Deadly mistakes!
A deadly mistake is a mistake that
you lose the light of your heart forever!
Slandering others is a deadly mistake.
اللَّهُمَّ طَهِّرْ قَلْبِي مِنْ غَيَاهِبِ التُّهَمَةِ
اشتباهات مرگبار!
اشتباه مرگبار، اشتباهی است که برای همیشه نور قلبتو از دست میدی «مسخ»! + «سلخ»! یعنی از دست دادن نورِ بدونِ آلترناتیو! و اینم چیزی جز تهمت زدن به خالق نور، یعنی خدا نیست! «تهمت به خود خدا!» یعنی نارضایتی به تقدیرات!
«لا تتّهم اللّه في شيء قضاه عليك»
«وَ مَنْ لَمْ يَرْضَ بِمَا قُسِمَ لَهُ اتَّهَمَ اللَّهَ فِي قَضَائِهِ. و هر كه راضى نباشد بآنچه خداوند روزيش نموده خدا را در قضايش متهم نموده».
در حدیث زیبای علقمه و امام صادق علیه السلام نکات تکان دهنده ای وجود دارد و به اشتباهات مرگبار و تهمتهایی که زده شده، اشاره شده است: «يَا عَلْقَمَةُ … أَ لَمْ يَقُولُوا إِنَّهُ الدَّهْرُ»، میگن دهر! میگن ای روزگار! نمیگن تقدیرات خدا! چرا؟ تا بتونن باهاش بجنگن و بقول خودشون حقشونو بگیرن! حال اینکه این یک باور غلط و اشتباه مرگبار است! عدم رضایت به تقدیرات خدا شروع یک اشتباه مرگباری میتونه باشه که اگه بموقع جلوشو نگیری، برای همیشه نور، قلبتو ترک میکنه. شهادتین، از کسی که مرتکب اشتباه مرگبار تهمت‌زدن شده، قبول نخواهد شد! «إِيَّاكَ أَنْ تُهِينَ مَنْ بِهِ تَصُولُ مِنْ شِيعَتِنَا فَيَذْهَبَ نُورُكَ، مبادا به هر كسى از شيعيان ما که ميرسى، توهين كنى كه نور و ارزشت از بين ميرود» + «حدیث حضرت عبدالعظیم حسنی علیه السلام» به خدا پناه ببریم از این اشتباه مرگبار و از صمیم قلب بگوییم و بخواهیم که «اللَّهُمَّ طَهِّرْ قَلْبِي مِنْ غَيَاهِبِ التُّهَمَةِ». تا شک «وهم» و حسد که ریشه این اشتباه مرگبار است با کمک نور هدایت، غیر فعال گردد.
درستش اینه که همیشه خودتو در مظانّ اتّهام قرار بدهی نه دیگران را «شِيعَتُنَا … فَهُمْ لِأَنْفُسِهِمْ مُتَّهِمُونَ». خودتو قضاوت کن، نه دیگران را!
علقمه خدمت امام صادق علیه السلام عرضه میدارد:
إِنَّ النَّاسَ يَنْسُبُونَنَا إِلَى عَظَائِمِ الْأُمُورِ وَ قَدْ ضَاقَتْ بِذَلِكَ صُدُورُنَا!
مردم به ما تهمت های بزرگى می زنند و از اين جهت سينه ما به تنگ آمده است.
حضرت در پاسخ می فرمایند:
«إِنَّ رِضَا النَّاسِ لَا يُمْلَكُ وَ أَلْسِنَتَهُمْ لَا تُضْبَطُ وَ كَيْفَ تَسْلَمُونَ مِمَّا لَمْ يَسْلَمْ مِنْهُ أَنْبِيَاءُ اللَّهِ وَ رُسُلُهُ وَ حُجَجُ اللَّهِ ع»
اى علقمه، انسان نميتواند خشنودى مردم را جلب نموده و جلو زبان آنها را بگيرد. چگونه سالم مىمانيد از چيزى كه انبياء و پيامبران و اوصياء عليهم السلام از آن سالم نماندند.
«أَ لَمْ يَنْسُبُوا يُوسُفَ ع إِلَى أَنَّهُ هَمَّ بِالزِّنَا»
آيا به يوسف نسبت ندادند كه او تصميم گرفت كه زنا، كند؟
«أَ لَمْ يَنْسُبُوا أَيُّوبَ ع إِلَى أَنَّهُ ابْتُلِيَ بِذُنُوبِهِ»
آيا در باره ايوب نگفتند كه او از اثر گناهانش مبتلا، به آن مصائب گشت؟
در ادامه، امام ع تهمتها و اشتباهات مرگبار را یکی یکی عنوان می کنند:
«أَ لَمْ يَنْسُبُوا دَاوُدَ ع إِلَى …
أَ لَمْ يَنْسُبُوا مُوسَى ع إِلَى …
أَ لَمْ يَنْسُبُوا مَرْيَمَ بِنْتَ عِمْرَانَ ع إِلَى …
أَ لَمْ يَنْسُبُوا جَمِيعَ أَنْبِيَاءِ اللَّهِ إِلَى أَنَّهُمْ سَحَرَةٌ طَلَبَةُ الدُّنْيَا
أَ لَمْ يَنْسُبُوا نَبِيَّنَا مُحَمَّداً ص إِلَى أَنَّهُ شَاعِرٌ مَجْنُونٌ »
تا اینجا که:
يَا عَلْقَمَةُ
أَ لَمْ يَقُولُوا فِي اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِنَّهُ ثَالِثُ ثَلَاثَةٍ
أَ لَمْ يُشَبِّهُوهُ بِخَلْقِهِ
أَ لَمْ يَقُولُوا إِنَّهُ الدَّهْرُ
أَ لَمْ يَقُولُوا إِنَّهُ الْفَلَكُ
أَ لَمْ يَقُولُوا إِنَّهُ جِسْمٌ
أَ لَمْ يَقُولُوا إِنَّهُ صُورَةٌ
در پایان حضرت میفرمایند:
يَا عَلْقَمَةُ إِنَّ الْأَلْسِنَةَ الَّتِي يَتَنَاوَلُ ذَاتَ اللَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ بِمَا لَا يَلِيقُ بِذَاتِهِ كَيْفَ تُحْبَسُ عَنْ تَنَاوُلِكُمْ بِمَا تَكْرَهُونَهُ فَ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَ اصْبِرُوا إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُها مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ.
