَلْبِهِ،
فَأَصْبَحْنَا نَفْرَحُ بِحُبِّ الْمُؤْمِنِ لَنَا، وَ نَعْرِفُ بُغْضَ الْمُبْغِضِ لَنَا،
وَ أَصْبَحَ مُحِبُّنَا مُغْتَبِطاً بِحُبِّنَا بِرَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ يَنْتَظِرُهَا كُلَّ يَوْمٍ،
وَ أَصْبَحَ مُبْغِضُنَا يُؤَسِّسُ‏ بُنْيانَهُ عَلى‏ شَفا جُرُفٍ هارٍ،
فَكَانَ ذَلِكَ الشَّفَا قَدِ انْهَارَ بِهِ فِي نارِ جَهَنَّمَ‏،
وَ كَانَ أَبْوَابُ الرَّحْمَةِ قَدْ فُتِحَتْ لِأَصْحَابِ الرَّحْمَةِ،
فَهَنِيئاً لِأَصْحَابِ الرَّحْمَةِ رَحْمَتُهُمْ، وَ تَعْساً لِأَهْلِ النَّارِ مَثْوَاهُمْ،
إِنَّ عَبْداً لَنْ يُقَصِّرَ فِي حُبِّنَا لِخَيْرٍ جَعَلَهُ اللَّهُ فِي قَلْبِهِ،
وَ لَنْ يُحِبَّنَا مَنْ يُحِبُّ مُبْغِضَنَا،
إِنَّ ذَلِكَ لَا يَجْتَمِعُ فِي قَلْبٍ وَاحِدٍ وَ
«ما جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِنْ قَلْبَيْنِ فِي جَوْفِهِ»
يُحِبُّ بِهَذَا قَوْماً، وَ يُحِبُّ بِالْآخَرِ عَدُوَّهُمْ،
وَ الَّذِي يُحِبُّنَا فَهُوَ يُخْلِصُ حُبَّنَا كَمَا يُخْلَصُ الذَّهَبُ لَا غِشَّ فِيهِ.
نَحْنُ النُّجَبَاءُ وَ أَفْرَاطُنَا أَفْرَاطُ الْأَنْبِيَاءِ،
وَ أَنَا وَصِيُّ الْأَوْصِيَاءِ، وَ أَنَا حِزْبُ اللَّهِ‏ وَ رَسُولِهِ (عَلَيْهِ السَّلَامُ)،
وَ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ حِزْبُ الشَّيْطَانِ،
فَمَنْ أَحَبَّ أَنْ يَعْلَمُ حَالَهُ فِي حُبِّنَا فَلْيَمْتَحِنْ قَلْبَهُ،
فَإِنْ وَجَدَ فِيهِ حُبَّ مَنْ أَلَّبَ عَلَيْنَا فَلْيَعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَدُوُّهُ وَ جَبْرَئِيلَ وَ مِيكَائِيلَ، وَ اللَّهُ‏ عَدُوٌّ لِلْكافِرِينَ‏.»
صالح بن ميثم تمار گفت در كتاب ميثم ديدم،
نوشته بود شبى در خدمت امير المؤمنين عليه السّلام بودم
 به ما فرمود:
هيچ بنده‌اى نيست كه خداوند قلبش را به ايمان امتحان كرده باشد
مگر اينكه محبت ما را در قلب خود مييابد
و هيچ بنده‌اى نيست كه مورد خشم خدا قرار گرفته باشد
مگر اينكه بغض و دشمنى ما را در دل خود مى‌يابد.
ما با شادمانى دوست خود شاد ميشويم و دشمنى دشمن خود را ميشناسيم،
محب و دوست ما بواسطه محبت ما مورد رشگ قرار ميگيرد و هر روز منتظر رحمت خدا است.
دشمن ما پايش بر كنار گودالى از آتش قرار دارد اين كناره او را سرازير آتش جهنم نموده.
درهاى رحمت بر روى اصحاب رحمت گشوده شده
گوارا باد براى اهل رحمت رحمتشان
و مرگ باد بر دوزخيان در قرارگاهشان.
هر بنده‌اى كه كوتاهى در محبت ما نداشته باشد بواسطه خير و صلاحى است كه خداوند در قلبش قرار داده.
هرگز ما را دوست نميدارد كسى كه دشمن ما را دوست داشته باشد.
چنين چيزى در يك قلب جمع نخواهد شد.
خداوند براى يك فرد دو قلب قرار نداده كه با يكى گروهى را دوست داشته باشد و با قلب ديگر گروهى ديگر را.
و كسى كه ما را دوست داشته باشد او محبت ما را خالص ميكند
همان طورى كه طلا را خالص مينمايد و غش در آن نيست.
ما نجيبانيم و نوادگان و اولاد ما اولاد انبياء هستند.
و من وصى اوصياء هستم و من حزب اللّٰه و حزب پيامبرش هستم
و گروه ستمكار حزب شيطانند.
هر كس مايل است حال خود را در محبت ما بداند قلب خويش را آزمايش نمايد
اگر در دل خود محبت كسانى را كه عليه ما تحريك ميكنند يافت،
بايد بداند كه خداوند دشمن اوست و جبرئيل و ميكائيل و خداوند دشمن كافران است.