امام علی علیه السلام:
دُعَاؤُهُ يَوْمَ اَلثَّلاَثَاءِ:
دعاى آن حضرت عليه السّلام در روز سه شنبه
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَلَيَّ بِاسْتِحْكَامِ الْمَعْرِفَةِ
(یعنی قلبی که مدام قبض و بسطش رو می‌فهمه)
وَ الْإِخْلَاصِ بِالتَّوْحِيدِ لَهُ
وَ لَمْ يَجْعَلْنِي مِنْ أَهْلِ الْغَوَايَةِ وَ الْغَبَاوَةِ وَ الشَّكِّ وَ الشِّرْكِ
وَ لَا مِمَّنِ اسْتَحْوَذَ الشَّيْطَانُ عَلَيْهِ فَأَغْوَاهُ وَ أَضَلَّهُ وَ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ‏
ستايش خدائى را كه بسبب استحكام معرفت خود و إخلاص در مورد يگانه‌پرستيش بر من منت نهاد، و مرا از گمراهان و غافلان، و أهل شك و مشركان قرارم نداد،
و نه از آن دسته مردمى كه شيطان بر آنها مسلط‍‌ گشته
و آنان را از راه بدر برده و گمراه ساخته و هواى نفس خود را معبود خود ساخته‌اند،
وَ سُبْحَانَ اللَّهِ الَّذِي يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ وَ يَكْشِفُ الضُّرَّ
وَ يَعْلَمُ السِّرَّ وَ يَمْلِكُ الْخَيْرَ وَ الشَّرَّ
و منزه است خدائى كه دعاى شخص گرفتار و درمانده را اجابت كند و محنت را از أو دور سازد،
و راز نهانى را داند، و مالك هر خير و شر و خوبى و بدى است،

وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الَّذِي يَحْلُمُ عَنْ عَبْدِهِ إِذَا عَصَاهُ
وَ يَتَلَقَّاهُ بِالْإِسْعَافِ وَ التَّلْبِيَةِ إِذَا دَعَاهُ
و معبودى نيست جز خدائى كه چون بنده‌اى نافرمانيش كند حلم ورزد،
و چون همين بنده أو را بخواند پاسخش را داده و كمكش كند،
وَ اَللَّهُ أَكْبَرُ اَلْبَسِيطُ مُلْكُهُ اَلْمَعْدُومُ شِرْكُهُ اَلْمَجِيدُ عَرْشُهُ اَلشَّدِيدُ بَطْشُهُ
و خدا بزرگتر (از توصيف) است آنكه ملكش پهناور و شريكى براى وى نيست،
و مقام عرشش گرامى، و انتقامش سخت خواهد بود،
اَللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ سُؤَالَ مَنْ لَمْ يَجِدْ لِسُؤَالِهِ مَسْئُولاً سِوَاكَ
وَ اِعْتَمَدَ عَلَيْكَ اِعْتِمَادَ مَنْ لاَ يَجِدُ لاِعْتِمَادِهِ مُعْتَمَداً غَيْرَكَ
خدايا از تو درخواست كنم درخواست آن كس كه جز تو كسى را براى درخواست خود نيابد،
و بر تو تكيه كنم تكيه كردن آن كس كه تكيه‌گاهى جز تو نيابد،

لِأَنَّكَ اَلْأَوَّلُ اَلَّذِي اِبْتَدَأْتَ اَلاِبْتِدَاءَ
فَكَوَّنْتَهُ بِأَيْدِي تَلَطُّفِكَ
چون توئى آن نخستين كه نخست را ايجاد كردى،
و آن را بوسائل مهرورزى خود جامۀ هستى پوشاندى،

فَاسْتَكَانَ عَلَى مَشِيَّتِكَ مُنْشَأً كَمَا أَرَدْتَ بِإِحْكَامِ اَلتَّقْدِيرِ
و آن بر مشيت تو خاضع گشت، و چنانچه اراده فرمودى بتقدير محكم ايجاد گشت،
وَ أَنْتَ أَعَزُّ وَ أَجَلُّ أَنْ تُحِيطَ اَلْعُقُولُ بِمَبْلَغِ وَصْفِكَ
و تو نيرومندتر و بزرگتر از آنى كه خردها به اندازۀ وصف تو احاطه يابند،