اى علقمه،
زبانهائى كه ذات مقدس خداوندى را به چيزهائى كه هيچ شايستگى و تناسبى با خداوند ندارد نسبت ميدهد چگونه ممكن است از نسبتهاى ناراحتكننده به شما خود دارى نمايد، پس بايد شما از پروردگار يارى بطلبيد و صبر و استقامت داشته باشيد كه زمين ملك خدا است، آن را به هر كس كه بخواهد ميدهد، و البته پايان امر و عاقبت نيك براى پرهيزكاران است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:
لا تَسُبُّوا الدَّهرَ،
فإنَّ اللّهَ يقولُ:
أنا الدَّهرُ، ليَ اللَّيلُ اُجِدُّهُ و اُبلِيهِ.
به روزگار ناسزا مگوييد؛
زيرا خداوند مى‌فرمايد:
روزگار من هستم.
شب از من است و من آن را نو مى‌كنم و كهنه مى‌گردانم.
👈حسود به تقدیرات ناسزا میگوید!!!👉
👈حسود، به امر الله، که همان قبض و بسط نور قلب است، راضی نیست!
روز و شب در آفاق و انفس، به دست خدای مهربان است و همان تقدیرات ذات اقدس الهی است که قلب اهل یقین به این اوامر نورانی معتقد و پایبند است و آنها را باور داشته و به این کلام نورانی خدای مهربان خود احترام گذاشته و به این اوامر عامل خواهد بود ان شاء الله تعالی، اما حسود دست خدا را در ابلاغ این اوامر نورانی به دنیای قلبها، بسته میداند و این فرایند زیبای نور الولایة و نور الهدایة را باور ندارد و لذا با تقدیرات خدا و روزگار، سرِ جنگ دارد.👉
حسود با حسادتش،
به دنیای اهل نور ضرر میزنه!
و به آخرت خودش!!!
حسود با حسادتش، به صاحبان نور تهمت می‌زند و آنها را بدنام می‌کند،
و كسى كه امام از طرف خدا را بدنام كند، خداوند به او نظر رحمت نمىافكند،
او را پاك نمىنمايد و عذاب دردناكى براى او مهياست.
+ «عجل»
+ «سامری»
امام کاظم علیه السلام:
ثَلاَثَةٌ لاَ يَنْظُرُ اَللَّهُ إِلَيْهِمْ وَ لا يُزَكِّيهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ
قَالَ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَمَنْ هُمْ
قَالَ رَجُلٌ اِدَّعَى إِمَاماً مِنْ غَيْرِ اَللَّهِ
وَ آخَرُ طَغَى فِي إِمَامٍ مِنَ اَللَّهِ
وَ آخَرُ زَعَمَ أَنَّ لَهُمَا فِي اَلْإِسْلاَمِ نَصِيباً.
سه نفر باشند كه خداوند بر آنان ننگرد و پاكشان نگرداند و آنان را عذابي سخت باشد.
عرض كردم: فدايت شوم آنان چه كساني هستند؟
فرمود: مردي كه ادعاي امامت كند و از سوي خدا نباشد
و ديگري كسي است كه بر امام از سوي خدا سخني ناروا نسبت دهد
و ديگري كسي است كه پندارد آن دو نفر بهره اي از اسلام دارند.
مومن، مرتکب اشتباه مرگبار نمیشه!
امام على عليه السلام:
المُؤمنُ لا يَغُشُّ أخاهُ، و لا يَخُونُهُ، و لا يَخذُلُهُ، و لا يَتَّهِمُه
مؤمن برادر خود را نمىفريبد، به او خيانت نمىكند، او را تنها نمىگذارد و او را متّهم نمىسازد.
وَ لَا يَقُولُ لَهُ أَنَا مِنْكَ بَرِيءٌ اطْلُبْ لِأَخِيكَ عُذْراً فَإِنْ لَمْ تَجِدْ لَهُ عُذْراً فَالْتَمِسْ لَهُ عُذْراً.
و نمىگويد من از تو بيزارم. براى برادرت بهانهاى بجو، اگر بهانهاى نيافتى، كوشش نما تا بهانهاى پيدا شود.
امام صادق عليه السلام:
إذا قالَ الرَّجُلُ لِأَخيهِ: افٍّ، انقَطَعَ ما بَينَهُما مِنَ الوِلايَةِ،
و إذا قالَ: أنتَ عَدُوّي، كَفَرَ أحَدُهُما،
فَإِذَا اتَّهَمَهُ انماثَ الإِيمانُ في قَلبِهِ كَما يَنماثُ المِلحُ فِي الماءِ.
