استهلال نور! يَسْئَلُونَكَ عَنِ الْأَهِلَّةِ!

الصحيفة السجادية ص182
(43) (وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عَلَيْهِ السَّلَامُ إِذَا نَظَرَ إِلَى الْهِلَالِ):
دعاى چهل و سوم از دعاهاى امام عليه السّلام است هنگامى كه به هلال و ماه نو نگاه ميكردند:

(1) أَيُّهَا الْخَلْقُ الْمُطِيعُ، الدَّائِبُ السَّرِيعُ، الْمُتَرَدِّدُ فِي مَنَازِلِ التَّقْدِيرِ، الْمُتَصَرِّفُ فِي فَلَكِ التَّدْبِيرِ.
[1 اى آفريده شده فرمانبردار، اى هميشه در رفتار شتاب كننده، اى آمد و شد كننده در منزلها و جاهائى كه (براى آن بمقدار مخصوص و راه مخصوص كه حكمت اقتضاء ميكند) قرار داده شده (اشاره به قول خداى تعالى: وَ الْقَمَرَ قَدَّرْناهُ مَنازِلَ حَتَّى عادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ‏ يعنى: و گردش ماه را در منزلهائى قرار داديم تا اينكه مانند شاخه خرماى خشك شده كج گشته ديرينه «زرد و لاغر، بمنزل اوّل» باز گردد) اى تصرّف كننده در فلك و چرخى كه جاى تدبير و نظم (امور) است-]

(2) آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِكَ الظُّلَمَ، وَ أَوْضَحَ بِكَ الْبُهَمَ، وَ جَعَلَكَ آيَةً مِنْ آيَاتِ مُلْكِهِ، وَ عَلَامَةً مِنْ عَلَامَاتِ‏ سُلْطَانِهِ، وَ امْتَهَنَكَ بِالزِّيَادَةِ وَ النُّقْصَانِ، وَ الطُّلُوعِ وَ الْأُفُولِ، وَ الْإِنَارَةِ وَ الْكُسُوفِ، فِي كُلِّ ذَلِكَ أَنْتَ لَهُ مُطِيعٌ، وَ إِلَى إِرَادَتِهِ سَرِيعٌ
[2 ايمان آوردم بكسى (خدائى) كه بوسيله تو تاريكيها را روشن كرد، و بسبب تو مشكلات امور را آشكار ساخت، و تو را نشانه‏‌اى از نشانه‌‏هاى پادشاهى (استيلاء و غلبه) خود و نشانه‏‌اى از نشانه‏‌هاى قدرت و توانائيش (بر همه چيز) قرار داد، و تو را خدمتگزار و فرمانبردار كرد با فزونى (نور و روشنائى مانند شب چهاردهم ماه) و بكاستن (آن مانند شب يكم ماه) و بطلوع و هويدا شدن (در بالاى افق) و بغروب و پنهان گشتن (در زير كرانه آسمان) و بروشن گرديدن و تيرگى در همه آن حالات و چگونگيها تو او را فرمانبردار و بسوى اراده و خواسته‏‌اش شتاب كننده‏‌اى-]

(3) سُبْحَانَهُ مَا أَعْجَبَ مَا دَبَّرَ فِي أَمْرِكَ ! وَ أَلْطَفَ مَا صَنَعَ فِي شَأْنِكَ ! جَعَلَكَ مِفْتَاحَ شَهْرٍ حَادِثٍ لِأَمْرٍ حَادِثٍ
[3 منزّه و پاك (از نقائص) است او (شگفتا) چه شگفت است آنچه (بر حسب اراده‏‌اش) در آفرينش تو مقدّر نموده! و چه دقيق و باريك است آنچه در باره تو انجام داده! ترا كليد ماهى نو براى كارى نو (كه چگونگى آن براى ما هويدا نيست) قرار داده-]

(4) فَأَسْأَلُ اللَّهَ رَبِّي وَ رَبَّكَ، وَ خَالِقِي وَ خَالِقَكَ، وَ مُقَدِّرِي وَ مُقَدِّرَكَ، وَ مُصَوِّرِي وَ مُصَوِّرَكَ: أَنْ يُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَنْ يَجْعَلَكَ هِلَالَ بَرَكَةٍ لَا تَمْحَقُهَا الْأَيَّامُ، وَ طَهَارَةٍ لَا تُدَنِّسُهَا الْآثَامُ
[4 از خدائى كه پروردگار من و پروردگار تو و آفريننده من و آفريننده تو و تقدير كننده من و تقدير كننده تو و صورت بخشنده من و صورت بخشنده تو است درخواست مينمايم كه بر محمّد و آل او رحمت و درود فرستد، و تو را ماه بركت و نيكى گرداند كه روزها آن بركت را از ميان نبرد (بلكه هر روزى بر اثر بجا آوردن كارهاى شايسته از روز ديگر نيكوتر باشد) و ماه با طهارت و پاكى كه گناهان، آن را چركين نسازد (چنان ماهى كه از اعضاء و اندام كارهاى ناشايسته سر نزند)-]

(5) هِلَالَ أَمْنٍ مِنَ الْآفَاتِ، وَ سَلَامَةٍ مِنَ السَّيِّئَاتِ، هِلَالَ سَعْدٍ لَا نَحْسَ فِيهِ، وَ يُمْنٍ لَا نَكَدَ مَعَهُ، وَ يُسْرٍ لَا يُمَازِجُهُ عُسْرٌ، وَ خَيْرٍ لَا يَشُوبُهُ شَرٌّ، هِلَالَ أَمْنٍ وَ إِيمَانٍ وَ نِعْمَةٍ وَ إِحْسَانٍ وَ سَلَامَةٍ وَ إِسْلَامٍ.
[5 ماه ايمنى از آفت‏ها و تباهي‌ها و سلامتى و بى‏‌گزندى از بديها (كبر، حسد، حرص، غرور، حبّ مال و مانند آنها): ماه سعادت و نيكبختى كه نحوست و بد اخترى در آن راه نيابد، و ماه بركت كه سختى در زندگى با آن نباشد، و ماه آسانى كه دشوارى با آن ممزوج و درهم نشود، و ماه خير و نيكى كه بدى با آن آميخته نگردد، ماه ايمنى (از شيطان و هواى نفس) و ايمان (گرويدن بخدا و رسول و اوصياء آن حضرت- عليهم السّلام-) و نعمت و احسان و سلامتى و اسلام (فرمانبرى از آنچه دستور داده‏‌اند)-]

(6) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اجْعَلْنَا مِنْ أَرْضَى مَنْ طَلَعَ عَلَيْهِ، وَ أَزْكَى مَنْ نَظَرَ إِلَيْهِ، وَ أَسْعَدَ مَنْ تَعَبَّدَ لَكَ فِيهِ، وَ وَفِّقْنَا فِيهِ لِلتَّوْبَةِ، وَ اعْصِمْنَا فِيهِ مِنَ الْحَوْبَةِ، وَ احْفَظْنَا فِيهِ مِنْ مُبَاشَرَةِ مَعْصِيَتِكَ
[6 بار خدايا بر محمّد و آل او درود فرست، و ما را از خوشنودترين كسانيكه هلال بر آنها طلوع نموده قرار ده، و از پاكيزه‌‏ترين كسانى (از اوصاف نكوهيده) كه بسوى آن نگاه كرده‌‏اند، و از نيكبخت‌ترين كسانيكه تو را در آن ماه پرستش ميكنند، و ما را در آن براى توبه و بازگشت (از گفتار و كردار ناشايسته) توفيق ده، و از گناه حفظ فرما، و از بجا آوردن معصيت و نافرمانيت نگاهدار-]

(7) وَ أَوْزِعْنَا فِيهِ شُكْرَ نِعْمَتِكَ، وَ أَلْبِسْنَا فِيهِ جُنَنَ الْعَافِيَةِ، وَ أَتْمِمْ عَلَيْنَا بِاسْتِكْمَالِ طَاعَتِكَ فِيهِ الْمِنَّةَ، إِنَّكَ الْمَنَّانُ الْحَمِيدُ، وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ.
[7 و سپاسگزارى از نعمت و بخشش خود را در آن در دل ما انداز، و پوشش‏هاى عافيت (آنچه كه مانع و جلوگير از زيان و بدى است) را بما بپوشان، و بوسيله كامل كردن طاعت و فرمانبريت در آن، نعمت (خود) را بر ما كامل ساز (بيش از پيش گردان) زيرا تو بسيار نعمت دهنده و ستوده شده‏‌اى و خدا درود فرستد بر محمّد و آل او كه (از هر گناهى) پاكيزه و (از اوصاف ناپسنديده) پاك هستند.-] »