Ugly jealousy!
jealousy makes a person ugly!
Jealousy is an ugly emotion to feel.
It turns perfectly stable people into monsters
who gnash their teeth at the world
for the unfairness of it all.
«بسل» یکی از هزار واژه مترادف «حسد» است!
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«بسّل وجهه»
«مبتسل الوجه»
«أَبْسَلَهُ: آن چيز را گرو گرفت (الارتهان) ، او را بدست نابودى سپرد.»
«هَذا بَسْلٌ عَلَيْكَ: اين چيز بر تو حرام است.»
«بسّل فلان وجهه تبسيلا: إذا كرّهه.»
«تبسّل وجهه: كرهت مرآته و فظعت.»
«تبسّل: عبس من الغضب أو الشجاعة»
«الباسل: الأسد، لكراهة منظره و قبحه»
«لبن باسل: كريه الطعم حامض»
حسود کریه المنظر!
حسود زشت‌رو! زشت صورت! بدقیافه! بدنما! ناخوشایند! ناهنجار! بدشکل، بدصورت، ناخوشایند، نازیبا
+ «حسود روسیاه!»
هر چقدر اهل نور، چشم نواز و زیبا هستند، اهل حسادت، بدشکل، زشت‌روی و کریه‌المنظرند!
+ «با نور، دوست و دشمنتو میشناسی!»
حسود، ریشش گیره! راه فراری نداره!
+ «رهن»
[رهن – بسل]:
«أُبْسِلُوا بِما كَسَبُوا أي ارتهنوا و أَسلموا للهلكة.
يقال أُبْسِلَ ولده إذا رهنه، بچه به گروگان گرفته شده!»
«وَ ذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِما كَسَبَتْ … أُولئِكَ الَّذينَ أُبْسِلُوا بِما كَسَبُوا»
«كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ رَهينَةٌ – كُلُّ امْرِئٍ بِما كَسَبَ رَهِينٌ»
مفهوم «الوقوع في مورد الضرر و الخطر و الهلاكة»
عرب به حق الزحمه دعانویسی که برای یک خانم دعا می‌نویسه و دهان شوهر اونو می‌بنده تا این خانوم نسبت به اون جرات پیدا کنه و غلبه کنه میگه البسلة!
«الْبُسْلَةُ: أجرة الراقي»، «بُسْلَة: يعنى مرد افسونگر»
عرب به آدم اخمو و ترشرو و عبوس که سگرمه‌هاشو تو هم کشیده بطوریکه به احدی رو نمیده باهاش سلام علیک کنن میگه قطیب الوجه یا مبتسل الوجه!
«استعير لتقطيب الوجه، فقيل هو باسل و مبتسل الوجه»
در واقع اهل حسادت با ترشرویی (قلبا) نسبت به صاحبان نور هرگز اجازه ورود نور علمی آنها را به قلب خود نمی‌دهند و این عامل هلاکت آنها است.
در واقع اهل حسد با منع و محرومیت خود از نعمت ارتباط علمی با صاحبان نور، به این مصیبت و هلاکت دچار می‌شوند و واژه «بسل» این معنی را می‌رساند.
اهل حسد چون از صاحبان نور بریده‌اند، لذا جرات بر ارتکاب معاصی پیدا کرده‌اند در نتیجه این جرات و شجاعت مذموم، آنها را به هلاکت می‌کشاند.
برای بیان این جرات و شجاعت مذموم منتهی به هلاکت، عرب از واژه «بسل» استفاده می‌کند:
وَ ذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِما كَسَبَتْ
مبادا كسى به [كيفر] آنچه كسب كرده به هلاكت افتد.
أُولئِكَ الَّذينَ أُبْسِلُوا بِما كَسَبُوا
اينانند كه به [سزاى] آنچه كسب كردهاند به هلاكت افتادهاند.
وَ ذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِما كَسَبَتْ
… أُولئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُوا بِما كَسَبُوا
چهره حسود با اشتباه مرگبارش، کریه المنظر میشه!
[سورة الأنعام (۶): آية ۷۰]
وَ ذَرِ الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَعِباً وَ لَهْواً وَ غَرَّتْهُمُ الْحَياةُ الدُّنْيا
وَ ذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِما كَسَبَتْ
لَيْسَ لَها مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيٌّ وَ لا شَفِيعٌ
وَ إِنْ تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لا يُؤْخَذْ مِنْها
أُولئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُوا بِما كَسَبُوا
لَهُمْ شَرابٌ مِنْ حَمِيمٍ وَ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْفُرُونَ (۷۰)
و كسانى را كه دين خود را به بازى و سرگرمى گرفتند و زندگى دنيا آنان را فريفته است، رها كن؛
و [مردم را] به وسيله اين [قرآن] اندرز ده؛
مبادا كسى به [كيفر] آنچه كسب كرده به هلاكت افتد،
در حالى كه براى او در برابر خدا يارى و شفاعتگرى نباشد؛
و اگر [براى رهايى خود] هر گونه فديهاى دهد، از او پذيرفته نگردد.
اينانند كه به [سزاى] آنچه كسب كردهاند به هلاكت افتادهاند،
و به [كيفر] آنكه كفر مىورزيدند، شرابى از آب جوشان و عذابى پر درد خواهند داشت.