هرگاه كسى به برادرش [از سر دلتنگى و درد] اف بگويد، دوستى ميان آنها گسسته مىشود
و اگر بگويد: «تو دشمن منى»، يكى از آن دو كافر شده است،
و هرگاه به او تهمتى بزند، ايمان در دلش چنان آب مىشود كه نمك در آب، ذوب مىشود.
رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم:
لَا يَزُولُ الْمَسْرُوقُ مِنْهُ فِي تُهَمَةِ مَنْ هُوَ بَرِيءٌ حَتَّى يَكُونَ أَعْظَمَ جُرْماً مِنَ السَّارِق.
كسى كه مالش را ميبرند جرمش بيشتر است از دزد زيرا كه او مردم را بدون دليل متهم به دزدى ميكند.
تهمت، اشتباه مرگبار!
«سَمَّاعُونَ لِلْكَذِبِ: پذيرا و شنواى دروغ هستند»
[سورة المائدة (5): الآيات 42 الى 43]
«التَّجَنِّي رَسُولُ الْقَطِيعَةِ»
امام باقر علیه السلام:
وَ لَا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ
قَالَ:
👈 لَا تَرْمِ أَحَداً بِمَا لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ 👉
👈👈👈 یعنی کسی را به چیزی‌که درباره‌ی آن علمی نداری متّهم نکن. 👉👉👉
فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ:
پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود:
مَنْ بَهَتَ مُؤْمِناً أَوْ مُؤْمِنَهًًْ أُقِیمَ فِی طِینَهًِْ خَبَالٍ أَوْ یَخْرُجُ مِمَّا قَالَ.
«هرکس به مرد یا زن مؤمنی بهتان و تهمت بزند 👉 در طینهًْ خَبال (چرکِ اهل دوزخ) می‌ماند تا اینکه از آنچه گفته است، پاک شود».
[سورة الإسراء (۱۷): الآيات ۳۶ الى ۴۰]
👈 وَ لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ 👉
إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً (۳۶)
👈 و چيزى را كه بدان علم ندارى دنبال مكن، 👉
زيرا گوش و چشم و قلب، همه مورد پرسش واقع خواهند شد.
امام صادق علیه السلام:
مَنْ رَوَى عَلَى مُؤْمِنٍ رِوَايَةً يُرِيدُ بِهَا شَيْنَهُ وَ هَدْمَ مُرُوَّتِهِ لِيُسْقِطَهُ مِنْ أَعْيُنِ النَّاسِ
أَخْرَجَهُ اللَّهُ مِنْ وَلَايَتِهِ إِلَى وَلَايَةِ الشَّيْطَانِ فَلَا يَقْبَلُهُ الشَّيْطَانُ.
هر كه بر ضرر مؤمن داستانى بگويد و قصدش عيب او و ريختن آبرويش باشد كه از چشم مردم بيفتد، خداوند او را از دوستى خود به دوستى شيطان براند و شيطان هم او را نپذيرد.
[سورة النور (24): الآيات 11 الى 15]
إِنَّ الَّذِينَ جاؤُ بِالْإِفْكِ عُصْبَةٌ مِنْكُمْ لا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَكُمْ بَلْ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اكْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَ الَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذابٌ عَظِيمٌ (11)
«افک» یکی از هزار واژه مترادف «حسد» است.
داستان امام رضا علیه السلام و یونس بن عبد الرحمن:
این حدیث زیبا از امام رضا علیه السلام چقدر دلنشین است!
[هنگامی که اختلاف پیش آمد، چکار کنم؟!]:
هنگام اختلاف، به قلبت نگاه کن،
اگه امام تو از تو راضیه و اینو از روی نور لبخند او متوجه میشی،
دیگه نگران این نباش که عناوین و القابی با تو اختلاف پیدا کرده‌اند! تو راه خودتو برو!
«إِذَا كُنْتَ عَلَى الصَّوَابِ وَ كَانَ إِمَامُكَ عَنْكَ رَاضِياً لَمْ يَضُرَّكَ مَا قَالَ النَّاسُ»
امام رضا علیه السلام:
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى بْنِ عُبَيْدٍ عَنْ أَخِيهِ جَعْفَرٍ قَالَ:
كُنَّا عِنْدَ أَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا ع وَ عِنْدَهُ يُونُسُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ
إِذِ اسْتَأْذَنَ عَلَيْهِ قَوْمٌ مِنْ أَهْلِ الْبَصْرَةِ
فَأَوْمَأَ أَبُو الْحَسَنِ ع إِلَى يُونُسَ ادْخُلِ الْبَيْتَ
فَإِذَا بَيْتٌ مُسْبَلٌ عَلَيْهِ سِتْرٌ
وَ إِيَّاكَ أَنْ تَتَحَرَّكَ حَتَّى يُؤْذَنَ لَكَ
فَدَخَلَ الْبَصْرِيُّونَ
فَأَكْثَرُوا مِنَ الْوَقِيعَةِ وَ الْقَوْلِ فِي يُونُسَ
وَ أَبُو الْحَسَنِ ع مُطْرِقٌ حَتَّى لَمَّا أَكْثَرُوا فَقَامُوا وَ وَدَّعُوا وَ خَرَجُوا
فَأَذِنَ يُونُسَ بِالْخُرُوجِ
فَخَرَجَ بَاكِياً
فَقَالَ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ إِنِّي أُحَامِي عَنْ هَذِهِ الْمَقَالَةِ
وَ هَذِهِ حَالِي عِنْدَ أَصْحَابِي
فَقَالَ لَهُ أَبُو الْحَسَنِ ع
يَا يُونُسُ
فَمَا عَلَيْكَ مِمَّا يَقُولُونَ إِذَا كَانَ إِمَامُكَ عَنْكَ رَاضِياً
يَا يُونُسُ
حَدِّثِ النَّاسَ بِمَا يَعْرِفُونَ وَ اتْرُكْهُمْ مِمَّا لَا يَعْرِفُونَ
كَأَنَّكَ تُرِيدُ أَنْ تُكَذَّبَ عَلَى اللَّهِ فِي عَرْشِهِ
يَا يُونُسُ
وَ مَا عَلَيْكَ أَنْ لَوْ كَانَ فِي يَدِكَ الْيُمْنَى دُرَّةٌ ثُمَّ قَالَ النَّاسُ بَعْرَةٌ
أَوْ بَعْرَةٌ وَ قَالَ النَّاسُ دُرَّةٌ
هَلْ يَنْفَعُكَ شَيْئاً
فَقُلْتُ لَا
فَقَالَ هَكَذَا أَنْتَ يَا يُونُسُ
إِذَا كُنْتَ عَلَى الصَّوَابِ وَ كَانَ إِمَامُكَ عَنْكَ رَاضِياً لَمْ يَضُرَّكَ مَا قَالَ النَّاسُ.
