دکتر محمد شعبانی راد

قلب مشتاق نور! لا اله الا الله شوقاً شوقاً!

UNWONTED EAGERNESS!

«شوق» یکی از هزار واژۀ مترادف «نور» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«شُقْتُ‏ القِرْبَة: نَصَبْتُها إلى الحائط»
«قَلْبٌ‏ شَيِّقٌ: دلى مشتاق و آرزومند»
قلب مشتاق نور!

مترادف‌های واژۀ اشتیاق:
آرزومندی، تعشق، رغبت، شوق، عطش، علاقه،
میل، وجد، هوس،  آرزومندی، شور، شیفتگی.
+ «شهو»
شور و اشتیاقی که دست خودش نیست! دیوانه‌وار عاشق نورشه! «longing»
+ «جوع»: قلبی که همیشه گرسنه علم آل محمد ع است!
به این میگن جوع!
نه اینکه فقط جسم را گرسنه نگهداریم!
+ «حنن»
+ «رغب»:
«فَارْغَبُوا فِيمَا رَغَّبَكُمُ اللَّهُ فِيهِ،
شائق شويد بدان چه خداوند بدان تشويقتان كرده.»

شوق:
«لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ شَوْقاً شَوْقاً»
«آهِ .. آهِ شَوْقاً إِلَيْهِمْ‏ وَ إِلَى رُؤْيَتِهِمْ»
[شوق – انگیزه]:
«شُقْتُ‏ القِرْبَة: نَصَبْتُها إلى الحائط»
مثل سریش «صمغ» به نور چسبیدن!
آویزون شدن!
+ «گرایش – صیر»
این میشه فرآیند نور ولایت!
«∞=1+1»
+ «عشق – شور – شوق»
«قَلْبٌ‏ شَيِّقٌ: دلى مشتاق و آرزومند»
«الشَّوْق‏: حركة الهوى»
+ «روان»: روان ما، مشتاق تمناها و دلخواههاست!
«الشُّوَّق‏: العُشّاق»
[شوق – عشق]

«الأُشَّق هو الأُشَّجُ، و هو دواء كالصَّمغ»
این صمغ که به درخت می‌چسبد، از جنس همان درخت است [بقیت الله].
خلقت قلب ما (عقل ما) از جنس نور است «یاقوت سرخ»، و هم‌جنس با خلقت آل محمد ع از اعلی علیین است لذا نور عقل و نور صاحبان نور حرف همدیگر را می‌فهمند [نور علی نور]!
«إِنَّ اللَّهَ خَلَقَنَا مِنْ أَعْلَى عِلِّيِّينَ
وَ خَلَقَ قُلُوبَ شِيعَتِنَا مِمَّا خَلَقَنَا مِنْهُ
فَقُلُوبُهُمْ تَهْوَى إِلَيْنَا»
حالا معلوم می‌شود که هر کسی شوق دیدار صاحب نورش را دارد،
خلقت قلبش از نور آل محمد ع است.
و کسانی که تمایل و شوق دیدار نورشان را ندارند، قلبشان مهر خورده است.

امام سجاد علیه السلام:
إلهي
فَاجعَلْنا مِنَ الّذينَ تَوَشَّحَتْ (تَرَسَّخَتْ) أشجارُ الشَّوقِ إلَيكَ في حَدائقِ صُدورِهِم،

و أخَذَتْ لَوعَةُ مَحَبَّتِكَ بِمَجامِعِ قُلوبِهِم،
فَهُم إلى أوكارِ الأفكارِ (الأذكارِ) يَأوُونَ،
و في رِياضِ القُربِ و المُكاشَفَةِ يَرتَعونَ ···
قَد كُشِفَ الغِطاءُ عَن أبصارِهِم···
و انشَرَحَت بِتَحقيقِ المَعرفَةِ صُدورُهُم···
و قَرَّت بِالنَّظَرِ إلى مَحبوبِهِم أعيُنُهُم
.
الهى!
مرا از آنان قرار ده كه درختان شوقِ به تو در باغهاى سينه‌هايشان ريشه دوانيد
و سوز و گداز محبّت تو اعماق دلهايشان را گرفت
و از اين رو، به آشيانه‌هاى افكار اذكار پناه مى‌برند
و در بوستانهاى قرب و مكاشفه مى‌چمند···
پرده از ديدگانشان كنار زده شده···
و سينه‌هايشان به حقيقت معرفت فراخ گرديده···
و چشمهايشان به ديدار دلدارشان روشن گشته است.
«الوِشَاح: مدال، حمایل»

در این دعای زیبای امام سجاد علیه السلام، قلب اهل نور یقین که به نور صاحبان نورش منور گشته، تشبیه به باغی شده که مدال افتخارش داشتن درختان شوق به نور علوم ربانی است.
انگاری این مدال شوق بر سینه اهل یقین درخشان‌تر از هر مدالی است که برای افتخار به سینه می‌زنند.
در واژه شوق گفته شد: «شُقْتُ‏ القِرْبَة: نَصَبْتُها إلى الحائط»

زمانی شوق واقعی به صاحب نور خواهد بود که یاد او مدام جلوی چشمت باشد «لحظ»،
و هرگز یادش برایت کهنه نشود:
«قالُوا تَاللَّهِ تَفْتَؤُا تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضاً أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهالِكين‏»
مفهوم چسبیدن در شوق زیباست!
+ «حبّ»
و شوق، بدون چسبیدن بی‌معناست!
این چسبیدن قلب به نور، مدال افتخار و آرامش قلب اهل یقین است.

