امام على عليه السلام:
إنّ لِسانَ المؤمنِ مِن وَراءِ قَلبِهِ، و إنّ قَلبَ المُنافِقِ مِن وَراءِ لِسانِهِ؛
زبان مؤمن، در پشت دل اوست و دل منافق، در پشت زبان او؛
لأنّ المؤمنَ إذا أرادَ أن يَتكَلّمَ بكلامٍ تَدَبَّرَهُ في نَفسِهِ، فإن كانَ خَيراً أبداهُ و إن كانَ شَرّاً واراهُ،
زيرا مؤمن هرگاه بخواهد سخنى بگويد، ابتدا درباره آن مى‌‏انديشد؛ اگر خوب بود اظهارش مى‏‌كند و اگر بد بود آن را پنهان مى‏‌دارد. (تدبّر و تفکّر نورانی!)
و إنّ المُنافِقَ يَتكَلّمُ بما أتى‏ على‏ لِسانِهِ لا يَدري ماذا لَهُ و ماذا علَيهِ.
اما منافق هرچه به زبانش آيد مى‏‌گويد، بى‌‏آن كه بداند چه سخنى به سود و چه سخنى به زيان اوست.

امام علی علیه السلام:
… وَ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَهُ
و آن كه زبان را بر خود حاكم كند خود را بى‌ارزش كرده است.

قَالَ عِيسَى اِبْنُ مَرْيَمَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ: 
اُخْزُنْ لِسَانَكَ لِعِمَارَةِ قَلْبِكَ
وَ لْيَسَعْكَ بَيْتُكَ وَ فِرَّ مِنَ اَلرِّيَاءِ وَ فُضُولِ مَعَاشِكَ وَ اِبْكِ عَلَى خَطِيئَتِكَ وَ فِرَّ مِنَ اَلنَّاسِ فِرَارَكَ مِنَ اَلْأَسَدِ وَ اَلْأَفْعَى فَإِنَّهُمْ كَانُوا دَوَاءً فَصَارُوا اَلْيَوْمَ دَاءً ثُمَّ اِلْقَ اَللَّهَ مَتَى شِئْتَ.
عيسى بن مريم عليه السّلام فرمود:
بمنظور آباد ساختن دل زبان را حفظ کن
خانه‌ات به اندازه نيازت بايد باشد و از رياء و خودنمائى گريزان باشد و همچنين زيادى‌هاى زندگى را كنار گذار بر خطا و گناه خود گريان باش از اين مردم(پست و احمق)فرار كن مانند گريختن از شير و افعى كه قبلا مردم بمنزله دارو درمان بودند ولى اكنون بلاء و درد شده‌اند و(با اين برنامه)هر وقت كه خواستى،خدا را ملاقات نما(مردن بى‌اشكال است).