یونس ابن عبدالرحمن نقل می‌کند:
میگوید خدمت امام رضا بودم، در را زدند.
خادم رفت گفت: تعدادی از پیرمردها و بزرگان «بصره» آمدند.
امام رضا فرمود:
«یونس» برو پشت پرده، تا من نگفتم بیرون نیا.
می‌گفت: پیرمردها و بعضی از آقایان آمدند گفتند:
«یونس ابن عبدالرحمن» کافر و مرتد است.
در رابطه با توحید و امامت و معاد چیزهای میگوید.
امام مدام میگوید بله. بله درست می‌گویید!
بعد که این‌ها رفتند امام فرمود:
«یونس» بیا.
«یونس» گفت:
من رفتم به دست و پای امام افتادم، گفتم:
یابن رسول الله والله غیر از فرمایش شما من حرف دیگری نمی‌زنم
و این‌ها دارند اشتباه می‌کنند، این حرف‌ها را متوجه نیستند.
بعد حضرت می‌فرماید:
«یونس» اگر در دست تو طلا باشد، مردم تصور کنند کلوخ است،
در بعضی از روایت دارد پشگل است،
آیا نظر مردم این طلا را از ارزش می‌اندازد؟
گفت خیر.
گفت:
اگر در دست تو کلوخ باشد، مردم بگویند در دست «یونس» طلا است،
نظر مردم به این کلوخ ارزش می‌دهد؟
عرض کردم آقا جان خیر.
گفت:
دقت کن امام زمانت از تو راضی باشد،
وقتی امام زمانت از تو راضی بود،
اینکه مردم پشت سر او چه بگویند و چه نگویند، این‌ها ملاک نیست.
ملاک رضایت امام زمانت است.
بعد حضرت «یونس» را تأیید می‌کند،
بله شما مورد تأیید ما هستی،
به این حرف‌ها نگاه نکن، این حرف‌ها را پشت سر همه میزنند.
+ مقاله «بازی خطرناک!»
«تهمت زدن»، اشتباه مرگبار و درد بی دواست!!!
کامل این حدیث در مقالۀ «ذکر الله»:
الدَّاءُ الدَّوِيُّ:
كَلَامُ الْقَدَرِ الَّذِي فِيهِ الْفِرْيَةُ عَلَى اللَّهِ وَ بُغْضُنَا أَهْلَ الْبَيْتِ
وَ فِيهِ سَخَطُ اللَّهِ وَ سَخَطُ نَبِيِّهِ ص
وَ كَذِبُهُمْ عَلَيْنَا أَهْلَ الْبَيْتِ
وَ اسْتِحْلَالُهُمُ الْكَذِبَ عَلَيْنَا!
و لولا أن تكونوا كذلك، لرأينا أنكم لستم منا!
اگر اين گونه نمىبوديد از (دوستان) ما محسوب نمىشديد!
امام حسین علیه السلام فرمودند:
«و لولا أن تكونوا كذلك، لرأينا أنكم لستم منا،
اگر اين گونه نمىبوديد از (دوستان) ما محسوب نمىشديد!»
یعنی اگه اهل نور و صاحبان نور، مثل ما آل محمد ع مورد حسادت واقع نشوند و امتحانات کربلای خودشونو همچون قتل و تهمت و … تجربه نکنند، مثل ما نخواهند بود، منا اهل البیت نخواهند بود!
پس وقتی به مومن، تهمتی از طرف دشمنانی با ظاهر دوست (گرگی در لباس میش) زده میشه، او میداند که باید به مولا و امیر خودش، حسین علیه السلام تاسی و اقتدا نماید و اینگونه خود را در کربلا، در رکاب آل محمد ع مشاهده کند و با همین تهمتهای نارواست که معلوم میشه صاحبان نور و اهل نور، دومی نور علم آل محمد ع هستند و اصلا این تهمت، سند حقانیت صاحبان نور است!
تکرار داستان حسادت نسبت به آل محمد ع و شهید نمودن و تهمت زدن به این انوار مقدس الهی، بعینه در مورد صاحبان و حاملان نور علم آنها، همیشه تکرار شده و میشود و خواهد شد!
پس اگه به معانی این احادیث زیبا دقت کنیم، داستان تکراری حسادت و اختلاف و تهمت کاملا واضح و روشن خواهد شد.
اگر به شما تهمت نمیزدند، از ما نبودید!
