تمنای حسود، سرابی است که بدان شدیدا میل دارد! «كَسَرابٍ بِقِيعَةٍ»
از روی تاریکی قلبش باید متوجه این حقیقت بشود «كَظُلُماتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ».

اگه اهل نور باشی و فرزندتو برای دیدن این صحنه زیبای سراب در صحرای گرم آورده باشی،
چیزی که باید به فرزندت یاد بدی اینه:
ببین فرزندم:
تمناهای ما یعنی اون چیزهایی که ما برای خودمون خوب میدونیم و برای بدست آوردنش دست و پا میزنیم و حتی اگه لازم باشه خودمونو به آب و آتیش میزنیم مثل این سرابه! داری میبینی و خیال میکنی آبه و میتونه از تو رفع عطش کنه، اما وقتی بهش میرسی، میبینی که اصلا اون چیزی که ازش انتظار داشتی رو برای تو برآورده نکرد، انگاری گولت زد. پس به چشم سر اعتماد نکن و به چشم دل و عقلت اعتماد کن! چشمی که نور و ظلمتو می‌فهمه!
در واژه زیبای «زجر» گفتیم که شتر گیاهی رو میبینه و ازش خوشش میاد و میره که اونو بخوره اما وقتی بهش نزدیک میشه و بوی اونو حس میکنه، از بوی اون بدش میاد و منزجر میشه و نمیخورَدِش و ازش دور میشه.
قلب سلیم باید این ویژگی ممتاز رو داشته باشه که با تاریکی درونش، اخم ولیّ خدا رو بفهمه و متوجه بشه که تمنای او مورد رضا و پسند تقدیرات ذات اقدس الهی نیست، لذا دل از تمنا بِبُرّه، و این دل کندن از تمنا مساوی با اینه که قلبت نور آرامش و روشنایی رو حس کنه و اینجوری تشنگی قلبتو با آب نورانی و نه سراب ظلمانی، برطرف میکنی!
پس دیدن این صحنه در کویر که برای این توریست‌ها اینقدر جذاب و لذت‌بخشه، باید آموزنده هم باشه چون هر آیت آفاقی، در دنیای درون ما و انفس ما هم بعینه مشاهده میشه:
«سَنُريهِمْ‏ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ في‏ أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ»