بهشت دائم برای اهل نور و عذاب دائم برای اهل حسد! وَ لَهُ الدِّينُ واصِباً … وَ لَهُمْ عَذابٌ واصِبٌ‏!

+ «نور ولایت، فرایند گسترده»
+ «جفت و قرین و زوج و دائم و ابد و خلود و …»
بهشت دائم برای اهل نور و عذاب دائم برای اهل حسد! وَ لَهُ الدِّينُ واصِباً … وَ لَهُمْ عَذابٌ واصِبٌ‏!
«الوصب: المرض الملازم الدائم»:
بعضی از بیماریها مثل دیابت فعلا خلاصی از اون معنا نداره و تا زنده ای باید دارو بخوری و بسوزی و بسازی ! به این نوع بیماری که همیشه گریبانگیر بیمار است و راه نجات ندارد و همیشه ملازم اوست عرب می گوید «وصب». پس مفهوم دائما درگیر بودن با این موضوع از این واژه استخراج می شود. بیماری لاعلاج! یا صعب‌العلاج!
« الْوَصَبُ‏ : السّقمُ اللّازم » لا علاج است و همیشه با بیمار هست !!! بی پایان !!!
[«وَ لَهُ الدِّينُ واصِباً » – « وَ يَكُونَ الدِّينُ لِي وَاصِباً »] :
از این حدیث زیبا و مهم معلوم میشه «وصب» در معنای ممدوح، از نامهای زیبای معالم ربانی صاحبان نور است.
وَ لَهُ ما فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لَهُ الدِّينُ واصِباً أَ فَغَيْرَ اللَّهِ تَتَّقُونَ (52)
و آنچه در آسمانها و زمين است از آنِ اوست، و آيين پايدار [نيز] از آنِ اوست.
پس آيا از غير خدا پروا داريد؟
+ «وصب – مفازةٌ وَاصِبَةٌ »
عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ (عَلَيْهِ السَّلَامُ) قَالَ:
لَمَّا وَهَبَ لِي رَبِّي مَهْدِيَّ هَذِهِ الْأُمَّةِ أَرْسَلَ مَلَكَيْنِ فَحَمَلَاهُ إِلَى سُرَادِقِ الْعَرْشِ
حَتَّى وَقَفَ بَيْنَ يَدَيِ اللَّهِ فَقَالَ لَهُ
مَرْحَباً بِعَبْدِيَ الْمُخْتَارِ لِنُصْرَةِ دِينِي وَ إِظْهَارِ أَمْرِي وَ مَهْدِيِّ خَلْقِي،
آلَيْتُ أَنِّي بِكَ آخُذُ وَ بِكَ أُعْطِي
وَ بِكَ أَغْفِرُ وَ بِكَ أُعَذِّبُ
ارْدُدَاهُ أَيُّهَا الْمَلَكَانِ عَلَى أَبِيهِ رَدّاً رَفِيقاً
وَ بَلِّغَاهُ أَنَّهُ فِي ضَمَانِي وَ كَنَفِي وَ بِعَيْنِي إِلَى أَنْ أُحِقَّ بِهِ الْحَقَّ وَ أُزْهِقَ الْبَاطِلَ
وَ يَكُونَ الدِّينُ لِي وَاصِباً.
امام حسن عسکری صلوات الله علیه فرمود:
چون خداوند مهدى اين امت را بمن موهبت فرمود، دو فرشته فرستاد و او را به سرا پرده عرش الهى بردند و از بارگاه ذات ربوبى ندا رسيد:
اى بنده من
آفرين بر تو باد بيارى كردن از دين و فرامين و راهنمائى بندگان من!
بوسيله تو بندگانم را مؤاخذه ميكنم يا مشمول رحمت ميگردانم
و آنها را به تو مى‌‏بخشم و با خشم تو عذاب ميكنم.
فرشتگان! زود او را به پدرش برگردانيد كه در كنف حفظ من است.
تا زمانى كه بوسيله او حق را آشكار و باطل را از ميان ببرم
و دين من در سراسر گيتى گسترش يابد.
***
« ثُمَّ قَالَ الْبَاقِرُ ع
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي مَنَّ عَلَيْنَا وَ وَفَّقَنَا لِعِبَادَتِهِ
الْأَحَدِ الصَّمَدِ الَّذِي‏ لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ.
وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ
وَ جَنَّبَنَا عِبَادَةَ الْأَوْثَانِ حَمْداً سَرْمَداً وَ شُكْراً وَاصِباً »
سپس امام باقر عليه السّلام فرمودند:
ستايش مخصوص خداوندى است كه بر ما منّت نهاد و ما را بر عبادت خود موفّق گرداند،
همان خداى‌يگانه و صمدى كه نزاييده و زاييده نشده است و براى او مانندى وجود ندارد
و ما را از پرستش بت‌ها دور ساخت،
او را ستايشى هميشگى و شكرى بى‌نهايت است.