امام حسین علیه السلام:
عن سعد بن طريف قال:
كنت عند أبي جعفر صلوات الله عليه فجاء جميل الأزرق، فدخل عليه، قال:
فذكروا بلايا للشيعة و ما يصيبهم.
فقال أبو جعفر صلوات الله عليه:
إن أناساً أتوا علي بن الحسين صلوات الله عليه و عبد الله بن عباس، فذكروا لهما نحو ما ذكرتم.
قال: فأتيا الحسين بن علي عليهما السلام، فذكرا له ذلك.
فقال الحسين عليه السلام:
و الله البلاء و الفقر و القتل أسرع إلى من أحبنا من ركض البراذين، و من السيل إلى صمره.
قلت: و ما الصمر؟
قال: منتهاه.
و لولا أن تكونوا كذلك، لرأينا أنكم لستم منا.
سعد بن طريف گفت:
در محضر مبارك ابو جعفر (امام باقر) عَلَيْهِ السَّلَامُ بودم كه جميل ازرق بر حضرت وارد شد و گفت:
(عدّهاى) بلاها و مصايب شيعيان را ياد آور شده و طعنه مىزنند.
حضرت فرمود:
همانا مردانى نزد امام سجّاد عَلَيْهِ السَّلَامُ و عبد اللّه بن عبّاس آمدند و همان مطالبى را كه شما متذكّر شديد مطرح كردند.
امام عَلَيْهِ السَّلَامُ فرمود:
سپس ايشان نزد امام حسين عَلَيْهِ السَّلَامُ آمدند و همان مطالب را كه گفتى، ياد آور شدند،
حضرت فرمود:
به خدا سوگند! بلا، تهيدستى و قتل، براى دوستان ما (اهل بيت عصمت وطهارت) از سرعت برزون (قاطر)؛ و از حركت سيل به سمت صمره سريعتر مىباشد.
گفتم: صمره چيست؟
فرمود: نهايت مقصد است،
(سپس افزود:)
اگر اين گونه نمىبوديد از (دوستان) ما محسوب نمىشديد.
اشتباه مرگبار، مشمول شفاعت و غفران الهی نمیشود!
فَلَوْ سَأَلْتَنَا ذُنُوبَ أَهْلِ اَلْأَرْضِ لَغَفَرْنَا لَهُمْ
غَيْرَ عَاقِرِ اَلنَّاقَةِ وَ قَتَلَةِ اَلْأَنْبِيَاءِ وَ اَلْأَئِمَّةِ اَلطَّاهِرِينَ
امام صادق علیه السلام:
لابن شاذان رُوِيَ عَنِ اَلْإِمَامِ جَعْفَرٍ اَلصَّادِقِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ:
أَنَّهُ كَانَ جَالِساً فِي اَلْحَرَمِ فِي مَقَامِ إِبْرَاهِيمَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ
فَجَاءَ رَجُلٌ شَيْخٌ كَبِيرٌ قَدْ فَنِيَ عُمُرُهُ فِي اَلْمَعْصِيَةِ
فَنَظَرَ إِلَى اَلصَّادِقِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَقَالَ
نِعْمَ اَلشَّفِيعُ إِلَى اَللَّهِ لِلْمُذْنِبِينَ
فَأَخَذَ بِأَسْتَارِ اَلْكَعْبَةِ وَ أَنْشَأَ يَقُولُ:
بِحَقِّ جَدِّ هَذَا يَا وَلِيِّي
بِحَقِّ اَلْهَاشِمِيِّ اَلْأَبْطَحِيِّ
بِحَقِّ اَلذِّكْرِ إِذْ يُوحَى إِلَيْهِ
بِحَقِّ وَصِيِّهِ اَلْبَطَلِ اَلْكَمِيِّ
بِحَقِّ اَلطَّاهِرَيْنِ اِبْنَيْ عَلِيٍّ
وَ أُمِّهِمَا اِبْنَةِ اَلْبَرِّ اَلزَّكِيِّ
بِحَقِّ أَئِمَّةٍ سَلَفُوا جَمِيعاً
عَلَى مِنْهَاجِ جَدِّهِمُ اَلنَّبِيِّ
بِحَقِّ اَلْقَائِمِ اَلْمَهْدِيِّ إِلاَّ
غَفَرْتَ خَطِيئَةَ اَلْعَبْدِ اَلْمُسِيءِ
قَالَ
فَسَمِعَ هَاتِفاً يَقُولُ
يَا شَيْخُ كَانَ ذَنْبُكَ عَظِيماً وَ لَكِنْ غَفَرْنَا لَكَ جَمِيعَ ذُنُوبِكَ بِحُرْمَةِ شُفَعَائِكَ
فَلَوْ سَأَلْتَنَا ذُنُوبَ أَهْلِ اَلْأَرْضِ لَغَفَرْنَا لَهُمْ
غَيْرَ عَاقِرِ اَلنَّاقَةِ وَ قَتَلَةِ اَلْأَنْبِيَاءِ وَ اَلْأَئِمَّةِ اَلطَّاهِرِينَ.
وَ إِنَّ الرَّجُلَ لَيَمْلَأُ صَحِيفَتَهُ مِنْ غَيْرِ عَمَلٍ
+ «حبّ و بغض»
+ «اشتباه مرگبار تهمت!»:
اهل حسادت با اشتباه مرگبار تهمتی که نسبت به صاحبان نور و اهل نور مرتکب میشن،
نامۀ اعمال صالح اهل نور و صاحبان نور رو پر میکنن!