أَنْتَ اَلْعَالِمُ اَلَّذِي لاَ يَعْزُبُ عَنْكَ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ فِي اَلْأَرْضِ وَ اَلسَّمَاءِ
وَ اَلْجَوَادُ اَلَّذِي لاَ يُبَخِّلُكَ إِلْحَاحُ اَلْمُلِحِّينَ
توئى آن دانائى كه هموزن ذره‌اى در آسمان و زمين از تو نهان نيست،
و آن بخشنده‌اى كه اصرار بندگان اصراركننده تو را بخيل نكند،
فَإِنَّمَا أَمْرُكَ لِلشَّيْءِ إِذَا أَرَدْتَهُ أَنْ تَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ
أَمْرُكَ مَاضٍ وَ وَعْدُكَ حَتْمٌ وَ حُكْمُكَ عَدْلٌ
لاَ يَعْزُبُ عَنْكَ شَيْءٌ
وَ إِلَيْكَ مَرَدُّ كُلِّ شَيْءٍ
و فرمانت در بارۀ چيزى كه اراده كنى فقط‍‌ همان است كه بگوئى باش و آن چيز وجود يابد،
و از اين رو فرمانت جارى و وعده‌ات حتم و حكم تو همه عدل است،
چيزى از تو نهان نماند،
و بازگشت هر چيزى بسوى تو است،

اِحْتَجَبْتَ بِآلاَئِكَ فَلاَ تُرَى
بوسيلۀ نعمتهاى خويش از انظار پنهان گشته و ديده نشوى،

وَ شَهِدْتَ كُلَّ نَجْوَى
وَ تَعَالَيْتَ عَلَى اَلْعُلَى
وَ تَفَرَّدْتَ بِالْكِبْرِيَاءِ
وَ تَعَزَّزْتَ بِالْقُدْرَةِ وَ اَلْبَقَاءِ
فَلَكَ اَلْحَمْدُ فِي اَلْآخِرَةِ وَ اَلْأُولَى
وَ لَكَ اَلشُّكْرُ فِي اَلْبَدْوِ وَ اَلْعُقْبَى
و به هر رازى آگاهى،
و بر حقيقت هر بلندى و شرف والا گشتى،
و بمقام كبريائى يكتائى،
و بقدرت و بقاء نيرومند گشتى،
تو را ستايش در دنيا و آخرت،
و تو را سپاس در آغاز و انجام،
أَنْتَ إِلَهِي حَلِيمٌ قَادِرٌ رَءُوفُ غَافِرٌ وَ مَلِكٌ قَاهِرٌ
وَ رَازِقٌ بَدِيعٌ مُجِيبٌ سَمِيعٌ
بِيَدِكَ نَوَاصِي اَلْعِبَادِ وَ قَوَاصِي اَلْبِلاَدِ
حَيٌّ قَيُّومٌ جَوَادٌ مَاجِدٌ كَرِيمٌ رَحِيمٌ
توئى معبود من كه بردبار و قادر، و مهربان، و آمرزنده، و پادشاه، و قاهر،
و روزى ده، و نو آفرين، و اجابت‌كننده، و شنوائى،
اختيار بندگان و نقاط‍‌ دور دست همه در دست تو است،
زندۀ پاينده، بخشنده، با شوكت، بزرگوار، و مهربانى،
أَنْتَ إِلَهِي اَلْمَالِكُ اَلَّذِي مَلَّكْتَ اَلْمُلُوكَ
فَتَوَاضَعَ لِهَيْبَتِكَ اَلْأَعِزَّاءُ
وَ دَانَتْ لَكَ بِالطَّاعَةِ اَلْأَوْلِيَاءُ
فَاحْتَوَيْتَ بِإِلَهِيَّتِكَ عَلَى اَلْمَجْدِ وَ اَلثَّنَاءِ
وَ لاَ يَئُودُكَ حِفْظُ خَلْقِكَ
وَ لاَ قَلَّتْ عَطَايَاكَ بِمَنْ مَنَحَتْهُ سَعَةُ رِزْقِكَ
وَ أَنْتَ عَلاَّمُ اَلْغُيُوبِ
سَتَرْتَ عَلَيَّ عُيُوبِي
وَ أَحْصَيْتَ عَلَيَّ ذُنُوبِي
توئى معبود من و فرمانروائى كه مالك فرمانروايان هستى
و هر عزيزى در برابر هيبت تو فروتن گشته،
و دوستانت بوسيلۀ فرمانبرداريت براى تو خاضع شده‌اند،
بخدائى خويش بزرگى و ثناء را مخصوص خود كرده،
و نگهدارى خلق بر تو سنگينى نكند،
و عطيه‌هاى تو (چنان است كه) به هر كه دهى از روزى فراخت چيزى كم نكند،
و توئى پر داناى هر غيب نهانى،
عيوب مرا پوشاندى،
و گناهانم را ضبط‍‌ كردى،

وَ أَكْرَمْتَنِي بِمَعْرِفَةِ دِينِكَ
و بشناسائى دين (و آئين) خود مرا گرامى داشتى،

وَ لَمْ تَهْتِكْ عَنِّي سِتْرَكَ يَا حَنَّانُ
وَ لَمْ تَفْضَحْنِي يَا مَنَّانُ
أَسْأَلُكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
وَ أَنْ تُوَسِّعَ عَلَيَّ مِنْ فَضْلِكَ اَلْوَاسِعِ رِزْقاً حَلاَلاً طَيِّباً
وَ أَنْ تَغْفِرَ لِي ذُنُوباً حَالَتْ بَيْنِي وَ بَيْنَكَ بِاقْتِرَافِي لَهَا
فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيَّ بِسَعَةِ رَحْمَتِكَ
وَ تُنْقِذَنِي مِنْ أَلِيمِ عُقُوبَتِكَ
وَ تُدْرِجَنِي دَرَجَ اَلْمُكْرَمِينَ
اى مهر پيشه پردۀ خويش را از من مدران،
و اي نعمت بخش رسوايم مگردان،
از تو خواهم كه درود فرستى بر محمّد و خاندان محمّد
و (ديگر آنكه) از كرم فراخمندت روزى مرا فراخ گردانى روزى حلال و پاكى،
و گناهانى را كه مرتكب شده‌ام و ميان من و تو حائل گشته بيامرزى،
كه براستى تو شايستۀ آنى كه برحمت وسيعت بر من ببخشائى،
و مرا از شكنجۀ الم‌انگيزت برهانى،
و در زمرۀ گراميانم در آورى،
وَ تُلْحِقَنِي مَوْلاَيَ بِالصَّالِحِينَ
مَعَ اَلَّذِينَ تَتَوَفّٰاهُمُ اَلْمَلاٰئِكَةُ طَيِّبِينَ يَقُولُونَ
سَلاٰمٌ عَلَيْكُمْ اُدْخُلُوا اَلْجَنَّةَ بِمٰا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ
بِصَفْحِكَ وَ تَغَمُّدِكَ يَا رَءُوفُ يَا رَحِيمُ
و مرا – اى مولاى من – بشايستگان ملحق گردانى،
همراه آنان كه فرشتگان در حال پاكيزگى جانشان بگيرند و بدانها گويند:
سلام بر شما، بپاداش كارهائى كه ميكرديد ببهشت در آئيد،
به گذشت و پرده پوشيت اي رؤف مهربان،
رَبِّ وَ أَسْأَلُكَ اَلصَّلاَةَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
وَ أَنْ تَحْتَمِلَ عَنِّي وَاجِبَ اَلْآبَاءِ وَ اَلْأُمَّهَاتِ وَ أَدِّ حُقُوقَهُمْ عَنِّي
وَ أَلْحِقْنِي مَعَهُمْ بِالْأَبْرَارِ وَ اَلْإِخْوَانِ وَ اَلْأَخَوَاتِ وَ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ اَلْمُؤْمِنَاتِ
وَ اِغْفِرْ لِي وَ لَهُمْ جَمِيعاً إِنَّكَ حَمِيدٌ مَجِيدٌ
وَ صَلَّى اَللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ أَجْمَعِينَ.
پروردگارا و از تو خواهم كه درود فرستى بر محمّد و خاندان محمّد
و واجباتى را كه از پدران و مادران بگردن من هست بعهده گيرى، و حقوق آن را بر من بپردازى،
و مرا با ايشان به نيكان ملحق فرمائى، و نيز با برادران و خواهران و هر مرد و زن با ايمانى
و مرا و همۀ آنان را بيامرزى كه تو ستوده و بزرگوارى،
و درود خدا بر محمّد و خاندانش همگى.