نضخ:
عين‏ نَضَّاخَةٌ : چشمه آب پر فوران
نَضَخَ‏ ثوبَهُ بِالطِّيب
النَّضْخُ‏ : الأثر يبقى في الثوب ؛ بوى خوش عطرى كه اثر آن در جامه و جز آن باقى باشد.
نبوع الماء من منبع بهيجان
انْتَضَخَ الماءُ : آب پاشيده شد.
المِنْضَخَة : آب‌پاش كه در زبان متداول به آن (المرشَّة) يا (الرَّشَّاشة) گويند.
«آب‌پاش» نام زیبای معالم ربانی صاحبان نور و آیات محکم موید اندیشه آنهاست!
این علم از درون قلب صاحب نور می‌جوشه و میاد بیرون!
چشمه زمزم زیر پای اسماعیل ع !!!
اینکه ظاهرا فی البداهه ضرب المثلی زیبا از درون قلب بجوشد و بر زبان بیاد!
این همان عینان نضاختان است.
+ «آیاتی و رسلی» + «الثقلین»:
این دو چشمه جوشان همان دو چیز گرانبها هستند که اهل یقین از این دو چشمه بهره‌مند می‌شود یعنی در دل چشمه آیات، از چشمه نور یاد معالم ربانی استفاده نموده و تولید نور آرامش عمل صالح می نماید.
[عَيْنانِ نَضَّاخَتانِ‏]:
از کارهای اهل یقین باید بوی معالم ربانی استشمام بشه:
«على ثوبه نضخ دم»
+ «وصف – صفة الله»
چه زیبا می‌بینیم تمام واژه‌ها بوی معالم ربانی را میدهند!
اصلا انگاری تمام واژه‌ها خود صاحبان نور هستند!
+ «یوزرنیم – پسورد – اسماء الله الحسنی»
و علم آدم الاسماء کلها!
برای اهل یقین معنای آرامشی که در این اسامی وجود دارد با یادآوری معالم ربانی ماخوذ از صاحبان نور در دل شرایط تقدیرات برایشان بدست می‌آید.
+ «اثر – آثار علمی عالم ربانی»
+ «وقع»
حالا چرا دو تا چشمه؟! «عَيْنانِ نَضَّاخَتانِ‏»: اشاره به چه نکته مهمی داره؟!
[چشمه‌های بهشتی!]:
+ «نسم – تسنیم»
عَنْ هَمَّامِ بْنِ أَبِي عَلِيٍّ قَالَ:
قُلْتُ لِكَعْبٍ الْحَبِرِ مَا تَقُولُ فِي هَذِهِ الشِّيعَةِ شِيعَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع
قَالَ يَا هَمَّامٍ إِنِّي لَأَجِدُ صِفَتَهُمْ فِي كِتَابِ اللَّهِ الْمُنْزَلِ أَنَّهُمْ حِزْبُ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ أَنْصَارُ دِينِهِ وَ شِيعَةُ وَلِيِّهِ وَ هُمْ خَاصَّةُ اللَّهِ مِنْ عِبَادِهِ وَ نُجَبَاؤُهُ مِنْ خَلْقِهِ اصْطَفَاهُمْ لِدِينِهِ وَ خَلَقَهُمْ لِجَنَّتِهِ مَسْكَنُهُمُ الْجَنَّةُ فِي الْفِرْدَوْسِ الْأَعْلَى فِي خِيَامِ الدُّرِّ وَ غُرَفُهُمُ اللُّؤْلُؤُ وَ هُمْ فِي الْمُقَرَّبِينَ الْأَبْرَارِ يَشْرَبُونَ مِنَ الرَّحِيقِ الْمَخْتُومِ وَ تِلْكَ عَيْنٌ يُقَالُ لَهَا تَسْنِيمٌ لَا يَشْرَبُ مِنْهَا غَيْرُهُمْ
فَإِنَّ التَّسْنِيمَ عَيْنٌ وَهَبَهَا اللَّهُ تَعَالَى لِفَاطِمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدٍ زَوْجَةِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع تَخْرُجُ مِنْ تَحْتِ قَائِمَةِ قُبَّتِهَا عَلَى بَرْدِ الْكَافُورِ وَ طَعْمِ الزَّنْجَبِيلِ وَ رِيحِ الْمِسْكِ
ثُمَّ تَسِيلُ فَيَشْرَبُ مِنْهَا شِيعَتُنَا وَ أَحِبَّاؤُنَا وَ إِنَّ لِقُبَّتِهَا أَرْبَعَ قَوَائِمَ
قَائِمَةً مِنْ لُؤْلُؤَةٍ بَيْضَاءَ تَخْرُجُ مِنْ تَحْتِهَا عَيْنٌ تَسِيلُ فِي سُبُلِ أَهْلِ الْجَنَّةِ يُقَالُ لَهَا السَّلْسَبِيلُ
وَ قَائِمَةً مِنْ دُرَّةٍ صَفْرَاءَ تَخْرُجُ مِنْ تَحْتِهَا عَيْنٌ يُقَالُ لَهَا طهورا [طَهُورٌ]
وَ هِيَ الَّتِي قَالَ اللَّهُ تَعَالَى فِي كِتَابِهِ‏ وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً
وَ قَائِمَةً مِنْ زُمُرُّدَةٍ خَضْرَاءَ تَخْرُجُ مِنْ تَحْتِهَا عَيْنَانِ نَضَّاخَتَانِ مِنْ خَمْرٍ وَ عَسَلٍ
فَكُلُّ عَيْنٍ مِنْهَا تَسِيلُ إِلَى أَسْفَلِ الْجِنَانِ إِلَّا التَّسْنِيمَ
فَإِنَّهَا تَسِيلُ إِلَى عِلِّيِّينَ فَيَشْرَبُ مِنْهَا خَاصَّةُ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ هُمْ شِيعَةُ عَلِيٍّ وَ أَحِبَّاؤُهُ
ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِي كِتَابِهِ‏
يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ مَخْتُومٍ خِتامُهُ مِسْكٌ وَ فِي ذلِكَ فَلْيَتَنافَسِ الْمُتَنافِسُونَ وَ مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِيمٍ عَيْناً يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ‏ فَهَنِيئاً لَهُمْ
ثُمَّ قَالَ كَعْبٌ
وَ اللَّهِ لَا يُحِبُّهُمْ إِلَّا مَنْ أَخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْهُ الْمِيثَاقَ.