امام صادق علیه السلام:
عَنِ الصَّبَّاحِ بْنِ سَيَابَةَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:
إِنَّ الرَّجُلَ لَيُحِبُّكُمْ وَ مَا يَدْرِي مَا تَقُولُونَ فَيُدْخِلُهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ
وَ إِنَّ الرَّجُلَ لَيُبْغِضُكُمْ وَ مَا يَدْرِي مَا تَقُولُونَ فَيُدْخِلُهُ اللَّهُ النَّارَ
وَ إِنَّ الرَّجُلَ لَيَمْلَأُ صَحِيفَتَهُ مِنْ غَيْرِ عَمَلٍ
قُلْتُ فَكَيْفَ
قَالَ
يَمُرُّ بِالْقَوْمِ يَنَالُونَ مِنَّا وَ إِذَا رَأَوْهُ قَالَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ إِنَّ هَذَا الرَّجُلَ مِنْ شِيعَتِهِمْ
وَ يَمُرُّ بِهِمُ الرَّجُلُ مِنْ شِيعَتِنَا
فَيَرْمُونَهُ وَ يَقُولُونَ فِيهِ
فَيَكْتُبُ اللَّهُ لَهُ بِذَلِكَ حَسَنَاتٍ حَتَّى يَمْلَأَ صَحِيفَتَهُ مِنْ غَيْرِ عَمَلٍ.
شخص شما را دوست ميدارد اما از عقيده شما اطلاعى ندارد.
با همين حبّ خداوند او را وارد بهشت ميكند
و شخص با شما دشمن است و نميداند عقيده شما چيست
بواسطه همين دشمنى با شما خدا او را به جهنم مىبرد
و مرد نامه عملش پر از ثواب مىشود بدون اينكه عملى انجام داده باشد.
عرضكردم چگونه چنين چيزى ممكن است.
فرمود:
از كنار گروهى رد مىشود كه بدگوئى از ما مىكنند،
همين كه چشمشان به او مىافتد، به يكديگر ميگويند، اين مرد از شيعيان آنها است.
و مردى از شيعيان ما از كنار آنها رد مىشود، او را هدف قرار مىدهند و باو بد ميگويند
خداوند به واسطه اين مطلب، آنقدر به او ثواب مى‌دهد كه نامه عملش پر مىشود بدون عملى.
وَ بِهِمْ (اَلْأَوْصِيَاءُ) يَبْتَلِي خَلْقَهُ!
مخلوقات نورانی و مهربان خدای مهربان،
حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم و آل محمد علیهم السلام هستند!
ای خدای مهربان،
قلب ما را عارف و عامل به نور این مخلوقات مهربان خودت بگردان!
و این معنای «اللهم صل علی محمد و آل محمد ع» میباشد!
همه نسبت به این اوصیاء، امتحان میشن!
«وَ بِهِمْ يَبْتَلِي خَلْقَهُ»
کربلا همان کرب و بلا (یعنی ابتلا و یبتلی) است.
یعنی همه یک امتحان دستجمعی نسبت به اوصیاء خواهند داد!
به یوسف ع تهمت ناجور میزنند و همه با شنیدن این خبر دروغ، بالاجبار در امتحان دستجمعی باید شرکت کنند و نظرشونو بدهند و امتحان قلوب مخاطبین با شنیدن خبر تهمت و شایعه‌ای که دروغ و غم‌انگیز است، و غم‌انگیز بودن آن برای این است که آمار قبول‌شدگان در این امتحان و ابتلا، بسیار اندک و مایوس‌کننده است!
این امتحان برای اهل نور، «بَلاءً حَسَناً» میباشد!
«وَ لِيُبْلِيَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْهُ بَلاءً حَسَناً»
از روی سوژه‌ای که خدای مهربان، اونو مصداق امتحان دستجمعی خودش قرار میده «مِنْهُ»، باید دانست که اوصیاء چه کسانی هستند
و چرا مورد تهمت و قتل و ظلم قرار میگیرند!
ریشه این رفتار غلط اکثریت مخاطبین، نسبت به اوصیاء الله، حسادت مشترک همۀ آنها نسبت به صاحبان و حاملان علوم نورانی آل محمد ع است.
لذا با این رفتار خصمانه و با توطئۀ گروهی و دستجمعی بر علیه آنها،
اقدامات ناجوانمردانه انجام می‌دهند.
و این داستان تکراری اهل حسادت نسبت به حاملان نور علم، در مقالۀ اشتباه مرگبار تهمت و حدیث زیبای علقمه و امام صادق علیه السلام، بیان شد.
امام حسین علیه السلام فرمودند:
«و لولا أن تكونوا كذلك، لرأينا أنكم لستم منا»
اگر به شما تهمت نمیزدند، از ما نبودید!
امام صادق علیه السلام:
عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ يَقُولُ:
إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ خَلْقاً مِنْ رَحْمَتِهِ
خَلَقَهُمْ مِنْ نُورِهِ وَ رَحْمَتِهِ مِنْ رَحْمَتِهِ لِرَحِمْتِهِ
فَهُمْ عَيْنُ اَللَّهِ اَلنَّاظِرَةُ
وَ أُذُنُهُ اَلسَّامِعَةُ
وَ لِسَانُهُ اَلنَّاطِقُ فِي خَلْقِهِ بِإِذْنِهِ
وَ أُمَنَاؤُهُ عَلَى مَا أَنْزَلَ مِنْ عُذْرٍ أَوْ نُذْرٍ أَوْ حُجَّةٍ
فَبِهِمْ يَمْحُو اَلسَّيِّئَاتِ
وَ بِهِمْ يَدْفَعُ اَلضَّيْمَ
وَ بِهِمْ يُنْزِلُ اَلرَّحْمَةَ
وَ بِهِمْ يُحْيِي مَيِّتاً
وَ بِهِمْ يُمِيتُ حَيّاً
وَ بِهِمْ يَبْتَلِي خَلْقَهُ
وَ بِهِمْ يَقْضِي فِي خَلْقِهِ قَضِيَّتَهُ
قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَنْ هَؤُلاَءِ
قَالَ اَلْأَوْصِيَاءُ.
