امام صادق علیه السلام:
عَنْ عَمْرِو بْنِ نُعْمَانَ الْجُعْفِیِّ قَالَ
كَانَ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع صَدِیقٌ لَا یَكَادُ یُفَارِقُهُ إِذَا ذَهَبَ مَكَاناً
فَبَیْنَمَا هُوَ یَمْشِی مَعَهُ فِی الْحَذَّاءِینَ وَ مَعَهُ غُلَامٌ لَهُ سِنْدِیٌّ یَمْشِی خَلْفَهُمَا
إِذَا الْتَفَتَ الرَّجُلُ یُرِیدُ غُلَامَهُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ فَلَمْ یَرَهُ
فَلَمَّا نَظَرَ فِی الرَّابِعَةِ قَالَ یَا ابْنَ الْفَاعِلَةِ أَیْنَ كُنْتَ
قَالَ فَرَفَعَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَدَهُ فَصَكَّ بِهَا جَبْهَةَ نَفْسِهِ ثُمَّ قَالَ
سُبْحَانَ اللَّهِ تَقْذِفُ أُمَّهُ
قَدْ كُنْتُ أَرَى أَنَّ لَكَ وَرَعاً فَإِذَا لَیْسَ لَكَ وَرَعٌ
فَقَالَ جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّ أُمَّهُ سِنْدِیَّةٌ مُشْرِكَةٌ
فَقَالَ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ لِكُلِّ أُمَّةٍ نِكَاحاً
تَنَحَّ عَنِّی
قَالَ فَمَا رَأَیْتُهُ یَمْشِی مَعَهُ حَتَّى فَرَّقَ الْمَوْتُ بَیْنَهُمَا.
وَ فِی رِوَایَةٍ أُخْرَى إِنَّ لِكُلِّ أُمَّةٍ نِكَاحاً یَحْتَجِزُونَ بِهِ مِنَ الزِّنَا.
عمرو بن نعمان جعفى گوید:
حضرت صادق علیه السّلام دوستى داشت كه آن حضرت را به هر جا كه میرفت رها نمیكرد و از او جدا نمیشد،
روزى در بازار كفاشها همراه حضرت میرفت،
و دنبالشان غلام او كه از اهل سند بود مى‌آمد،
ناگاه آن مرد به پشت سر خود متوجه شده و غلام را خواست و او را ندید و تا سه مرتبه بدنبال برگشت و او را ندید،
بار چهارم كه او را دید گفت: اى زنا زاده كجا بودى؟
حضرت صادق علیه السّلام دست خود را بلند كرده و به پیشانى خود زد و فرمود:
سبحان اللَّه مادرش را به زنا متهم كنى؟
من خیال میكردم تو خوددار و پارسائى، و اكنون مى‌بینم كه ورع و پارسائى ندارى؟ عرضكرد: قربانت گردم مادرش زنى است از اهل سند و مشرك است؟
فرمود: مگر ندانسته كه هر ملتى براى خود ازدواجى دارند،
از من دور شو!
عمرو بن نعمان (راوى حدیث) گوید:
دیگر او را ندیدم كه با آن حضرت راه برود تا آنگاه كه مرگ میان آنها جدائى انداخت. و در روایت دیگرى است كه فرمود:
(آیا ندانسته‌ای كه) براى هر امتى ازدواجى است كه بوسیله آن از زنا جلوگیرى كنند.
👈 «ورع» یکی از هزار واژۀ مترادف «نور الولایة» است.
در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:
«وَرَّعَ‏ الإبلَ عَن الْمَاء: شتربان، شتر را از خوردن آب آلوده برگردانيد.»
اهل نور، با قلبش میفهمه که نباید حرف زشت و ناسزا از دهانش خارج شود.
علامت تاریکی قلب، همان آلارم تاریکی است که وقتی اشتباهی قراره از شخص سر بزنه، با این هشدار و با این کلام خدای مهربان، متوجه اشتباه خودش میشه و از گفتن حرف زشت و ناسزا خودداری میکنه و دوری میکنه.
در این حدیث زیبا و مهم و کاربردی، می‌بینیم که شخصی، موقعیت دوستی با امام صادق علیه السلام رو بخاطر بدزبانی و فحاشی از دست میده و این یعنی قلبی که پشت به نورش بکنه و طبق این الگوی نورانی، زندگی نکنه، ممکنه یه روزی نورشو خدای ناکرده از دست بده و این یعنی سرنوشت شوم اهل شقاوت که نار ابدی جهنم در انتظارش خواهد بود. به خدای مهربان پناه میبریم از اینکه حرف زشت و ناسزا نسبت به دیگران از دهانمان خارج شود.