داغ ننگ بر چهرۀ حسود! يَوْمَ يُحْمى‏ عَلَيْها في‏ نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوى‏ بِها جِباهُهُمْ‏ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ!

داغ ننگ بر چهرۀ حسود!
يَوْمَ يُحْمى‏ عَلَيْها في‏ نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوى‏ بِها جِباهُهُمْ‏ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ!
تخیل – تکبر – شاخ شدن: ادعای بزرگی کردن «جبه – جَبْهَةُ القوم»
لیدر سوء، کسی است که ادعای ربوبیت می‌کند، در واقع ادعای ریاست و سروری دارد!
و چون صاحبان نور را مانع بزرگی بر سر راهش میبیند، لذا با آنها «سرشاخ» می‌شود و در مقابلشان جبهه می‌گیرد و رودرروی آنها قرار می‌گیرد و اصطلاحا با همدیگر شاخ به شاخ، و جبهه به جبهه، می‌شوند! فیس تو فیس! تقابل دو بینش!
اما غافل از اینکه روزی فرا خواهد رسید که شاخ مدعی ربوبیت «جِباهُهُمْ‏» می‌شکند و ملاکهای فضیلت و برتری که به آنها معتقد بود و در مقابل نور، به آنها تکیه می‌کرد، همه از بین می‌رود و این متکبر، به سزای اعتقاد و اعمال فاسد خود خواهد رسید. و بر پیشانی او که از نورش اعراض نموده و رویگردان شده، داغ ذلت و رسوائی تا ابد گذاشته می‌شود «فَتُكْوى‏ بِها جِباهُهُمْ‏» ان شاء الله تعالی.
يَوْمَ يُحْمى‏ عَلَيْها في‏ نارِ جَهَنَّمَ
فَتُكْوى‏ بِها جِباهُهُمْ‏ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ
هذا ما كَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْنِزُونَ (35)
 روزى كه آن [گنجينه‏]ها را در آتش دوزخ بگدازند،
و پيشانى و پهلو و پشت آنان را با آنها داغ كنند [و گويند:]
«اين است آنچه براى خود اندوختيد،
پس [كيفر] آنچه را مى‏‌اندوختيد بچشيد.»
الجباه باعتبار ظهور التشخّص و التقدّم فيها،
و الجنوب باعتبار تجلّي القدرة و القوّة بالمال فيها،
و الظهور من جهة الاتكاء و استناد الظهر إليها.
فهذا نتيجة التوجّه الى المال و الكنز.
[چه زیبا متکبر توصیف شده!]:
اینکه برای خودت شخصیتی هستی و پیشاپیش همه راه میری «جِباهُهُمْ»
اینکه پهلوت چربه و برای خودت مال و منالی بهم زدی و ثروت و قدرت داری «جُنُوبُهُمْ»
اینکه به عده‌ای پشتت گرمه و بعضی‌ها حمایتت می‌کنن «ظُهُورُهُمْ»
تمام این جهات برتری رو که به خیال خودت جهات برتریه و به اعتبارهمین فاکتورها میگی از همه بهتری! همه رو بریز دور! یه روزی میاد که هیچکدومش به دردت نمی‌خوره،
فقط میگن چقدر از مافوقت اطاعت کردی، همین!
اگه دومی نور نباشی، و در ملکوت قلبت یک آقابالاسر نورانی نداشته باشی، جوری داغ به دلت میذارن که تا ابد بسوزی، حالا خود دانی! میخوای به نورت پشت کنی؟!
+ «يأس ، نااميدى»: (قنط، يأس، مبلس، جبهت، خيبة)
جُبِهَت:
خطبه نهج البلاغه:
«فرجعت إذ جبهت: چون كه مأيوس شده‏‌اند باز مى‌‏گردند.»