محمّد بن مسلم گويد:
از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود:
«به راستى كه خدا را آفريدگانى است كه آنها را از نور و رحمت خود به جهت رحمتش آفريده است.
پس آنان به اذن او چشم بينا،گوش شنوا و زبان گوياى او در بين آفريدگانش هستند.
آنان بر آنچه- از عذر، يا ترسانيدن، يا حجّت و برهان آوردن- فروفرستاده شده، امينان او هستند.
پس به وسيلۀ آنان گناهان را نابود مى‌كند
و از ظلم باز مى‌دارد
و رحمت را فرود مى‌آورد
و مرده را زنده مى‌كند و زنده را مى‌ميراند
و خلق خود را به وسيلۀ آنها امتحان مى‌فرمايد
و به وسيلۀ آنان در ميان خلقش به حكم خويش داورى مى‌كند.»
عرض كردم:
«فدايت گردم! اين گروه كيانند؟»
فرمود: «اوصيا هستند.»
داستان تکراری حبط اعمال اهل حسادت بخاطر اشتباه مرگباری که مرتکب میشوند.
رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم:
إنَّ الرّجـُلَ لَيعْمَلُ الزَّمَنَ الطّويلَ بعَمَلِ أهْلِ الجَنّةِ،
ثُمّ يُخْتَمُ لَهُ بعَمَلِ أهْلِ النّارِ.
[گاه] آدمى زمانى دراز عمل اهل بهشت را انجام مى دهد،
اما سرانجامش به عمل اهل دوزخ ختم مى شود.
رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم:
لا علَيكُم أنْ تُعْجَبوا بأحَدٍ حتّى تَنْظُروا بما يُخْتَمُ لَهُ،
فإنَّ العامِلَ يَعْمَلُ زَمانا مِن عُمرِهِ أو بُرْهَةً مِن دَهْرِهِ بعَمَلٍ صالحٍ لو ماتَ علَيهِ دَخَلَ الجَنّةَ،
ثُمَّ يَتَحَوّلُ فيَعْمَلُ عَمَلاً سَيّئا.
تا فرجام كسى بر شما معلوم نشده از [اعمال خوب] او به شگفت نياييد.
چه آن كه آدمى [گاه] زمانى دراز از عمر خود، يا برهه‌اى از روزگارش را كارهاى شايسته مى‌كند كه اگر با همان وضع بميرد به بهشت مى‌رود، اما ناگهان تغيير مى‌كند و كارهاى ناشايست انجام مى‌دهد.
داستان تکراری اهل حسادت:
👈 «أَ فَلَا أُنَبِّئُكُمْ بِمَنْ يُضَاهِيهِمْ مِنْ يَهُودِ هَذِهِ الْأُمَّةِ؟! قَوْمٌ مِنْ أُمَّتِي …» 👉
آيا ميخواهيد شما را از يهوديان اين امت كه شبيه به آن يهوديان هستند آگاه كنم؟ گروهى از امت من ميباشند كه خود را از امت من ميدانند … اما مرتکب اشتباه مرگبار میشوند!!!
تفسير الإمام عليه السلام:
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لَمَّا نَزَلَتْ
[سورة البقرة (۲): آية ۸۴]
وَ إِذْ أَخَذْنا مِيثاقَكُمْ لا تَسْفِكُونَ دِماءَكُمْ … الْآيَةَ
فِي الْيَهُودِ أَيِ الَّذِينَ نَقَضُوا عَهْدَ اللَّهِ وَ كَذَّبُوا رُسُلَ اللَّهِ وَ قَتَلُوا أَوْلِيَاءَ اللَّهِ
أَ فَلَا أُنَبِّئُكُمْ بِمَنْ يُضَاهِيهِمْ مِنْ يَهُودِ هَذِهِ الْأُمَّةِ
قَالُوا بَلَى يَا رَسُولَ اللَّهِ
قَالَ
👈 قَوْمٌ مِنْ أُمَّتِي يَنْتَحِلُونَ أَنَّهُمْ مِنْ أَهْلِ مِلَّتِي يَقْتُلُونَ أَفَاضِلَ ذُرِّيَّتِي وَ أَطَايِبَ أَرُومَتِي وَ يُبَدِّلُونَ شَرِيعَتِي وَ سُنَّتِي وَ يَقْتُلُونَ وَلَدَيَّ الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ كَمَا قَتَلَ أَسْلَافُ الْيَهُودِ زَكَرِيَّا وَ يَحْيَى
أَلَا وَ إِنَّ اللَّهَ يَلْعَنُهُمْ كَمَا لَعَنَهُمْ
وَ يَبْعَثُ عَلَى بَقَايَا ذَرَارِيِّهِمْ قَبْلَ يَوْمِ الْقِيَامَةِ هَادِياً مَهْدِيّاً مِنْ وُلْدِ الْحُسَيْنِ الْمَظْلُومِ يُحْرِقُهُمْ بِسُيُوفِ أَوْلِيَائِهِ إِلَى نَارِ جَهَنَّمَ
أَلَا وَ لَعَنَ اللَّهُ قَتَلَةَ الْحُسَيْنِ ع وَ مُحِبِّيهِمْ وَ نَاصِرِيهِمْ وَ السَّاكِتِينَ عَنْ لَعْنِهِمْ مِنْ غَيْرِ تَقِيَّةٍ يُسْكِتُهُمْ
أَلَا وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى الْبَاكِينَ عَلَى الْحُسَيْنِ رَحْمَةً وَ شَفَقَةً وَ اللَّاعِنِينَ لِأَعْدَائِهِمْ وَ الْمُمْتَلِئِينَ عَلَيْهِمْ غَيْظاً وَ حَنَقاً
أَلَا وَ إِنَّ الرَّاضِينَ بِقَتْلِ الْحُسَيْنِ شُرَكَاءُ قَتَلَتِهِ
أَلَا وَ إِنَّ قَتَلَتَهُ وَ أَعْوَانَهُمْ وَ أَشْيَاعَهُمْ وَ الْمُقْتَدِينَ بِهِمْ بِرَاءٌ مِنْ دِينِ اللَّهِ.
إِنَّ اللَّهَ لَيَأْمُرُ مَلَائِكَتَهُ الْمُقَرَّبِينَ أَنْ يَتَلَقَّوْا دُمُوعَهُمُ الْمَصْبُوبَةَ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ إِلَى الْخُزَّانِ فِي الْجِنَانِ فَيَمْزُجُوهَا بِمَاءِ الْحَيَوَانِ فَتَزِيدُ عُذُوبَتُهَا وَ طِيبُهَا أَلْفَ ضِعْفِهَا
وَ إِنَّ الْمَلَائِكَةَ لَيَتَلَقَّوْنَ دُمُوعَ الْفَرِحِينَ الضَّاحِكِينَ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ يَتَلَقَّوْنَهَا فِي الْهَاوِيَةِ وَ يَمْزُجُونَهَا بِحَمِيمِهَا وَ صَدِيدِهَا وَ غَسَّاقِهَا وَ غِسْلِينِهَا فَيَزِيدُ فِي شِدَّةِ حَرَارَتِهَا وَ عَظِيمِ عَذَابِهَا أَلْفَ ضِعْفِهَا يُشَدِّدُ بِهَا عَلَى الْمَنْقُولِينَ إِلَيْهَا مِنْ أَعْدَاءِ آلِ مُحَمَّدٍ عَذَابَهُمْ.
در تفسير امام حسن عسكرى عليه السّلام ميفرمايد:
رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمود:
آيه- 84- سوره بقره در شأن يهود نازل شد كه ميفرمايد:
هنگامى كه از شما عهد و پيمان گرفتيم كه خونهاى خود را نريزيد … الى آخر آیه.
اين آيه در شأن آن يهوديانى نازل شد كه عهد و پيمان خدا را شكستند، پيامبران خدا را تكذيب نمودند، اولياء خدا را شهيد كردند. 👉
سپس حضرت رسول ص فرمود:
👈 آيا ميخواهيد شما را از يهوديان اين امت كه شبيه به آن يهوديان هستند آگاه كنم؟ 👉
گفتند: آرى يا رسول اللَّه!
فرمود:
👈👈👈 گروهى از امت من ميباشند كه خود را از امت من ميدانند 👉👉👉
و مع ذلك، با فضيلتترين ذريه مرا شهيد مىكنند، پاكيزهترين نسل مرا به قتل ميرسانند، شريعت و سنت مرا تغيير ميدهند، حسن و حسين مرا شهيد مىنمايند، همان طور كه گذشتگان يهود، يحيى بن زكريا را كشتند!
آگاه باشيد!
همان طور كه خدا كشندگان حضرت زكريا را لعنت كرد، قاتلهاى حسنين را نيز لعنت خواهد نمود.
خداى توانا قبل از روز قيامت يك هادى و مهدى (يعنى حضرت صاحب الزمان) را از اولاد حسين مظلوم براى فرزندان آنان مبعوث خواهد كرد تا آنان را بوسيله شمشيرهاى دوستانش به آتش جهنم بسوزاند.
آگاه باشيد؛
خدا قاتلهاى حسين را با آن افرادى كه آنان را دوست داشته باشند و ياور ايشان باشند، و افرادى كه بدون تقيه از لعن بر آنان خوددارى نمايند لعنت كرده است.
آگاه باشيد؛
خدا بر گريهكنندگان امام حسين عليه السّلام و اشخاصى كه دشمنان او را لعنت كنند و افرادى كه قلبشان از غيظ و غضب بر آنان پر باشد صلوات و رحمت ميفرستد.
آگاه باشيد؛
👈 افرادى كه به قتل حسين راضى باشند در قتل آن حضرت شريك خواهند بود! 👉
آگاه باشيد؛
كشندگان امام حسين و ياران و تابعين ايشان و اشخاصى كه از آنان پيروى نمودند از دين خدا بيزارند.
خداى مهربان به ملائكه مقربين خود دستور ميدهد آن اشكهائى را كه در عزاى امام حسين عليه السّلام ريخته مىشود به خازنهاى بهشت دهند تا آنها را با آب حيات ممزوج نمايند و گوارائى آب حيات بدين وسيله هزار برابر آن خواهد شد.
ملائكه اشك افرادى را كه براى خوشحال و خندان شدن از قتل امام حسين ميريزند در جهنم ميبرند و آنها را به آب جوش و صديد و غساق و غسلين آن ممزوج ميكنند تا حرارت آن بيشتر و عذاب آن هزار برابر شديدتر گردد و دشمنان آل محمّد صلّى اللَّه عليه و آله كه در جهنم هستند بوسيله آن معذب شوند.