امام صادق عليه السلام:
أَبِي بَصِيرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‏
يَا أَبَا مُحَمَّدٍ
إِنَّ عِنْدَنَا وَ اللَّهِ سِرّاً مِنْ سِرِّ اللَّهِ وَ عِلْماً مِنْ عِلْمِ اللَّهِ‏ وَ اللَّهِ مَا يَحْتَمِلُهُ مَلَكٌ مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِيٌّ مُرْسَلٌ وَ لَا مُؤْمِنٌ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِيمَانِ وَ اللَّهِ مَا كَلَّفَ اللَّهُ ذَلِكَ أَحَداً غَيْرَنَا وَ لَا اسْتَعْبَدَ بِذَلِكَ أَحَداً غَيْرَنَا وَ إِنَّ عِنْدَنَا سِرّاً مِنْ سِرِّ اللَّهِ- وَ عِلْماً مِنْ عِلْمِ اللَّهِ أَمَرَنَا اللَّهُ بِتَبْلِيغِهِ
فَبَلَّغْنَا عَنِ اللَّهِ‏ عَزَّ وَ جَلَّ مَا أَمَرَنَا بِتَبْلِيغِهِ
فَلَمْ نَجِدْ لَهُ مَوْضِعاً وَ لَا أَهْلًا وَ لَا حَمَّالَةً يَحْتَمِلُونَهُ حَتَّى خَلَقَ اللَّهُ لِذَلِكَ أَقْوَاماً خُلِقُوا مِنْ طِينَةٍ خُلِقَ مِنْهَا- مُحَمَّدٌ وَ آلُهُ وَ ذُرِّيَّتُهُ ع وَ مِنْ نُورٍ خَلَقَ اللَّهُ مِنْهُ مُحَمَّداً وَ ذُرِّيَّتَهُ وَ صَنَعَهُمْ بِفَضْلِ رَحْمَتِهِ‏ الَّتِي صَنَعَ مِنْهَا مُحَمَّداً وَ ذُرِّيَّتَهُ
فَبَلَّغْنَا عَنِ اللَّهِ مَا أَمَرَنَا بِتَبْلِيغِهِ
فَقَبِلُوهُ وَ احْتَمَلُوا ذَلِكَ‏ فَبَلَغَهُمْ ذَلِكَ عَنَّا فَقَبِلُوهُ وَ احْتَمَلُوهُ‏ وَ بَلَغَهُمْ ذِكْرُنَا
فَمَالَتْ قُلُوبُهُمْ إِلَى مَعْرِفَتِنَا وَ حَدِيثِنَا
فَلَوْ لَا أَنَّهُمْ خُلِقُوا مِنْ هَذَا لَمَا كَانُوا كَذَلِكَ لَا وَ اللَّهِ مَا احْتَمَلُوهُ‏
ثُمَّ قَالَ
إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ أَقْوَاماً لِجَهَنَّمَ‏ وَ النَّارِ فَأَمَرَنَا أَنْ نُبَلِّغَهُمْ كَمَا بَلَّغْنَاهُمْ‏ وَ اشْمَأَزُّوا مِنْ ذَلِكَ وَ نَفَرَتْ قُلُوبُهُمْ وَ رَدُّوهُ عَلَيْنَا وَ لَمْ يَحْتَمِلُوهُ وَ كَذَّبُوا بِهِ وَ قَالُوا ساحِرٌ كَذَّابٌ‏ فَ طَبَعَ اللَّهُ‏ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ‏ وَ أَنْسَاهُمْ ذَلِكَ‏ ثُمَّ أَطْلَقَ اللَّهُ‏ لِسَانَهُمْ‏ بِبَعْضِ الْحَقِّ فَهُمْ يَنْطِقُونَ بِهِ وَ قُلُوبُهُمْ مُنْكِرَةٌ لِيَكُونَ ذَلِكَ‏ دَفْعاً عَنْ أَوْلِيَائِهِ وَ أَهْلِ طَاعَتِهِ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ مَا عُبِدَ اللَّهُ فِي أَرْضِهِ
فَأَمَرَنَا بِالْكَفِّ عَنْهُمْ وَ السَّتْرِ وَ الْكِتْمَانِ
فَاكْتُمُوا عَمَّنْ أَمَرَ اللَّهُ بِالْكَفِّ عَنْهُ‏ وَ اسْتُرُوا عَمَّنْ أَمَرَ اللَّهُ بِالسَّتْرِ وَ الْكِتْمَانِ عَنْهُ
قَالَ
ثُمَّ رَفَعَ يَدَهُ وَ بَكَى وَ قَالَ
اللَّهُمَ‏ إِنَّ هؤُلاءِ لَشِرْذِمَةٌ قَلِيلُونَ‏
فَاجْعَلْ مَحْيَانَا مَحْيَاهُمْ‏ وَ مَمَاتَنَا مَمَاتَهُمْ‏ وَ لَا تُسَلِّطْ عَلَيْهِمْ عَدُوّاً لَكَ‏ فَتُفْجِعَنَا بِهِمْ‏ فَإِنَّكَ إِنْ أَفْجَعْتَنَا بِهِمْ لَمْ تُعْبَدْ أَبَداً فِي أَرْضِكَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِيماً.