نُحْنَا لَكُمْ فَلاَ تَبْكُوا
وَ شَوَّقْنَاكُمْ فَلَمْ تَشْتَاقُوا

به شما مهر ورزيديم، توجه نكرديد.
شما را خواستيم بر سر شوق بياوريم، به شوق نيامديد.

امام صادق علیه السلام:
مَكْتُوبٌ فِي اَلتَّوْرَاةِ 
نُحْنَا لَكُمْ فَلاَ تَبْكُوا
وَ شَوَّقْنَاكُمْ فَلَمْ تَشْتَاقُوا
أَعْلِمِ اَلْقَتَّالِينَ أَنَّ لِلَّهِ سَيْفاً لاَ يَنَامُ وَ هُوَ جَهَنَّمُ 
أَبْنَاءَ اَلْأَرْبَعِينَ
أَوْفُوا لِلْحِسَابِ
أَبْنَاءَ اَلْخَمْسِينَ
زَرْعٌ قَدْ دَنَا حَصَادُهُ
أَبْنَاءَ اَلسِّتِّينَ
مَا ذَا قَدَّمْتُمْ وَ مَا ذَا أَخَّرْتُمْ
أَبْنَاءَ اَلسَّبْعِينَ
عُدُّوا أَنْفُسَكُمْ فِي اَلْمَوْتَى
أَبْنَاءَ اَلثَّمَانِينَ
يُكْتَبُ لَكُمُ اَلْحَسَنَاتُ وَ لاَ يُكْتَبُ عَلَيْكُمُ اَلسَّيِّئَاتُ
أَبْنَاءَ اَلتِّسْعِينَ
أَنْتُمْ أُسَرَاءُ اَللَّهِ فِي أَرْضِهِ
ثُمَّ يَقُولُ
مَا تَقُولُ فِي رَجُلٍ كَرِيمٍ أَسَرَ رَجُلاً مَا ذَا يَصْنَعُ بِهِ
قُلْتُ
يُطْعِمُهُ وَ يَسْقِيهِ وَ يَفْعَلُ بِهِ
فَقَالَ
فَمَا تَرَى اَللَّهَ صَانِعاً بِأَسِيرِهِ
.
در تورات چنين نبشته شده است:
به شما مهر ورزيديم، توجه نكرديد.
شما را خواستيم بر سر شوق بياوريم، به شوق نيامديد.
به كسانى كه ديگران را مى‌كشند اعلام مى‌كنم كه
خداوند را شمشيرى است كه هيچ گاه ديده بر هم نمى‌نهد و آن دوزخ است.

اى چهل سالگان!
براى بررسى حساب آماده شويد.
اى پنجاه سالگان!
كاشته و زراعتى هستيد كه هنگام درو كردنش فرا رسيده است.
اى شصت سالگان!
بنگريد چه پيش فرستاده‌ايد و چه به جا گذاشته‌ايد.
اى هفتاد سالگان!
خويش را در شمار مردگان بشمريد.
اى هشتاد سالگان!
حسنات شما براى شما نوشته مى‌شود و خطاهاى شما نوشته نمى‌شود.
اى نود سالگان!
شما اسيران خدا در زمين خداييد.
امام صادق در اين هنگام فرمودند:
در مورد مرد كريمى كه اسيرى داشته باشد، چه گفته مى‌شود؟
راوى مى‌گويد:
گفتم به او خوراك و آشاميدنى مى‌دهد و نسبت به او نكوكارى مى‌كند.
فرمودند: خيال مى‌كنى خداوند با اسير خود چگونه رفتار مى‌كند؟

داستان تکراری شوق موسی ع به نور علم آل محمد ع!
امام صادق عليه السلام:
المُشتاقُ لا يَشتَهي طَعاما، و لا يَلتَذُّ شَرابا، و لا يَستَطيبُ رُقادا، و لا يَأنَسُ حَميما، و لا يَأوي دارا، و لا يَسكُنُ عُمرانا، و لا يَلبَسُ لَيِّنا، و لا يَقِرُّ قَرارا، و يَعبُدُ اللّهَ َلَيلاً و نَهارا
راجِيا بِأَن يَصِلَ إلى مَا اشتاقَ إلَيهِ، و يُناجِيَهُ بِلِسانِ الشَّوقِ مُعَبِّرا عَمّا في سَريرَتِهِ،
كَما أخبَرَ اللّهُ تَعالى عَن موسَى عليه السلام في ميعادِ رَبِّهِ بِقَولِهِ:
«وَ عَجِلْتُ إِلَيْكَ رَبِّ لِتَرْضَى»،

و فَسَّرَ النَّبِيُّ صلي الله عليه و آله عَن حالِهِ
أنَّهُ ما أكَلَ و ما شَرِبَ و لا نامَ و لاَ اشتَهى شَيئا مِن ذلِكَ في ذَهابِهِ و مَجيئِهِ أربَعينَ يَوما شَوقا إلى رَبِّهِ.

و إِذا دَخَلتَ مَيدانَ الشَّوقِ فَكَبِّر عَلى نَفسِكَ و مُرادِكَ مِنَ الدُّنيا، و وَدِّعِ جَميعَ المَألوفاتِ، وَ أجزِم عَن سِوى مَعشوقِكَ، و لَبِّ بَينَ حَياتِكَ ومَوتِكَ «لَبَّيكَ اللّهُمَّ لَبَّيكَ»، و أعظَمَ اللّهُ أجرَكَ.
و مَثَلُ المُشتاقِ مَثَلُ الغَريقِ؛ لَيسَ لَه

هِمَّةٌ إلاّ خَلاصُهُ، وقَد نَسِيَ كُلَّ شَيءٍ دونَهُ.
مشتاق، نه ميل به غذا دارد، نه از نوشيدنى‌اى لذّت مى‌برد، نه خوابى خوش دارد، نه با دوستى انس مى‌گيرد، نه به خانه‌اى روى مى‌آورد، نه در جايى آبادان، منزل مى‌كند، نه لباسى نرم به تن مى‌كند و نه هيچ قرار و آرامى دارد.
شب و روز، خدا را عبادت مى‌كند و آرزومند رسيدن به چيزى است كه اشتياقش را دارد و با زبان شوقِ خود كه از نهانش خبر مى‌دهد، با او راز مى‌گويد؛ همان‌گونه كه خداوند، از ميعاد موسى بن عمران عليه السلام با پروردگارش، چنين خبر مى‌دهد:
«پروردگارا! به سويت شتافتم تا خشنود گردى».
پيامبر صلي الله عليه و آله حال شوق موسى عليه السلام را به پروردگارش چنين توضيح داده كه آن حضرت در مدت چهل روز كه رفت و آمدش به ميقات طول كشيد، نه چيزى خورد، و نه چيزى آشاميد، و نه خوابيد، و نه به چيزى از اين كارها ميل پيدا كرد .
پس هرگاه به ميدان شوق گام نهادى، بر نفْست و خواسته دنيايى‌ات [به نشانه ترك آنها ] تكبير بزن و آنچه را بدان انس دارى، واگذار و از هر چيزى جز معشوقت پرهيز نما و ميان زندگى و مرگت، بانگ «لبيك ، اللهم لبيك!» سر ده كه خداوند متعال، پاداشت را عظيم گرداند.
حكايت مشتاق، حكايت غريق است كه انديشه‌اى جز رهايى خويش ندارد و هر چيزى جز آن را فراموش مى‌كند.

+ «حدیث همّام»
«شوق و خوف» + «خوف و رجا»

امام علی علیه السلام:
أَمَّا بَعْدُ
فَإِنَّ اَللَّهَ سُبْحَانَهُ خَلَقَ اَلْخَلاَئِقَ حِينَ خَلَقَهُمْ وَ هُوَ غَنِيٌّ عَنْ طَاعَتِهِمْ وَ لاَ يَتَضَرَّرُ بِمَعْصِيَتِهِمْ
لِأَنَّهُ سُبْحَانَهُ لاَ تَضُرُّهُ مَعْصِيَةُ مَنْ عَصَاهُ وَ لاَ يَنْفَعُهُ طَاعَةُ مَنْ أَطَاعَهُ وَ اِتَّقَاهُ
فَالْمُتَّقُونَ فِي هَذِهِ اَلدَّارِ هُمْ أَهْلُ اَلْفَضَائِلِ مَنْطِقُهُمُ اَلصَّوَابُ وَ مَلْبَسُهُمُ اَلاِقْتِصَادُ وَ عَيْشُهُمُ اَلتَّوَاضُعُ غَضُّوا أَبْصَارَهُمْ عَنِ اَلْمَحَارِمِ وَ وَقَفُوا أَسْمَاعَهُمْ عَلَى اَلْعِلْمِ اَلنَّافِعِ
وَ لَوْ لاَ اَلرَّجَاءُ لَمْ تَسْتَقِرَّ أَرْوَاحُهُمْ فِي أَجْسَادِهِمْ طَرْفَةَ عَيْنٍ
شَوْقاً إِلَى جَزِيلِ اَلثَّوَابِ
وَ خَوْفاً مِنْ وَبِيلِ اَلْعِقَابِ
عَظُمَ اَلْخَالِقُ فِي أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِي أَعْيُنِهِمْ فَهُمْ فِي اَلْجَنَّةِ كَمَنْ قَدْ رَآهَا مُنَعَّمُونَ وَ فِي اَلنَّارِ كَمَنْ قَدْ رَآهَا مُعَذَّبُونَ قُلُوبُهُمْ مَحْزُونَةٌ وَ شُرُورُهُمْ مَأْمُونَةٌ أَجْسَادُهُمْ نَحِيفَةٌ وَ حَاجَاتُهُمْ خَفِيفَةٌ صَبَرُوا أَيَّاماً يَسِيرَةً فَأَعْقَبَتْهُمْ رَاحَةً طَوِيلَةً أَمَّا اَللَّيْلَ فَصَافُّونَ أَقْدَامَهُمْ تَالِينَ كَلاَمَ رَبِّهِمْ يُحَبِّرُونَهُ تَحْبِيراً وَ يُرَتِّلُونَهُ تَرْتِيلاً
فَإِذَا مَرُّوا بِآيَةٍ فِيهَا تَشْوِيقٌ رَكَنُوا إِلَيْهَا طَمَعاً وَ تَطَلَّعَتْ نُفُوسُهُمْ إِلَيْهَا شَوْقاً وَ هَلَعاً
وَ إِذَا مَرُّوا بِآيَةٍ فِيهَا تَخْوِيفٌ أَصْغَوْا إِلَيْهَا بِمَسَامِعِ قُلُوبِهِمْ وَ مَثَّلُوا زَفِيرَ جَهَنَّمَ فِي آذَانِهِمْ

فَهُمْ مُفْتَرِشُونَ جِبَاهَهُمْ وَ رُكَبَهُمْ وَ أَطْرَافَ أَقْدَامِهِمْ يَجْأَرُونَ إِلَى اَللَّهِ فِي فَكِّ رِقَابِهِمْ وَ أَمَّا اَلنَّهَارَ فَعُلَمَاءُ حُلَمَاءُ بَرَرَةٌ أَتْقِيَاءُ قَدْ بَرَاهُمُ اَلْخَوْفُ بَرْيَ اَلْقِدَاحِ يَنْظُرُ إِلَيْهِمُ اَلنَّاظِرُ فَحَسِبَهُمْ مَرْضَى وَ مَا بِالْقَوْمِ مَرَضٌ وَ يَقُولُ قَدْ خُولِطُوا وَ لَقَدْ خَالَطَهُمْ أَمْرٌ عَظِيمٌ – لاَ يَرْضَوْنَ فِي أَعْمَالِهِمْ بِالْقَلِيلِ وَ لاَ يَسْتَكْثِرُونَ اَلْكَثِيرَ فَهُمْ لِأَنْفُسِهِمْ مُتَّهِمُونَ وَ مِنْ أَعْمَالِهِمْ مُشْفِقُونَ إِذَا زُكِّيَ أَحَدُهُمْ خَافَ أَشَدَّ اَلْخَوْفِ يَقُولُ أَنَا أَعْلَمُ بِنَفْسِي مِنْ غَيْرِي اَللَّهُمَّ فَلاَ تُؤَاخِذْنِي بِمَا يَقُولُونَ وَ اِجْعَلْنِي أَفْضَلَ مِمَّا يَظُنُّونَ وَ اِغْفِرْ لِي مَا لاَ يَعْلَمُونَ وَ مِنْ عَلاَمَةِ أَحَدِهِمْ أَنَّكَ تَرَى لَهُ قُوَّةً فِي دِينٍ وَ وَرَعاً فِي يَقِينٍ وَ حَزْماً فِي عِلْمٍ وَ عَزْماً فِي حِلْمٍ وَ قَصْداً فِي غِنًى وَ خُشُوعاً فِي عِبَادَةٍ وَ تَجَمُّلاً فِي فَاقَةٍ وَ صَبْراً فِي شِدَّةٍ وَ طَلَباً لِلْحَلاَلِ وَ تَحَرُّجاً عَنِ اَلطَّمَعِ يَعْمَلُ اَلْأَعْمَالَ اَلصَّالِحَةَ عَلَى وَجَلٍ وَ يَجْتَهِدُ فِي إِصْلاَحِ ذَاتِ اَلْبَيْنِ يُمْسِي وَ هَمُّهُ اَلشُّكْرُ وَ يُصْبِحُ وَ شُغُلُهُ اَلْفِكْرُ اَلْخَيْرُ مِنْهُ مَأْمُولٌ وَ اَلشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ وَ يَعْفُوا عَمَّنْ ظَلَمَهُ وَ يُعْطِي مَنْ حَرَمَهُ وَ يَصِلُ مَنْ قَطَعَهُ وَ فِي اَلزَّلاَزِلِ صَبُورٌ وَ فِي اَلْمَكَارِهِ وَقُورٌ وَ فِي اَلرِّضَا شَكُورٌ – لاَ يُنَابِزُ بِالْأَلْقَابِ وَ لاَ يَعْرِفُ اَلْعَابَ وَ لاَ يُؤْذِي اَلْجَارَ وَ لاَ يَشْمَتُ بِالْمَصَائِبِ وَ لاَ يَدْخُلُ فِي اَلْبَاطِلِ وَ لاَ يَخْرُجُ مِنَ اَلْحَقِّ إِنْ بُغِيَ عَلَيْهِ صَبَرَ لِيَكُونَ اَللَّهُ تَعَالَى هُوَ اَلْمُنْتَقِمَ لَهُ نَفْسُهُ مِنْهُ فِي عَنَاءٍ وَ اَلنَّاسُ مِنْهُ فِي رَاحَةٍ أَتْعَبَ نَفْسَهُ لِأُخْرَاهُ وَ زَهِدَ فِي اَلْفَانِي شَوْقاً إِلَى مَوْلاَهُ
.

وَ يَشْتَاقُونَ إِلَيَّ وَ أَشْتَاقُ إِلَيْهِمْ

آنان به من مشتاقند و من نيز به آنان اشتياق دارم!

حديث قدسی:
وَ أَوْحَى اَللَّهُ تَعَالَى إِلَى بَعْضِ اَلصِّدِّيقِينَ
أَنَّ لِي عِبَاداً مِنْ عِبَادِي
يُحِبُّونِّي وَ أُحِبُّهُمْ
وَ يَشْتَاقُونَ إِلَيَّ وَ أَشْتَاقُ إِلَيْهِمْ
وَ يَذْكُرُونِّي وَ أَذْكُرُهُمْ

فَإِنْ أَخَذْتَ طَرِيقَتَهُمْ أَحْبَبْتُكَ وَ إِنْ عَدَلْتَ عَنْهُمْ مَقَتُّكَ
فَقَالَ يَا رَبِّ
وَ مَا عَلاَمَتُهُمْ
قَالَ
يُرَاعُونَ اَلظِّلاَلَ بِالنَّهَارِ كَمَا يُرَاعِي اَلشَّفِيقُ غَنَمَهُ
وَ يَحِنُّونَ إِلَى غُرُوبِ اَلشَّمْسِ كَمَا يَحِنُّ اَلطَّيْرُ إِلَى أَوْكَارِهَا عِنْدَ اَلْغُرُوبِ
فَإِذَا جَنَّهُمُ اَللَّيْلُ وَ اِخْتَلَطَ اَلظَّلاَمُ وَ فُرِشَتِ اَلْمَفَارِشُ وَ نُصِبَتِ اَلْأَسِرَّةُ وَ خَلاَ كُلُّ حَبِيبٍ بِحَبِيبِهِ
نَصَبُوا إِلَيَّ أَقْدَامَهُمْ وَ اِفْتَرَشُوا إِلَيَّ وُجُوهَهُمْ
وَ نَاجَوْنِي بِكَلاَمِي
وَ تَمَلَّقُونِي بِأَنْعَامِي مَا بَيْنَ صَارِخٍ وَ بَاكٍ
وَ مَا بَيْنَ مُتَأَوِّهٍ وَ شَاكٍ
وَ بَيْنَ قَائِمٍ وَ قَاعِدٍ
وَ بَيْنَ رَاكِعٍ وَ سَاجِدٍ
بِعَيْنِي مَا يَتَحَمَّلُونَ مِنْ أَجْلِي
وَ بِسَمْعِي مَا يَشْكُونَ مِنْ حُبِّي
أَقَلُّ مَا أُعْطِيهِمْ ثَلاَثاً
اَلْأَوَّلُ
أَقْذِفُ مِنْ نُورِي فِي قُلُوبِهِمْ فَيُخْبِرُونَ عَنِّي كَمَا أُخْبِرُ عَنْهُمْ
وَ اَلثَّانِي
لَوْ كَانَتِ اَلسَّمَاوَاتُ وَ اَلْأَرَضُونَ وَ مَا فِيهِمَا فِي مَوَازِينِهِمْ لاَسْتَقْلَلْتُهَا لَهُمْ
وَ اَلثَّالِثُ
أُقْبِلُ بِوَجْهِي عَلَيْهِمْ
أَ فَتَرَى مَنْ أَقْبَلْتُ بِوَجْهِي عَلَيْهِ أَ يَعْلَمُ مَا أُرِيدُ أَنْ أُعْطِيَهُ
.
خداوند به يكى از صديقين وحى كرد كه
كسانى در ميان بندگان من هستند كه
مرا دوست دارند و من نيز آنان را دوست مى‌دارم،
آنان به من مشتاقند و من نيز به آنان اشتياق دارم.
آنان(هميشه)به ياد من و من به ياد آنانم.
آنان به من نظر دارند و من هم به آنان نظر دارم.
اگر راه آنان را بپيمايى تو را نيز دوست مى‌دارم و گر نه دشمنت خواهم شد.
آن صديق عرض كرد:
پروردگارا!
علامت آنان چيست‌؟
خداوند فرمود:
آنان در روز چشم به سايه مى‌دوزند همان گونه كه چوپان مهربان چشم به گله خود مى‌دوزد،
و به آرزوى غروب آفتابند همان گونه كه پرنده به هنگام غروب به آرزوى بازگشت به لانه خويش است.
همين كه شب فرا مى‌رسد و تاريكى آنها را در بر مى‌گيرد و بسترها گسترده و تختخواب‌ها برافراشته مى‌گردد و هر دوستى با محبوب مورد علاقۀ خود خلوت مى‌نمايد آنگاه آنان رو به من مى‌ايستند
و با كلام من با من مناجات مى‌كنند
و به راز و نياز مى‌پردازند
و به خاطر نعمت‌هايى كه به آنها داده‌ام، گاهى فرياد مى‌زنند و گريه مى‌كنند
و گاهى ناله و شكايت مى‌نمايند
و اين را در حال نشسته و ايستاده و در حال ركوع و سجود انجام مى‌دهند.
مى‌بينم كه به خاطر من چه رنجى را تحمل مى‌كنند
و مى‌شنوم كه از محبت من(و در فراق)چه شكايتها دارند،
كمترين چيزى كه به آنها عطا مى‌كنم سه چيز است:
1-قدرى از نور خودم را در دل آنان مى‌اندازم
كه در پرتو آن از من خبر مى‌دهند همان گونه كه من از آنها خبر مى‌دهم.
2-اگر آسمانها و زمين و آنچه در آنها است در ميزان عمل آنها باشد
باز آن را براى آنان اندك مى‌شمارم.
3-روى به سوى ايشان مى‌كنم
و كسى را كه من رو به او مى‌كنم هيچ كس نمى‌داند كه چه مى‌خواهم به او عطا كنم.

«شوق» + «زور – زیارت»

أنّ اللَّهَ أوحى إلى داوودَ عليه السلام:
مَن أحَبَّ حَبيبا صَدَّقَ قَولَهُ،
و مَن أنِسَ بحَبيبٍ قَبِلَ قَولَهُ و رَضِيَ فِعلَهُ،
و مَن وَثِقَ بحَبيبٍ اعتَمَدَ علَيهِ،
و منِ اشتاقَ إلى حَبيبٍ جَدَّ في السَّيرِ إلَيهِ.
يا داوودُ،
ذِكري للذّاكِرينَ،
و جَنَّتي للمُطِيعينَ،
و زيارَتي للمُشتاقِينَ،
و أنا خاصّهٌ للمُحِبِّين
.
خداوند به داوود عليه السلام وحى كرد:
هر كس حبيبى را دوست بدارد، سخنش را باور مى‌كند
و هر كس به حبيبى انس گيرد، گفتارش را مى‌پذيرد و كردارش را مى پسندد
و هر كس به حبيبى اعتماد كند، به او تكيه مى‌كند
و هركه مشتاق حبيبى باشد، در رفتن به سوى او مى كوشد.
اى داوود!
ياد من، از آنِ ياد كنندگان است
و بهشت من، از آنِ فرمانبرداران
و ديدارم از آنِ مشتاقان
و خودم ويژه دوستداران و عاشقان هستم.

حديث قدسی:
وَ قَالَ سُبْحَانَهُ فِي بَعْضِ كُتُبِهِ: 
أَهْلُ ذِكْرِي فِي ضِيَافَتِي
وَ أَهْلُ طَاعَتِي فِي نِعْمَتِي
وَ أَهْلُ شُكْرِي فِي زِيَارَتِي
وَ أَهْلُ مَعْصِيَتِي لاَ أُويِسُهُمْ مِنْ رَحْمَتِي
إِنْ تَابُوا فَأَنَا أُحِبُّهُمْ
وَ إِنْ مَرِضُوا فَأَنَا طَبِيبُهُمْ أُدَاوِيهِمْ بِالْمِحَنِ وَ اَلْمَصَائِبِ
لِأُطَهِّرَهُمْ مِنَ اَلذُّنُوبِ وَ اَلْمَعَايِبِ
.
و خداى سبحان در بعضى از كتابهاى خود فرمود:
اهل ذكر و كسانى كه مرا ياد ميكنند مهمان منند
و فرمانبرداران من در نعمت من كسانى كه سپاسگزارى مرا ميكنند
موقعى كه در فراوانى از نعمت من باشند
و گنه‌كاران را از رحمت خود نااميد نگردانم
اگر از گناه توبه‌ كنند، من آنان را دوست دارم.
اگر بيمار شوند دكتر آنان منم
آنان را بوسيله محنت‌ها و مصيبت‌ها درمان ميكنم
تا از گناهان و عيب‌ها پاكيزه كنم ايشان را.

هیچکس از میزان اشتیاق خدای مهربان به اهل نور خبر نداره!

اللَّهُ أَكْبَرُ اللَّهُ أَكْبَرُ:
… اللَّهُ أَعْلَى وَ أَجَلُّ مِنْ أَنْ يَعْلَمَ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِهِ مَا عِنْدَهُ مِنَ الْكَرَامَةِ لِعَبْدٍ … اشْتَاقَ إِلَيْهِ.

شوق احراز هویت صاحبان نور در ملکوت قلب!

سرّ السماوات – سرّ الارض

[سرّ السماوات و سرّ الارض]:
+ «الولایة سرّ الله – نور، راز پنهان!»
سر السماوات کیست و چیست؟!
سر الارض کیست و چیست؟!
«قُلْ أَنْزَلَهُ الَّذِي يَعْلَمُ‏ السِّرَّ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»

« يَا مُحَمَّدُ صَلِّ بِالْمَلَائِكَةِ
فَقَدْ طَالَ شَوْقُهُمْ إِلَيْكَ!
… إِذَا رَجَعْتَ إِلَى الْأَرْضِ
فَأَقْرِئْ عَلِيّاً مِنَّا السَّلَامَ وَ أَعْلِمْهُ بِأَنَّا قَدْ طَالَ شَوْقُنَا إِلَيْهِ
… فَكُلَّمَا اشْتَقْنَا إِلَى رُؤْيَةِ عَلِيٍّ نَظَرْنَا إِلَى ذَلِكَ الْمَلَكِ فِي السَّمَاءِ فَأَقْرِئْ عَلِيّاً مِنَّا السَّلَامَ‏
هر کس واقعا شوق دیدار «فَكُلَّمَا اشْتَقْنَا» صاحبان نور «إِلَى رُؤْيَةِ عَلِيٍّ» را داشته باشد، همیشه جلوه نورانی و متبسم آنها را در گوشۀ نگاهش (آسمانِ زمینِ قلبش) دارد و این تمثال نورانی احراز هویت شده، مَلَکی است «نَظَرْنَا إِلَى ذَلِكَ الْمَلَكِ فِي السَّمَاءِ» شبیه صاحب نور، که نورش، قلب را روشناییِ غیر قابل وصفی می‌بخشد.
پس قلب«ارض» عاقل، آسمانی «سماء» دارد [اقرار به فضل علوم ربانی توسط عاقل = اقرار به نور مافوق علمی] که پر از ستارگان درخشان و خورشید تابان است و با نگاه به هر کدام، نور می‌گیرد و جهت هدایت خود را از روی این علائم آسمانی «علم نجوم» حتی در دل تاریکی شب‌ها پیدا می‌کند.
پس قصه ارض و سماء، قصه قلب (عقل) و اهل بیت ع و خورشید و ستارگان نورانی آن است.
زمین قلب عاقل به نور خورشید آسمان، همیشه روشن است، اما در آسمان قلب حسود، نه خورشیدی وجود دارد و نه ماهی و نه ستاره‌ای که آن را روشن نماید و این زمین مملو از ظلمت محض است.
و چه بسا در تاریکی شب، در تشخیص ماهِ خود، به متشابهات بیفتد و این اشتباه مرگبار او موجب سلب بصیرتش شده و او را به دام هوا و هوسها و تمناهای دنیایی‌اش بیاندازد «تقمّر – قمر – قماربازی!».

شوق آسیه به نور علم آل محمد علیهم السلام!

آسیه خانم «امْرَأَةَ فِرْعَوْنَ»، حالت شوق قلبی خود «وَ الشَّوْقِ مِنْ آسِيَةَ» به آل محمد ع را در قرآن «فِي الْقُرْآنِ» با کنایه «عَلَى وَجْهِ الْكِنَايَةِ» به این صورت بیان کرده است: «إِذْ قالَتْ»:
در خواست بنای اعتقادی بر مبنای علوم نورانی آل محمد ع:
«رَبِّ ابْنِ لِي عِنْدَكَ بَيْتاً فِي الْجَنَّةِ»

وَ اعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ تَعَالَى ذَكَرَ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ امْرَأَةً فِي الْقُرْآنِ عَلَى وَجْهِ الْكِنَايَةِ
إِذْ قالَتْ رَبِّ ابْنِ لِي عِنْدَكَ بَيْتاً فِي الْجَنَّةِ  امْرَأَةَ فِرْعَوْنَ‏
… ثُمَّ ذَكَرَهُنَّ بِخِصَالٍ
… وَ الشَّوْقِ مِنْ آسِيَةَ رَبِّ ابْنِ لِي عِنْدَكَ بَيْتاً.

مقام شوق شعیب علیه السلام!

الْمَقَامُ أَرْبَعَةٌ:
مَقَامُ الشَّوْقِ لِشُعَيْبٍ ع حَيْثُ بَكَى مِنْ خَوْفِ اللَّهِ
وَ مَقَامُ السَّلَامِ لِإِبْرَاهِيمَ ع‏ إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ‏
وَ مَقَامُ الْمُنَاجَاةِ لِمُوسَى ع‏ وَ قَرَّبْناهُ نَجِيًّا
وَ مَقَامُ الْمَحَبَّةِ لِلنَّبِيِّ ص‏ فَكانَ قابَ قَوْسَيْن.

قلبی که مشتاق نورش نیست، ارزشی ندارد!

امام على عليه السلام:
لا وَجَدتُ ذُلاًّ مِثلَ اشتِغالِ قَلبي بِفارِغِ القَلبِ مِنّي.
هيچ ذلّتى را همچون توجّه قلبى نسبت به آن كه دلش از [محبّت] من تهى است، نديدم.

فَإِنَّ لِلْقَانِتِينَ فِيهِ أَشْوَاقا

«فَإِنَّ لِلْقَانِتِينَ فِيهِ أَشْوَاقا»
شوق اهل قنوت به نور علم آل محمد ع!
قلبی که روی حرف خدا حرف نمیزنه!
قلبی که شوق به پرواز در ملکوت داره!
شوق به وقت سحرگاهان!
+ «قنت»: «
رو حرف خدا حرف نزن! قانتا لله!»
+ «شوق»: «
قلب مشتاق نور! لا اله الا الله شوقاً شوقاً!»

