امام صادق علیه السلام:
رَوَى الْمُفَضَّلُ بْنُ‏ عُمَرَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ:
إِنَّ أَمْرَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ
لَا يَحْتَمِلُهُ إِلَّا صُدُورٌ مُشْرِقَةٌ وَ قُلُوبٌ مُنِيرَةٌ وَ أَفْئِدَةٌ سَلِيمَةٌ وَ أَخْلَاقٌ حَسَنَةٌ
لِأَنَّ اللَّهَ قَدْ أَخَذَ عَلَى شِيعَتِنَا الْمِيثَاقَ
فَمَنْ وَفَى لَنَا وَفَى اللَّهُ لَهُ بِالْجَنَّةِ
وَ مَنْ أَبْغَضَنَا وَ لَمْ يُؤَدِّ إِلَيْنَا حَقَّنَا فَهُوَ فِي النَّارِ
وَ إِنَّ عِنْدَنَا سِرّاً مِنَ اللَّهِ مَا كَلَّفَ اللَّهُ بِهِ أَحَداً غَيْرَنَا
ثُمَّ أَمَرَنَا بِتَبْلِيغِهِ
فَبَلَّغْنَاهُ فَلَمْ نَجِدْ لَهُ أَهْلًا وَ لَا مَوْضِعاً وَ لَا حَمَلَةً يَحْمِلُونَهُ
حَتَّى خَلَقَ اللَّهُ لِذَلِكَ قَوْماً خُلِقُوا مِنْ طِينَةِ مُحَمَّدٍ وَ ذُرِّيَّتِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ مِنْ نُورِهِمْ
صَنَعَهُمُ اللَّهُ بِفَضْلِ صُنْعِ رَحْمَتِهِ
فَبَلَّغْنَاهُمْ عَنِ اللَّهِ مَا أَمَرَنَا
فَقَبِلُوهُ وَ احْتَمَلُوا ذَلِكَ وَ لَمْ تَضْطَرِبْ قُلُوبُهُمْ
وَ مَالَتْ أَرْوَاحُهُمْ إِلَى مَعْرِفَتِنَا وَ سِرِّنَا وَ الْبَحْثِ عَنْ أَمْرِنَا
وَ إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ أَقْوَاماً لِلنَّارِ
وَ أَمَرَنَا أَنْ نُبَلِّغَهُمْ ذَلِكَ
فَبَلَّغْنَاهُ فَاشْمَأَزَّتْ قَلْبُهُمْ مِنْهُ وَ نَفَرُوا عَنْهُ وَ رَدُّوهُ عَلَيْنَا وَ لَمْ يَحْتَمِلُوهُ وَ كَذَّبُوا بِهِ‏
وَ طَبَعَ اللَّهُ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ‏
ثُمَّ أَطْلَقَ أَلْسِنَتَهُمْ بِبَعْضِ الْحَقِّ فَهُمْ يَنْطِقُونَ بِهِ لَفْظاً وَ قُلُوبُهُمْ مُنْكِرَةٌ لَهُ
ثُمَّ بَكَى ع وَ رَفَعَ يَدَيْهِ وَ قَالَ
اللَّهُمَّ إِنَّ هَذِهِ الشِّرْذِمَةَ الْمُطِيعِينَ لِأَمْرِكَ قَلِيلُونَ
اللَّهُمَّ فَاجْعَلْ مَحْيَاهُمْ مَحْيَانَا وَ مَمَاتَهُمْ مَمَاتَنَا وَ لَا تُسَلِّطْ عَلَيْهِمْ عَدُوّاً
فَإِنَّكَ إِنْ سَلَّطْتَ عَلَيْهِمْ عَدُوّاً لَنْ تُعْبَدَ.

ولایت و امامت ما سخت و دشوار است،
جز سینه‌های درخشنده، دل‌های نورانی و سالم و خلق‌های نیکو آن را نمی‌تواند تحمّل کند؛
زیرا خدای تعالی از شیعیان ما پیمان گرفته است،
هرکه به عهد خود وفا کند، خدا برای او بهشت را وفا می‌کند.
هرکه با ما دشمنی کند و حقّ ما را ادا نکند، او در آتش است.
و نزد ما سرّی خدایی است که خدا غیر از ما دیگران را مکلّف به آن نکرده است،
سپس ما را به تبلیغ آن مأمور ساخته است
و آن را تبلیغ کردیم و برای او اهل و جایگاه و حاملانی که آن را حمل کند نیافتیم،
تا خداوند برای آن گروهی را از طینت محمّد (صلی الله علیه و آله) و ذرّیّه‌ی او و از نور آنان آفرید.
خدای تعالی آنان را به آفرینش رحمتش خلق کرد،
آنچه از طرف خدا مأمور بودیم به آنان تبلیغ کردیم و آن‌ها هم پذیرفتند
و آن را متحمّل شدند و دل‌هایشان مضطرب نشد،
و ارواح آنان به شناخت ما، جستجوی از ولایت ما و اسرار ما میل پیدا کرد.
و خدای تعالی گروهی را برای آتش آفرید و ما را مأمور به تبلیغ آنان کرد
و ما هم ولایت را به آن‌ها تبلیغ کردیم.
دل‌های آن‌ها از ولایت ناخرسند شدند و نفرت پیدا کردند
و آن را بر ما رد کردند و تحمّل نکردند و دروغ پنداشتند
خداوند بر دل‌هایشان مهر نهاده است،
پس زبان‌های آنان را به بعضی حقایق جاری ساخت که بعضی حقایق را به زبان می‌گویند امّا دل‌هایشان آن را قبول ندارند.
سپس امام دست به دعا برداشت و گريه کرد و فرمود:
بار خدايا ايشان (شيعيان) مردمی اندک و ناچيزند
پس زندگی ما را زندگی آنها و مرگ ما را مرگ آنها قرار ده
(آنها را با ما در ايمان و عمل صالح و پاداش اخروی شريک گردان)
و دشمن خود را بر ايشان مسلط مکن که ما را به آنها مصيبت زده کنی،
زيرا اگر ما را به آنها مصيبت زده کنی، هرگز در روی زمين پرستش نشوی
و صلی اللّه علی محمد و آله و سلم تسليما.