ابو بصير گويد:
امام صادق عليه السلام فرمود:
اى ابا محمد!
همانا بخدا كه سرى از سر خدا و علمى‏ از علم خدا نزد ماست كه بخدا هيچ فرشته مقرب و پيغمبر مرسل و مؤمنى كه دلش را بايمان آزموده آن را تحمل نكند،
بخدا سوگند كه خدا آن را به احدى جز ما تكليف نفرموده و عبادت با آن را از هيچ كس جز ما نخواسته (مانند وظايف خاصى كه پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله براى امير المؤمنين و حسنين عليهم السلام با وصيت تعيين كرد).
و نيز نزد ما سريست از سر خدا و علمى است از علم خدا كه ما را به تبليغش مأمور فرموده و ما آن را از جانب خداى عز و جل تبليغ كرديم و برايش محلى و اهلى و پذيرنده‌اى نيافتيم تا آنكه خدا براى پذيرش آن مردمی را از همان طينت و نورى كه محمد و آل و ذريه او را آفريد، خلق كرد و آنها را از فضل و رحمت خود ساخت چنان كه محمد و ذريه او را ساخت،
پس چون ما آنچه را از جانب خدا به تبليغش مأمور بوديم، تبليغ كرديم آنها پذيرفتند و تحمل كردند [تبليغ ما به آنها رسيد، ايشان هم پذيرفتند و تحمل كردند] و ياد ما به آنها رسيد پس دلهاى ايشان به شناسائى و به حديث ما متوجه گشت، اگر آنها از آن طينت و نور خلق نمى‌‏شدند، اين چنين نبودند، نه بخدا آن را تحمل نمى‌‏كردند.
سپس فرمود:
همانا خدا مردمى را (معارین حسود) براى دوزخ و آتش آفريد (چون در عالم ذر سركشى و نافرمانى كردند و به دوزخ و آتش گرايیدند) و به ما دستور داد كه به آنها تبليغ كنيم و ما هم تبليغ كرديم ولى آنها چهره درهم كشيدند و دلشان نفرت پيدا كرد و آن را به ما برگردانيدند و تحمل نكردند و تكذيب نمودند و گفتند:
جادوگر است، دروغگوست، خدا هم بر دلشان مهر نهاد و آن را از يادشان برد، سپس خدا زبانشان را به قسمتى از بيان حق گويا ساخت كه به زبان ميگويند و به دل باور ندارند (مانند سخنانى كه گاهى بعضى از كفار و فساق به نفع خدا پرستان و عليه خود گويند) تا همان سخن از دوستان و فرمانبران خدا دفاعى باشد و اگر چنين نبود، كسى در روى زمين خدا را عبادت نمى‏‌كرد،
و ما مأمور شديم كه از آنها دست برداريم و حقايق را پوشيده و پنهان داريم،
شما هم (اى گروه شيعه) از آنكه خدا به دست برداشتن از او امر فرموده، پنهان داريد و از آنكه به كتمان و پوشيدگى از او دستور داده پوشيده داريد.
راوى گويد: سپس امام دست به دعا برداشت و گريه كرد و فرمود:
بار خدايا ايشان (شيعيان) مردمى اندك و ناچيزند،
پس زندگى ما را زندگى آنها و مرگ ما را مرگ آنها قرار ده (آنها را با ما در ايمان و عمل صالح و پاداش اخروى شريك گردان) و دشمن خود را برايشان مسلط مكن كه ما را به آنها مصيبت زده كنى، زيرا اگر ما را به آنها مصيبت زده كنى، هرگز در روى زمين پرستش نشوى‏
و صلّى اللَّه على محمد و آله و سلم تسليما.