«حمی: محظورٌ لا يُقْرَبُ»
قلب حسود، قُرُقگاه شیطان! تَصْلى‏ ناراً حامِيَةً!
شیطان، قلب حسود رو قُرُق کرده! إِذْ جَعَلَ الَّذينَ كَفَرُوا في‏ قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجاهِلِيَّةِ!
قُرُقگاه!
واژه «حمى» يعنى قرقگاه و جايى كه استفاده از آب و علف زمين آنجا فقط براى يك فرد آزاد بوده و ديگران را منع مى‌‏نمودند و اگر انسان و حيوانى به آنجا وارد مى‌‏شد از آزار و حمله صاحب زمين در امان نبود.
+ «لا حمى الّا اللّه و رسوله»
حمیة النفس (حب النفس – حبّ الله):
[حمیت –  عقل و هوا]:
حمیت ، تعصّب ، حمایت ، جانبداری ، طرفداری ، دفاع ، حفاظت ، رعایت ، الاهل ، … ، از هوای نفس و انتخاب او [دنیا] بعنوان ابزار آرامش قلب نا آرام موجب تاریکی قلب می‌شود.
چرا ما بجای این همه طرفداری از تمناهای هوای نفس، طرف عقل را نمی‌گیریم و به انتخاب او یعنی آخرت، یعنی نور ولایت، یعنی بهشت، بعنوان ابزار آرامش هیچ ارزشی قائل نیستیم؟!
عقل و هوای نفس در قلب ما، با هم ضدیت و طرفیت دارند. «مجاهدۀ قلبی»
بعضی‌ها طرف عقل را می‌گیرند و اکثرا از هوای نفس جانبداری می‌کنند.
اهل نور، طرف عقل را میگیرند و حسود از تمناهای خود جانبداری میکند.
علامت حمایت از عقل این است که بوی آخرت در قلب با نور و آرامش استشمام می‌شود،
و علامت طرفداری از هوای نفس این است که بوی تاریکی و نا آرامی را می دهد.
[اهل = طرفدار]
(1) اهل آخرت : طرفدار عقل
(2) اهل دنیا : طرفدار هوای نفس
[حمیت نفس – تسویل نفس]:
تسویل نفس همون حمیة النفس است. دلخواه و تمنا چون برای قلبت زینت شده میشه تسویل، میشه خواستۀ تو، و چون به شدت ازش جانبداری میکنی میشه حمیّت!
[حميّه – سكينه]:
إِذْ جَعَلَ الَّذينَ كَفَرُوا في‏ قُلُوبِهِمُ الْحَمِيَّةَ حَمِيَّةَ الْجاهِلِيَّةِ
فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكينَتَهُ عَلى‏ رَسُولِهِ وَ عَلَى الْمُؤْمِنينَ
وَ أَلْزَمَهُمْ كَلِمَةَ التَّقْوى‏
وَ كانُوا أَحَقَّ بِها وَ أَهْلَها
وَ كانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‏ءٍ عَليماً
«حَمِيَّةَ الْجاهِلِيَّةِ» أي عادة آبائهم في الجاهلية أن لا يذعنوا لأحد و لا ينقادوا له
و ذلك أن كفار مكة قالوا قد قتل محمد و أصحابه آباءنا و إخواننا و يدخلون علينا في منازلنا فتتحدث العرب أنهم دخلوا علينا على رغم أنفنا و اللات و العزى لا يدخلونها علينا فهذه الحمية الجاهلية التي دخلت قلوبهم و قيل هي أنفتهم من الإقرار لمحمد ص بالرسالة و الاستفتاح ببسم الله الرحمن الرحيم حيث أراد أن يكتب كتاب العهد بينهم عن الزهري‏.
«حَمِيَّةَ الْجاهِلِيَّةِ» يعنى: همان عادت پدرانشان در دوران جاهليت را دارند كه هيچگاه حاضر نيستند احدى را قبول كنند و تسليم او شوند، زيرا كفار مكه گفته بودند محمد و يارانش پدران و برادران ما را كشته‏‌اند و اينك وارد منزلهاى ما ميشوند، و اعراب با خود گفتند كه ياران محمد بر خلاف ميل ما ميخواهند وارد بر ما شوند و لات و عزى بتهاى ما نيز نمى‌‏خواهند اينان بر ما وارد شوند، و اين يك نوع تعصب جاهلانه بود كه وارد دلهاى آنان شده بود.
زهرى گفته است منظور از حميت جاهليت سرسختى كفار بود از اقرار به رسالت حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله و نيز شروع نمودن صلحنامه حديبيه كه بين مسلمانان و آنان نوشته ميشد به كلمه (بسم اللَّه الرحمن الرحيم).
أَيُّ شَيْ‏ءٍ السَّكِينَةُ عِنْدَكُمْ ؟
يَبْنِي الْأَسَاسَ [بَنَاء الْكَعْبَةَ] عَلَيْهَا[السَّكِينَةُ]
السَّلَامُ عَلَى صَاحِبِ السَّكِينَةِ
[ سَكينَة –  حَمِيَّة ]
[وَ الْإِنْصَافُ وَ ضِدَّهُ الْحَمِيَّةَ]
و انصاف و ضد آن جانبدارى باطل؛
خطبه قاصعه
امْلِكْ حَمِيَّةَ نَفْسِكَ:
حمايت نفس: مبادا به هنگام نا آرامي، از عيوب نفس خويش حمايت كني!
علامت حمايت از عيوب نفس، اينست كه زود غضبناک میشوی و از جا مي‌پري!
[سَوْرَةَ غَضَبِكَ [حَدِّكَ] وَ سَطْوَةَ يَدِكَ وَ غَرْبَ لِسَانِكَ]
در حالت آرامش [حَتَّى يَسْكُنَ غَضَبُكَ]، تو مالك اختيار هستي. [فَتَمْلِكَ الِاخْتِيَارَ]
تنها راه رسيدن به آرامش در دل شرايط نا آرامي‌ها، يقين به وعده‌هاي اخروي است، [بِذِكْرِ الْمَعَادِ إِلَى رَبِّكَ] یعنی قلبت نور بهشت رو حس کنه!
و أنه [ابليس] أول من أظهر العصبية و تبع الحمية
لَمْ يُدْخِلِ الْجَنَّةَ حَمِيَّةٌ
[حمیت ابلیس]:
إِنَّ الْمَلَائِكَةَ كَانُوا يَحْسَبُونَ أَنَّ إِبْلِيسَ مِنْهُمْ
وَ كَانَ فِي عِلْمِ اللَّهِ أَنَّهُ لَيْسَ مِنْهُمْ
فَاسْتَخْرَجَ مَا فِي نَفْسِهِ بِالْحَمِيَّةِ وَ الْغَضَبِ
فَقَالَ
خَلَقْتَنِي مِنْ نارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِينٍ.