Don’t procrastinate THE LIGHT!
Why are you procrastinating?
What are you waiting for?
Procrastination is the thief of time!
#procrastination
نور مُعَطَّل!
نور فرشته نگهبان را معطّل نگذارید.
منتظر چه هستید؟
گام اول، یادگیری است و این معلم نورانی هم به همین منظور اینجا گمارده شده است «مَلَک موکّل».
او برای یادآوری مطالب علمی به قلب شما ماموریت یافته است.
حضورش را غنیمت بشمارید و امروز و فردا نکنید. او را معطّل نگذارید «بِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ».
بدست آوردن چیزهای با ارزش بعد از «یادگیری» است.
در فرهنگ لغات عربی می نویسند: «عَطَلَتِ المرأة من الحلي : إذا لم تلبس الزينة» و «امرأة عاطل» یعنی خانمی که از زیور آلات خودش استفاده نمیکنه! «عُطِّلَتِ الرعِيَّةُ: مردم بىسرپرست شدند». در واقع حسود با محروم نمودن خودش از نور فرشته نگهبانش، روند رشد و تکامل قلبش را تعطیل نموده است.
تا زمانی که نور و تاریکی قلبتو نفهمی، نمیتونی عمل صالح تولید کنی!
اول یاد بگیر که کجا اشتباه کردی، حالا جبرانش کن و رفتارتو عوض کن!
فرایند تغییر رفتار، بدون درک نور و تاریکی قلب، عملا امری غیر ممکن است!
با وجود نور فرشته نگهبان، دیگه منتظر چی هستی؟!
او تو رو متوجه اشتباهت میکنه و همینطور راه جبرانشو هم بهت یاد میده!
پس چرا معطّلی؟!
چرا اینقدر امروز و فردا میکنی و فرصتهای طلایی رو یکی پس از دیگری از دست میدی؟!
وَ بِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَ قَصْرٍ مَشِيدٍ
[سورة الحج (22): الآيات 41 الى 45] :
« وَ بِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَ قَصْرٍ مَشِيدٍ »
الَّذِينَ إِنْ مَكَّنَّاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّكاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُورِ (41)
همان كسانى كه چون در زمين به آنان توانايى دهيم، نماز برپا مىدارند و زكات مىدهند و به كارهاى پسنديده وامىدارند، و از كارهاى ناپسند باز مىدارند، و فرجام همه كارها از آنِ خداست.
وَ إِنْ يُكَذِّبُوكَ فَقَدْ كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَ عادٌ وَ ثَمُودُ (42)
و اگر تو را تكذيب كنند، قطعاً پيش از آنان قوم نوح و عاد و ثمود [نيز] به تكذيب پرداختند.
وَ قَوْمُ إِبْراهِيمَ وَ قَوْمُ لُوطٍ (43)
و [نيز] قوم ابراهيم و قوم لوط.
وَ أَصْحابُ مَدْيَنَ وَ كُذِّبَ مُوسى فَأَمْلَيْتُ لِلْكافِرِينَ ثُمَّ أَخَذْتُهُمْ فَكَيْفَ كانَ نَكِيرِ (44)
و [همچنين] اهل مَدْيَن. و موسى تكذيب شد، پس كافران را مهلت دادم، سپس [گريبان] آنها را گرفتم. [بنگر،] عذاب من چگونه بود؟
فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْناها وَ هِيَ ظالِمَةٌ فَهِيَ خاوِيَةٌ عَلى عُرُوشِها وَ بِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَ قَصْرٍ مَشِيدٍ (45)
و چه بسيار شهرها را -كه ستمكار بودند- هلاكشان كرديم و [اينك] آن [شهرها] سقفهايش فرو ريخته است، و [چه بسيار] چاههاى متروك و كوشكهاى افراشته را.
کسی که به نور و تاریکی قلبش بی‌توجهی کنه، معنیش اینه که او هیچ ارزشی برای «یادگیری» قائل نیست! او درس و مدرسه و معلم رو دوست نداره! تعطیلی مدارس رو بیشتر می‌پسنده!
مَدَارِسُ آيَاتٍ خَلَتْ مِنْ تِلَاوَةٍ
« مَدَارِسُ آيَاتٍ »
قصیده تائیه جناب دعبل رحمة الله علیه
وَ مِنْ دُوَلِ الْمُسْتَهْزِءِينَ وَ مَنْ غَدَا |
| بِهِمْ طَالِباً لِلنُّورِ فِي الظُّلُمَاتِ |
فَكَيْفَ وَ مِنْ أَنَّى بِطَالِبِ زُلْفَةٍ |
| إِلَى اللَّهِ بَعْدَ الصَّوْمِ وَ الصَّلَوَاتِ |
سِوَى حُبِّ أَبْنَاءِ النَّبِيِّ وَ رَهْطِهِ |
| وَ بُغْضِ بَنِي الزَّرْقَاءِ وَ الْعَبَلَاتِ |
وَ بَانَ عُرَا صَبْرِي وَ هَاجَتْ صَابَتِي |
| رُسُومُ دِيَارِ قَدْ عَفَتْ وَعَرَاتٍ |
مَدَارِسُ آيَاتٍ خَلَتْ مِنْ تِلَاوَةٍ |
| وَ مَنْزِلُ وَحْيٍ مُقْفِرُ الْعَرَصَاتِ |
دِيَارٌ عَفَاهَا جَوْرُ كُلِّ مُنَابِذٍ |
| وَ لَمْ تَعْفُ لِلْأَيَّامِ وَ السَّنَوَاتِ |
قِفَا نَسْأَلُ الدَّارَ الَّتِي خَفَّ أَهْلُهَا |
| مَتَى عَهْدُهَا بِالصَّوْمِ وَ الصَّلَوَاتِ |
وَ قَبْرٌ بِبَغْدَادٍ لِنَفْسٍ زَكِيَّةٍ |
| تَضَمَّنَهَا الرَّحْمَنُ فِي الْغُرُفَاتِ |
وَ قَبْرٌ بِطُوسٍ يَا لَهَا مِنْ مُصِيبَةٍ |
| أَلَحَّتْ عَلَى الْأَحْشَاءِ بِالزَّفَرَاتِ |
إِلَى الْحَشْرِ حَتَّى يَبْعَثَ اللَّهُ قَائِماً |
| يُفَرِّجُ عَنَّا الْغَمَّ وَ الْكُرُبَاتِ |
فَأَمَّا الْمُمِضَّاتُ الَّتِي لَسْتُ بَالِغاً |
| مَبَالِغَهَا مِنِّي بِكُنْهِ صِفَاتِ |
قُبُورٌ بِبَطْنِ النَّهَرِ مِنْ جَنْبِ كَرْبَلَاءَ |
| مُعَرَّسُهُمْ مِنْهَا بِشَطِّ فُرَاتِ |
فلو لا الذى ارجوه في اليوم اوغد |
| تقطع نفسى اترهم حسرات |
خروج امام لا محالة خارج |
| يقوم على اسم اللَّه بالبركات |
يميز فينا كل حق و باطل |
| و يجرى على النعماء و النقمات |
قسمتهایی از قصیده تائیّه جناب دعبل خزاعی رحمة الله علیه.
مشتقات ریشۀ «عطل» در آیات قرآن:
فَكَأَيِّنْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْناها وَ هِيَ ظالِمَةٌ فَهِيَ خاوِيَةٌ عَلى عُرُوشِها وَ بِئْرٍ مُعَطَّلَةٍ وَ قَصْرٍ مَشيدٍ (45)
وَ إِذَا الْعِشارُ عُطِّلَتْ (4)