نور فروزان گرم و گیرا! البحر المسجور!

و این عبارت زیبا نیز جایش اینجاست:
«و سيحفر لهم ينابيع الحيوان بعد لظى النّيران:
و بزودى چشمه‏‌هاى حيات در پى فروزش نورها، بر ايشان مى‌‏جوشد.»
در هر زمان عده ای با یقین به معالم ربانی، و عمل به نور ولایت، تولید نور آرامش عمل صالح خواهند نمود و از این فروزش نور علم چشمه حیات جوشان علم آل محمد ع برخوردار و بهره‌مند خواهند شد.
تنور خاموش قلب رو، برای اینکه بتونی نان بهش بچسبونی و نان بپزی، باید خوب داغش کنی!
«سجرت التنّور»
اون کسی که تنور قلبتو داغ و گرم و نورانی میکنه تا خمیرمایه علمی آل محمد ع رو بهش بزنی و نان آرامش درست کنی و همه را میهمان این نان و اطعام خود نمایی، اون گرم کننده، یادآوری معالم ربانی است، که باید مدام درون قلبت، نورانیتش تنوره بکشد و شرایط اخذ نور از نار آیات را برایت فراهم نماید و اینجاست که نامهای زیبای صاحبان نور از دل مثالهایی که عرب برای فهم واژه‌ها می‌زند، بخوبی در دل می‌نشیند، درست مثل همین واژه سجر که از سجرت التنور گرفته شده، انگاری اون هیزم اولیه و آتش اولیه برای روشن شدن تنور علمی قلبتو «ارث – ارثت النار» مدیون معالم ربانی هستی، پس مدام یادش را گرامی بدار «اکرمی مثواه».
همینکه یه لحظه از یادش غافل میشی، آیت، قلبتو می‌جنبونه و چون یاد او در قلبت نیست تا حسد و سیئه تو را مهار و درناژ کند، لذا حسد خودت ناآرامت میکند و این به آیت ربطی ندارد و آیت فقط آمده تا تو را یاد آوری نماید که دوباره از یاد معالم ربانی غافل شدی!
وگرنه با یاد معالم ربانی و فنون علمی، براحتی با یک حرکت، آیت رو رد می‌کردی و درگیر نمی‌شدی مثل فن زیبای تغافل.
پس «الْبَحْرِ الْمَسْجُورِ» که نام زیبای صاحبان نور است برای اهل یقین به میزان استعمال اندیشه و معالم ربانی و تولید نور عمل صالح، می‌تواند تا حدود و درجاتی، نام زیبایی برای این اهل یقین هم باشد چرا که با معنا کردن این اسم، و بهره‌مندی از معنای این نام، وقتی نور آرامش ایجاد نموده، خُب معلومه حقشه که مالک این اسم زیبا بشه!

مولف کتاب مقاییس اللغة می‌بایست بعد از اینکه اینجوری این لغت رو به سه معنا می گیره:
[سجر: اصول ثلاثة: المل‏ء، و المخالطة، و الإيقاد.
فأمّا المل‏ء: فمنه البحر المسجور، أي المملوء. و يقال للموضع الّذي يأتي عليه السيل فيملؤه: ساجر.
و من هذا الباب، الشعر المنجسر و هو الّذي يفر حتّى يسترسل من كثرته،
و أمّا المخالطة: فالسجير: الصاحب و الخليط، و هو خلاف الشجير،
و منه عين سجراء إذا خالط بياضها حمرة.
و أمّا الإيقاد: فقولهم سجرت التنّور إذا أوقدته.
و السجور: ما يسجر به التنّور،
و منه سجرت الناقة: إذا حنّت حنينا شديدا.]
میبایست اینو میگفت و اینو می‌آورد که:
اون خلیط و صاحبی که حضورش در قلب موجب میشه قلب، روشن و نورانی بشه و از این نور علمی مملو و پر بشه، اون وجود مقدس صاحبان نور است.
«السجير: الخليل الّذي يسجر في مودّة خليله»
اما متاسفانه تقریبا هیچ کتاب لغتی نتوانسته یا ندانسته یا نخواسته که از این واژه‌ها، در نهایت به معنای اصلی‌اش که همانا نور الولایة است برسد و این علوم را عملا روزمره کاربردی نماید تا مثل اهل یقین به هر آیت که می‌رسند با یاد معنای اسمی از اسامی صاحبان نور، نار این آیت را به نور مبدل نمایند «یا نار کونی بردا و سلاما علی ابراهیم» و از مخالطۀ نورش در قلبی مملو از نور، همه را میهمان آرامش علم آل محمد ع نمایند.
فهم این مفاهیم از واژه‌ها، همه و همه، با یادآوری معالم ربانی است!
الا بذکر الله تطمئن القلوب.

در کتاب التحقیق این مفهوم از واژۀ سجر برداشتشده است:
«الهيجان و الفيضان من شدّة الامتلاء»
باید اینو برداشت کنیم که:
نوری که حضور علمی‌اش و یاد نورانی‌اش در ملکوت قلب، قلب را چنان به هیجان در می‌آورد که از شدت این نور نگاه آل محمد ع و معالم ربانی به قلب، این نور لبریز شده و فیضان می‌نماید و اطرافیان را نیز از این نور آرامش بهره‌مند نموده و همه می‌توانند میهمان این ازدواج تاویلی شوند و از ولیمه آن برای اهلش توام با نور آرامش برخوردار خواهند بود، ان شاء الله تعالی.
اهل یقین عملا با استعمال معالم ربانی، فردا روز در محکمه الهی بعنوان شاهد خواسته می‌شوند تا شهادت دهند که اینها عملا در دنیا با یاد معالم ربانی تاریکی‌های روزمره آیات زندگی خود را به نور آرامش مبدل نمودند و این محصول مشترک بنام آرامش را با یاد معالم ربانی خود تولید نموده‌اند لذا شهادت آنها مرضی ذات اقدس الهی خواهد بود، ان شاء الله تعالی.