امام صادق علیه السلام:
وَ نَمْ نَوْمَةَ اَلْمُتَعَبِّدِينَ وَ لاَ تَنَمْ نَوْمَةَ الْغَافِلِينَ
فَإِنَّ اَلْمُتَعَبِّدِينَ اَلْأَكْيَاسَ يَنَامُونَ اِسْتِرْوَاحاً
وَ أَمَّا اَلْغَافِلُونَ يَنَامُونَ اِسْتِبْطَاراً
قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
تَنَامُ عَيْنِي وَ لاَ يَنَامُ قَلْبِي
وَ اِنْوِ بِنَوْمِكَ تَخْفِيفَ مَئُونَتِكَ عَلَى اَلْمَلاَئِكَةِ وَ اِعْتِزَالَ اَلنَّفْسِ مِنْ شَهَوَاتِهَا
وَ اِخْتَبِرْ بِهَا نَفْسَكَ مَعْرِفَةً بِأَنَّكَ عَاجِزٌ ضَعِيفٌ لاَ تَقْدِرُ عَلَى شَيْءٍ مِنْ حَرَكَاتِكَ وَ سُكُونِكَ إِلاَّ بِحُكْمِ اَللَّهِ وَ تَقْدِيرِهِ
فَإِنَّ اَلنَّوْمَ أَخُ اَلْمَوْتِ فَاسْتَدْلِلْ بِهِ عَلَى اَلْمَوْتِ اَلَّذِي لاَ تَجِدُ اَلسَّبِيلَ إِلَى اَلاِنْتِبَاهِ فِيهِ وَ اَلرُّجُوعِ إِلَى إِصْلاَحِ مَا فَاتَ عَنْكَ
وَ مَنْ نَامَ عَنْ فَرِيضَةٍ أَوْ سُنَّةٍ أَوْ نَافِلَةٍ أَوْ فَاتَهُ بِسَبَبِهَا شَيْءٌ فَذَلِكَ نَوْمُ اَلْغَافِلِينَ وَ سِيرَةُ اَلْخَاسِرِينَ وَ صَاحِبُهُ مَغْبُونٌ
وَ مَنْ نَامَ بَعْدَ فَرَاغِهِ مِنْ أَدَاءِ اَلْفَرَائِضِ وَ اَلسُّنَنِ وَ اَلْوَاجِبَاتِ مِنَ اَلْحُقُوقِ فَذَلِكَ نَوْمٌ مَحْمُودٌ
وَ إِنِّي لاَ أَعْلَمُ لِأَهْلِ زَمَانِنَا هَذَا شَيْئاً إِذَا أَتَوْا بِهَذِهِ اَلْخِصَالِ أَسْلَمَ مِنَ اَلنَّوْمِ
لِأَنَّ اَلْخَلْقَ تَرَكُوا مُرَاعَاةَ دِينِهِمْ وَ مُرَاقَبَةَ أَحْوَالِهِمْ وَ أَخَذُوا شِمَالَ اَلطَّرِيقِ
وَ اَلْعَبْدُ إِنِ اِجْتَهَدَ أَنْ لاَ يَتَكَلَّمَ كَيْفَ يُمْكِنُهُ أَنْ لاَ يَسْتَمِعَ إِلَى مَا هُوَ مَانِعٌ لَهُ عَنْ ذَلِكَ
وَ إِنَّ اَلنَّوْمَ مِنْ إِحْدَى تِلْكَ اَلْآلاَتِ
قَالَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ
إِنَّ اَلسَّمْعَ وَ اَلْبَصَرَ وَ اَلْفُؤٰادَ كُلُّ أُولٰئِكَ كٰانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً
وَ إِنَّ فِي كَثْرَتِهِ آفَاتٍ وَ إِنْ كَانَ عَلَى سَبِيلِ مَا ذَكَرْنَاهُ
وَ كَثْرَةُ اَلنَّوْمِ يَتَوَلَّدُ مِنْ كَثْرَةِ اَلشُّرْبِ
وَ كَثْرَةُ اَلشُّرْبِ يَتَوَلَّدُ مِنْ كَثْرَةِ اَلشِّبَعِ
وَ هُمَا يُثْقِلاَنِ اَلنَّفْسَ عَنِ اَلطَّاعَةِ وَ يُقْسِيَانِ اَلْقَلْبَ عَنِ اَلتَّفَكُّرِ وَ اَلْخُشُوعِ
وَ اِجْعَلْ كُلَّ نَوْمِكَ آخِرَ عَهْدِكَ مِنَ اَلدُّنْيَا وَ اُذْكُرِ اَللَّهَ بِقَلْبِكَ وَ لِسَانِكَ وَ خَفِ اِطِّلاَعَهُ عَلَى سِرِّكَ وَ اِعْتَقِدْ بِقَلْبِكَ مُسْتَعِيناً بِهِ فِي اَلْقِيَامِ إِلَى اَلصَّلاَةِ
فَإِذَا اِنْتَبَهْتَ فَإِنَّ اَلشَّيْطَانَ يَقُولُ لَكَ نَمْ فَإِنَّ عَلَيْكَ بَعْدُ لَيْلاً طَوِيلاً يُرِيدُ تَفْوِيتَ وَقْتِ مُنَاجَاتِكَ وَ عَرْضِ حَالِكَ عَلَى رَبِّكَ
وَ لاَ تَغْفُلْ عَنِ اَلاِسْتِغْفَارِ بِالْأَسْحَارِ
فَإِنَّ لِلْقَانِتِينَ فِيهِ أَشْوَاقاً
.

اشتراک گذاری مطالب در شبکه های اجتماعی